انتشارات فرهنگستان هنر منتشر مي‌كند: اردبيل؛ بقعه‌ي شيخ صفي‌الدين اردبيلي
انتشارات فرهنگستان هنر به منظور بازشناسي، معرفي و حفظ ارزش‌هاي اصيل فرهنگي-هنري اصفهان، كتاب «اردبيل؛ بقعه‌ي شيخ صفي‌الدين اردبيلي» را منتشر خواهد كرد.
به گزارش خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) اين كتاب بخشي از كتاب «بناهاي يادبود هنر معماري ايراني» است كه فريد ريش‌زاده با هم‌كاري برونور شولتس آن را در سال 1921 در برلين منتشر كردند و سه سال گذشته بخش‌هايي از اين كتاب درباره‌ي قونيه به چاپ رسيد.
كتاب «اردبيل؛ بقعه‌ي شيخ صفي‌الدين اردبيلي» توسط صديقه خوانساري ترجمه شده است و از طرف گروه فرابخشي گردهمايي بزرگ مكتب اصفهان به انتشارات فرهنگستان هنر ارائه شده است.
پيش‌گفتار مترجم، تاريخ‌چه‌ي شهر اردبيل، توصيف بناي بقعه‌ي شيخ صفي به طور مفصل، بناهاي اين شهر و فرش اردبيل در كنار بخش تصاوير و پي‌نوشت‌ها فصل‌هاي متعدد كتاب «اردبيل، بقعه‌ي شيخ صفي‌الدين اردبيلي» هستند كه در مجموع در 104 صفحه تنظيم و تدوين شده است.
فريد ريش‌زاده، مؤلف آلماني‌الاصل اين كتاب درباره‌ي علت نگارش بخش ويژه‌اي به نام اردبيل در كتاب «بناهاي ياد بود هنر معماري ايران» مي‌گويد: «بقعه‌ي اردبيل از نظر هنري و تاريخي يكي از جالب‌توجه‌ترين بناهاي ياد بود ايران اسلامي است و متاسفانه پژوهش‌هاي چنداني درباره‌ي آن صورت نگرفته است.»
او براي توضيح بيشتر، به معرفي مختصري درباره‌ي اين بقعه مي‌پردازد: «بقعه‌ي شيخ صفي (متوفي 1334 م)، اولين جد شاه اسماعيل و اولين شاه سلسله‌ي صفوي، جزو مكان‌هاي زيارتي است كه در حال حاضر نيز شيعيان ايران از آن بازديد مي‌كنند ... هنوز نيز خرابه‌هاي بقعه‌ي اردبيل را جادويي خاص احاطه كرده است، مكاني كه به يادآوري بنيان‌گذاران جنبش‌هاي مذهبي و سياسي پيوند خورده است. در هيچ جاي ديگر ايران، حتي در اصفهان، پوشش رنگي ديوارها آن‌گونه كه در صحن‌هاي اين بنا گسترده است و با كاشي‌هاي معرق درخشان شده است، چنين غني و كامل كار نشده است. پايداري اين پوشش هم به نسبت بسيار خوب و از پيرايه‌هاي بعدي و حرمت مبرا مانده است.»
اين محقق و نويسنده‌ي شرق‌شناسي در بخش اول كتاب نيز به گونه‌اي كامل‌تر به تاريخ شهر اردبيل و بقعه‌ي شيخ صفي مي‌پردازد و اين اطلاعات را از زبان يك فرد ناآشنا با ايران و فرهنگ آن بيان مي‌كند و مي‌گويد: «در زمان حكومت صفويان، اردبيل بيش از مشهد و قم به عنوان مكان‌هاي زيارتي شناخته مي‌شود و در واقع به تنها مكان ملي تبديل مي‌شود، زيرا در اين جا دوره‌ي مذهبي و سياسي با يك‌ديگر پيوند مي‌خورند. حتي وقتي مقر سلطنت از اردبيل به تبريز، قزوين و اصفهان مي‌رود، باز هم اردبيل طي
قرن‌هاي شانزدهم و هفدهم، تنها پايتخت ملي و مذهبي پادشاهي ايران باقي مي‌ماند؛ حتي وقتي كه شاه طهماسب از دست سلطان سليمان مي گريزد، از تبريز به اردبيل مي‌آيد و به مقبره‌ي شيخ صفي پناه مي‌آورد.»
انتهاي پيام
- در زمینه انتشار نظرات مخاطبان رعایت چند مورد ضروری است:
- -لطفا نظرات خود را با حروف فارسی تایپ کنید.
- -«ایسنا» مجاز به ویرایش ادبی نظرات مخاطبان است.
- - ایسنا از انتشار نظراتی که حاوی مطالب کذب، توهین یا بی‌احترامی به اشخاص، قومیت‌ها، عقاید دیگران، موارد مغایر با قوانین کشور و آموزه‌های دین مبین اسلام باشد معذور است.
- - نظرات پس از تأیید مدیر بخش مربوطه منتشر می‌شود.
نظرات