طراح صحنه و لباس «زندگي به شرط خنده» گفت: سعي كرديم كه نوع اثاث منزل و چيدمان آن‌ها، به ويژگي‌هاي اخلاقي تيپ‌ها نزديك شود. چرا كه در گوشه گوشه‌ي اين خانه، افراد مختلفي زندگي مي‌كنند. فروزان جليلي‌فر در گفت‌وگو با خبرنگار سرويس تلويزيون ايسنا ‌افزود: خشايار، سرايدار و از طبقات پايين جامعه است، روي زمين مي‌نشيند و غذا مي‌خورد و بيژامه مي‌پوشد. ولي با ورود به اين خانه‌ي اشرافي، بخشي از فرهنگ اين مكان را به خود گرفته است. به عنوان مثال يك مبل اشرافي در خانه دارد و در كنار آن، در اتاق او پشتي هم ديده مي‌شود. يا «پروانه»، ‌اهل حشرات است و عروسك مي‌سازد و اتاق او كودكانه است. وي با اشاره به تغيير داستان «زندگي به شرط خنده» اظهار كرد: ابتدا قرار بود كه گروه‌هاي فيلمبرداري به اين خانه بيايند، بنابراين فضاي اين محل مي‌توانست به دكور نزديك شود. چرا كه هر گروه، دكورسازي خاص خود را مي‌كرد. ولي با تغيير قصه، تلاش كرديم به خانه‌اي نزديك شويم كه حدود 30 سال پيش آن را گذاشته و رفته‌اند. بنابراين اثاث منزل كهنه شده است، ولي نشان از گذشته‌ي اشرافي ‌دارد. وي افزود: اين خانه، خوشبختانه حدود 50 سال پيش ساخته شده است كه با حال و هواي منزل داستان «زندگي به شرط خنده»‌ تناسب دارد. به عنوان مثال از نوع سراميك‌هاي اين محل براي ساخت سراميك‌ها كار شده كنار ورودي در ساختمان الهام گرفته شد. البته بخش‌هايي از خانه هم تخريب شده بود كه با دكور آن را بازسازي كرديم. طراح صحنه و لباس «زندگي به شرط خنده» درباره‌ي محدوديت براي طراحي لباس اين سريال اظهار كرد:‌ به هر حال اين محدوديت‌ها وجود دارد. ولي سعي كرديم تا جايي كه مجاز است، پوشش‌ها به شخصيت نقش‌ها نزديك شود. به عنوان نمونه سعي كردم پوشش «پروانه» در عين سنتي بودن ولي از طراحي‌هاي رايج (بلوز و دامن) متفاوت باشد و با استفاده از پانچو و لباس‌هاي گلدوزي شده به طرح‌هاي ايراني نزديك شود. جليلي‌فر در پايان درباره‌ي پوشش و تيپ «آرزو» ‌گفت: آرزو از يك فضاي فرهنگي ديگر به ايران آمده بود بنابراين نمي‌توانستيم كه پوشش يك فرد ايراني را براي او انتخاب كنيم. ولي با ازدواج، تحولي در زندگي او به وجود آمد و لباس‌هاي او ساده‌تر شد و حتي كتاب خيام به جاي فرهنگ لغت در دست گرفت.حتي تابلوهاي ايرانگردي و خط در اتاق آرزو و نويده ديده مي‌شود. انتهاي پيام