عليرضا طبايي، عمران صلاحي را داراي دو جنبه‌ي شاخص، يكي جنبه‌ي انساني و پاكي در ذات و ديگري جنبه‌ي ممتاز آثار شعر و طنز او دانست كه هر دو نمونه هستند. اين شاعر در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)،‌ يادآور شد: كم‌تر كسي را مي‌شناسم كه پاكي، صداقت، دوستي و خوبي صلاحي را تا آخرين لحظات زندگي‌اش داشته باشد و در عين حال شعرش هم - چه از ديدگاه طنز و چه از نگاه جد - براي خود شاخص باشد. به گفته‌ي وي، طنز و شعر صلاحي در نوع خود خاص هستند و ويژگي ممتاز و برجسته‌اي كه در آثار طنز و جدي او ديده مي‌شود، اين است كه هر دو را درهم مي‌آميزد. در عين حال كه جدي‌ترين اثر او را مي‌خوانيم، در آن لحظه چراغ‌ها و لحظاتي از طنز در كار او مي‌درخشند و ادغام اين دو را در هم جابه‌جا مي‌بينيم كه در كار شاعران ديگر كم‌تر ديده مي‌شود. طبايي در ادامه گفت: صلاحي چهره‌اي بود كه ادب كلاسيك را مي‌شناخت، با دست‌مايه‌هاي كلام و سرودن در قالب‌هاي كهن، نيمايي و آزاد آشنا بود و بنابراين مي‌دانست ارزش هر كلمه چيست. هر كلمه را سبك و سنگين مي‌كرد، طعمش را مي‌چشيد و آن را در جاي درست خود مي‌نشاند. او همچنين خاطرنشان كرد: در شعر صلاحي با دغدغه‌ي انسان شاعري روبه‌روييم كه غم انسان و سرنوشت نامفهوم و اندوه‌بار او را دارد، نگران آينده مي‌شود و به دنبال وضعيت بهتري از وضعيت كنوني است. هم دنبال ايده‌آل است و هم نگران سرنوشت انسان كه دواسبه به سوي تباهي مي‌رود. طبايي با بيان اين‌كه اين نگراني در شعر صلاحي در ساده‌ترين و شايد كودكانه و صميمانه‌ترين شكل بيان مي‌شود، متذكر شد: او در عين حال كه چهره‌ي نگراني دارد، سعي مي‌كند پيامي را كه به مخاطب مي‌دهد، با چهره‌ي خندان و گشاده باشد؛ اما در پشت آن چهره‌، عميق‌ترين و تلخ‌ترين نگراني‌هاي يك انسان متعهد را مي‌بينيم. اين ويژگي هم در شخص و هم در آثار صلاحي به چشم مي‌خورد و اگر نگوييم همه‌ي كارهايش، اما بسياري از آن‌ها ماندني و جزو آثار خوب ادبيات اين صدسال به حساب مي‌آيند. طبايي با تاكيد بر تلخي اين فقدان گفت: در زندگي دومرتبه شكه شدم. دو سال پيش با درگذشت همسرم و امروز كه اين خبر را شنيدم. متاسفانه در دو سال گذشته خيلي از چهره‌هاي شعر و ادب را از دست داده‌ايم كه هركدام براي اين مساله محملي داشتند و رفتن‌شان دور از انتظار نبود، اما رفتن صلاحي را نمي‌شود تصور كرد. انتهاي پيام