فرخنده حاجي‌زاده گفت: يك جايزه‌ي ادبي با داوري صحيح و سالم به الزام ادبي براي ما تبديل شده است، زيرا اكثر جريان‌ها انحرافي هستند. اين داستان‌نويس در ادامه گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، گفت: متاسفانه بايد اعتراف كنم كه پيش‌زمينه‌ي منفي كه درباره‌ي جايزه‌بگير و جايزه‌بده دارم، باعث مي‌شود كه روي جايزه‌هاي ادبي خط بطلان بكشم و به‌دليل علي‌السويه بودن آن‌ها، اصلا دنبال‌شان نمي‌كنم. شايد هم بعضي‌ها بحق جايزه گرفته باشند، يا داوري‌ها بدون توجه به نويسنده و ناشر و باندبازي باشد؛ اما اين قضيه آن‌قدر لوث شده، كه در حد جايزه‌بگير و جايزه‌بده درآمده است. وي افزود: سال‌هاي اول اين جايزه‌ها را دنبال مي‌كردم، اما آن‌قدر در آن‌ها بلاهت ديدم، كه ديگر دنبال‌شان نمي‌كنم. البته اين به‌معناي توهين به همه‌ي داوران و جايزه‌بگيران نيست. مي‌دانم عده‌اي بدون مناسبت‌هاي فردي داوري مي‌كنند و كساني هم بحق جايزه مي‌گيرند. حاجي‌زاده متذكر شد: چگونه است كه داوران مي‌توانند همه آثار را بخوانند و درباره‌ي آن‌ها تفكر و تأمل داشته باشند؟ ماها كه سال‌ها از ترس انگ حسادت و اين‌كه بگويند خودشان جايزه نگرفته‌اند، سكوت كرده‌ايم. وي در عين حال ابراز اميدواري كرد: البته مي‌توان اميد داشت از دل اين جريان‌هاي كاذب، جرياني آبرومند و بااعتبار بيرون بيايد. ولي امروز اين كشمكش‌ها طبيعي است. اما ما به يك جايزه ادبي سالم احتياج داريم؛ چراكه بعضي از جايزه‌ها بيش‌تر نقش تبليغي را بازي مي‌كنند؛ تا مثلا كتابي فروش رود. ناشران به نفع خودشان عمل مي‌كنند و اثري را براي جايزه سفارش مي‌كنند. اين داستان‌نويس و ناشر با بيان اين مطلب كه جايزه‌ها در پيش‌برد ادبيات تاثيري ندارند، متذكر شد: هرچند كه اين جايزه‌ها نمي‌توانند در ارتقاي ادبيات ما تاثيري داشته باشند، اما نمي‌توان كل قضيه را زير سؤال برد. حاجي‌زاده در پايان تصريح كرد: اين حرف‌هاي من به اين معنا نيست كه تمام كتاب‌هايي كه جايزه گرفته‌اند، خوب نيستند يا داوري‌ها ناسالم است. اما وجه غالب همين چيزي است كه گفتم، و تنها رگ باريكي از سالم بودن را در آن‌ها مي‌توان ديد. انتهاي پيام