هوشنگ عاشورزاده گفت: در جايزه كتاب سال، سال‌ها به ادبيات داستاني جايزه نمي‌دادند؛ حالا هم به كساني جايزه مي‌دهند كه خودي باشند. اين داستان‌نويس در ادامه گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، تصريح كرد: جايزه كتاب سال بر ادبيات داستاني ما تاثير چنداني ندارد. كساني كه در اين جايزه كار داوري را به‌عهده دارند، ادبيات را درست نمي‌خوانند و ارزيابي نمي‌كنند؛ درنتيجه در اين دو يا سه سال اخير نديده‌ام كه به كتاب درست و حسابي جايزه دهند. وي معتقد است: وقتي‌كه مانع چاپ و انتشار آثار ادبي مي‌شوند، چطور مي‌توانند به آثار ادبي باارزش جايزه دهند؟! اين تناقضي آشكار است كه از طرفي مانع شوند و از طرفي جايزه دهند. عاشورزاده البته جايزه‌هاي ادبي را در صورت درست برگزار شدن، در روند رشد ادبيات داستاني موثر دانست و متذكر شد: دادن جايزه باعث ايجاد رغبت در جوانان در خلق آثارشان خواهد شد؛ اما به شرطي مفيد خواهد بود، كه انتخاب‌ها به دور از حب و بغض باشند و داوران و مسؤولان برگزاري، تنها به دوستان و آشنايان خود جايزه ندهند. در اين صورت است كه جايزه‌ها مي‌توانند مفيد باشند و در ادبيات داستاني نسل جوان راه‌گشا باشند و رغبت ايجاد كنند. او همچنين يادآور شد: جايزه كتاب سال، لااقل در زمينه ادبيات داستاني‌ و شعر چيز خوب عمل نكرده است و جايزه‌هايي كه در اين چند سال داده‌اند، بيش‌تر به خودي‌ها بوده، تا آثار ارزنده‌اي كه خلق شده‌اند. وي با بيان اين‌ مطلب كه جايزه‌هايي كه دولتي هستند، نمي‌توانند به جايي راه ببرند، متذكر شد: از سال‌ها قبل اجازه ندادن به آثار ادبي وجود دارد، و اين مختص دولت فعلي نيست. به‌طور كلي در جامعه‌هاي جهان سوم، دولت نمي‌تواند بنيان‌گذار راه درستي در هنر باشد. جايزه كتاب سال به‌هر حال مي‌خواهد به كساني كه ايديولوژي آن‌ها را تبليغ مي‌كند، جايزه دهد. در غير اين صورت، بايد داوران را عوض كنند و از قشر روشن‌فكر نيز داوراني را بياورند، كه مسلما اين كار را نخواهند كرد. عاشورزاده همچنين درباره‌ي تفاوت سينما و ادبيات گفت: در سينما، سينماگران سعي مي‌كنند كه با مسؤولان راه بيايند؛ چرا كه بايد آثارشان در همان زمان نمايش داده شوند و اگر از زمانش بگذرد، ديگر ارزش نخواهد داشت؛ اما ادبيات مقوله‌اي فردي است و در انزواي يك نفر پديد مي‌آيد، و به اين دليل اگر چاپ نشد، مي‌توان آن‌را كنار گذاشت، تا زماني ديگر چاپ شود. انتهاي پيام