علي معلم دامغاني همچنان از بيدل دهلوي مي‌گويد. به‌گزارش خبرنگار خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، اين شاعر عصر روز گذشته در نشست شعر و رسانه، از سري نشست‌هاي حوزه هنري كه هر هفته برگزار مي‌شود، به تفسير شعرهايي از بيدل دهلوي پرداخت و سپس شعري را از دفتر سوم «مثنوي معنوي» با عنوان «قصه‌ي مرگ و زندگي» براي حاضران خواند و گفت، اين شعر را تفسير نمي‌كند، چراكه معناي آن مشخص است. معلم، شعر را از ديرباز شروع كرده و دوست داشته است كه مطالعات پيگير و مستمري در اين زمينه داشته باشد. اين‌گونه بوده كه اطلاعات خود را گسترش داده و به تطور آثار گذشتگان خودمان و بسياري شاعران عرب پرداخته است. به‌عقيده‌ي او، شعري كه با مردم ارتباط نداشته باشد، شعر نيست. در عين حال، تاكيد مي‌كند كوششي ندارد شأن كلمات و ادبيات فارسي را آن‌قدر پايين بياورد كه همه‌كس فهم باشند. معتقد است: شنوندگان شعر هميشه عده‌ي خاصي بوده‌اند. در ترانه‌سرايي اما سعي كرده همه‌كس‌فهم بنويسد؛ تا جايي كه حتا جوهر تاثيرگذاري بيش‌تر از ذات تخيلي باشد، هدفش هم مرتفع شدن اين مشكل بوده كه از لحاظ كاربرد بعضي كلمات و بعضي انديشه‌ها، مشكلي براي مخاطب گسترده‌تر پيش نيايد. اين شاعر همچنين معتقد است: جهان عوض شده و رسانه‌ها نوعي دهكده جهاني را تحقق داده‌اند. رسانه‌ي جمعي طبق تعريفي كه داده بودند، قرار بود ديوارهايي چون مليت و بنيادگرايي را از ميان بردارد، كه اين اتفاق نيفتاده است. معلم اعتقاد دارد: پديده‌هايي چون رسانه و اينترنت پديده‌هاي مقدسي هستند؛ به شرط اين‌كه در جهت رهايي انسان مورد استفاده قرار گيرند. وي با بيان اين‌كه بايد با مانيفيست جديدي وارد دنياي امروز شد، معتقد است: روشنفكري امروز عوض شده است و اگر روشنفكر ديروز به مسائل داخلي توجه مي‌كرد و به تبع آن مسائل خارجي را مي‌ديد، امروز بايد نگاه اصلي متوجه پشتوانه‌هاي خارجي مسائل باشد و نمي‌توان قدرتي مثل آمريكا را در اين حاشيه ناديده گرفت. او ابتدا به‌عنوان اهل ادبيات به صدا و سيما وارد شده، بعداً اما موسيقي را جدي‌تر مي‌گيرد، چراكه فكر مي‌كرده موسيقي همراه با كلام نياز عمده‌ي ماست، كه رسانه هنوز اين قابليت را پيدا نكرده است. معلم در عين حال اعتقاد دارد: اهل هنر بايد با رسانه‌ها ارتباط قوي داشته باشند، تا حرف‌هاي‌شان شنيده شود. رسانه‌ي خوب مي‌تواند در دل مردم نفوذ و حضور داشته باشد، و ما بايد اين هنر رسانه‌يي را تجلي و گسترش دهيم. به‌گفته‌ي او، نوآفريني از ويژگي‌هاي اصلي يك هنرمند است، اما متاسفانه در اين زمينه افراط و تفريط‌ هاي زيادي صورت گرفته است. او بر اين اعتقاد است: هنرمند بودن و كار هنري كردن، بسيار مشكل است و سختي دارد، اما هنرمندي كه مصمم است، بايد تمام سختي‌ها را به جان بخرد و بديهي است هنگام رسيدن به نتيجه، از كار خويش لذت خواهد برد. وي همچنين درباره ترانه اعتقاد دارد: ترانه، زبان شفاهي آراسته به زبان كتبي است. ترانه زباني است كه بعد از اين زاده خواهد شد؛ زباني كه بسياري از هنرهاي زبان كتابي را صيانت خواهد كرد. او درباره ضرورت ترانه‌سرايي مي‌گويد: در عصر ارتباطات و حضور چرتكه عظيم كامپيوتر، جهان در آستانه تحولي عظيم است. گفتن ترانه براي من اختيار نبود، بلكه اضطرار بود؛ نخست مثنوي‌هايي را مي‌گفتم كه به‌گفته‌ي دوستان، خوب بود، اما پيام در آن‌ها پنهان، و انتقال آن دشوار بود. ترانه فقط ترانه نيست، به‌عنوان مثال، در كارهاي آييني، مداحاني را مي‌بينيم كه ترانه‌هاي‌شان با شأن اهل بيت (ع) مطابق نيست. ما از اسوه‌هايي كه در كربلا حماسه آفريدند، مي‌خواهيم سخن بگوييم و دنيا با زبان فيلم، نمايش، نور، موسيقي و با هزار زبان ديگر از آشيل، فربد و مظلوميت سياووش سخن خواهد گفت؛ يعني همه اسطوره‌ها را در مقابل اسوه‌هاي شما به بازار مي‌آورد و به مقابله مي‌گذارد و حال چه كسي به كدام زبان مي‌خواهد از اين فرهنگ و اسوه‌ها دفاع كند؟ اين شاعر در عين حال معتقد است: شاعران بايد از بدعت بپرهيزند و نوآوري داشته باشند و سعي كنند زبان به‌سمت كمال برود؛ نه آن‌كه در نوآوري افراط كنند كه به بدعت تبديل شود؛ چراكه در اين صورت مجبور مي‌شوند به‌جاي زبان از سايه زبان استفاده كنند. علي معلم در سال 1320 در دامغان متولد شد و پس از اخذ ديپلم از سمنان و شاهرود، به تحصيل در دانشكده‌هاي حقوق و علوم انساني دانشگاه تهران پرداخت. وي علاوه بر تدريس شعر، موسيقي و ادبيات، معاون فرهنگي حوزه هنري سازمان تبليغات، عضو شوراي شعر وزارت فرهنگ و اسلامي و رييس مركز موسيقي سازمان صداوسيماي جمهوري اسلامي ايران بوده است. در سال 1380 نيز در نخسين همايش چهره‌هاي ماندگار، در عرصه شعر و ادب فارسي برگزيده شد. انتهاي پيام