عكاسان ايراني تنها شركت‌كنندگان در بخش عكس نمايشگاه بزرگ كلمه در هنر خاور ميانه بودند. عكاسي نمايشگاه در اختيار ايراني‌ها بود. بهمن جلالي، شيرين نشاط، مكله نائيني و شادي قديريان، شيرازه‌اي چسبيده به اقليم و جغرافياي خودشان را ارايه كردند. به گزارش خبرنگار بخش هنرهاي تجسمي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، ملكه نائيني با عكس‌هاي فاميل و خانواده‌اش همراه با نوشته‌هايي شبيه خاطره، شيرين نشاط عكس‌هاي هم خودش با نوشتاري در چشم، عكس‌هاي زن قاجار بهمن جلالي و شادي قديريان نيز تلفيق زن ايرني و قاجار را به‌نمايش گذاشتند. شايد بيش‌تر "عنوان زن در هنر خاورميانه" غالب اين بخش باشد تا كلمه در هنر خاورميانه. در بخش عكس كه تنها ايران حاضر بوده، هنرمندانش حتا در ساير بخش‌ها اذعان دارند كه هيچ كدام نمي‌دانستند ديگري با چه دستاوردي حضور يافته و چه آثاري نمايش داده مي‌شود. برگزار كنندگان در مجموعه‌هايي خصوصي گشته و آثاري را از اين هنرمندان كشف كرده بودند، بدون آن‌كه حتا هنرمند در جريان باشد. هم‌زمان با گشايش نمايشگاه پانل يك روزه‌اي برگزار شد، 12 هنرمند درباره‌ي كارهايشان بحث كردند. بهمن جلالي در بازگشت از انگلستان به خبرنگار بخش هنرهاي تجسمي ايسنا، ‌گفت كه مردم انگلستان تنها ايران وخاورميانه را با مسائل سياسي مي‌شناسند و به‌رغم آن‌كه خاورميانه سابقه‌ي زيادي در اين كشور دارد، اما شناختي از هنر اين منطقه نداشتند. او تاكيد كرد، طي چند سال اخير، جريان اسلام، بحث اصلي اروپا و آمريكا شده است و عده‌اي هم مي‌خواهند از طريق هنر يا مسائل ديگر، اسلام واقعي را نشان دهند، نه آن‌چه كه متهم به خشونت معرفي شده است. اكنون به اين واقعيت دست يافته‌اند كه راهي جز اين‌كه شناخت كلي درباره‌ي خاورميانه پيدا كنند، ندارند؛ با تجزيه و تحليل ديدگاه‌هاي سياسي به جايي نمي‌رسند، بنابراين از طريق مسائل هنري دارند پي مي‌برند كه خاورميانه كجاست و چه پيشينه‌ي هنري دارد. وي معتقد است كه بسياري از غربي‌ها، هنر امروز خاورميانه را نمي‌شناسند، جامعه‌ي اروپا و آمريكا نيز تحت تاثير تبليغات سياسي است، تنها شناختشان و جريان‌هاي سياسي و نفت است و بس؛ با موقعيت حاصل شده خودشان فهميده‌اند دو گانگي خصومت و نگاه اين چنيني نسبت به خاورميانه راه به جايي ندارد، مگر اينكه با شناخت انجام شود. به گمان اين مدرس دانشگاه، دليل ديگر اين توجه، ناشي از آن‌است كه جريان هنري در اروپا و آمريكا ظرف دهه‌ي گذشته ساكن شده و در حال حاضر گرايش به خاورميانه از سويي و از طرفي ديگر به هنر آفريقا زياد شده و نمايشگاه‌هاي بزرگ و فستيوال‌هاي بزرگ هنر امروز آفريقا حرف اول را مي‌زند. وي چنين استدلال كرد كه شايد به‌همين ‌خاطر است كه جريانات هنري كه در اروپا و آمريكا بوده سكوني را طي مي‌كنند كه به جريان ديگري برسد و شايد هم ناشي از مسائل سياسي، اجتماعي و دگرگوني‌هايي باشد كه در جهان رخ داده است. جلالي با اشاره به اين نكته كه از دو سال پيش در كشوري چون فرانسه جست‌وجوي زيبايي درباره‌ي آفريقا اتفاق افتاده، عنوان كرد كه آن‌چه كه رخ داده شبيه همان اتقاقي كه چند سال پيش درباره‌ي سينماي ايران رخ داد و نمي‌دانم چه اتفاقي براي سينماي ايران افتاد كه هم‌چون گذشته نيست؛ اما به هر حال هنر تجسمي مورد توجه قرار گرفته است. وي اذعان داشت كه اروپا و آمريكايي‌ها تشنه‌ي مقولات تازه‌اند و ما هم تمام شرايط را براي نشان دادن خودمان داريم. به‌گمان او ضروري است كه نسبت به اين بستر آماده شناختي حاصل آيد؛ چگونگي برقراري ارتباط با گالري‌ها، موزه‌ها و ... كه همه‌شان طالب هنر كشوري چون ايران هستند، نكته‌ي قابل توجي است؛ اما بايد دانست كه چه كسي بايد اين ارتباط‌ها را برقرار كند. وي افزود:‌ اين واقعيت وجود دارد كه اين انتظار را نمي‌توان داشت كه خود هنرمند به صورت انفرادي با چنين مراكز بزرگي ارتباط برقرار كند؛ چراكه برقراري آن با موزه‌ها ازسوي هنرمند اساس امكان‌پذير نيست. نيازمند ايفاي وظيفه‌ي سازماني مثل موزه‌ي هنرهاي معاصر تهران يا مركز هنرهاي تجسمي وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي است؛ نمي‌دانم كه آن‌ها آگاهي دارند كه چنين بستري اساسا وجود دارد و آماده است؟ بهمن جلالي به خبرنگار ايسنا گفت: فرض كنيد اتفاقي را كه در موزه‌ي بريتانيا افتاد، چگونه هنرمند مي‌تواند به‌صورت شخصي هماهنگ كند؟ آن‌ها خود با دو سال كار هنرمندان را پيدا كردند و حاصل آن‌چه شد كه ديديم. او با گلايه عنوان كرد كه در مراسم گشايش و برپايي نمايشگاهي به اين مهمي كه از ايران از ميان حدود 70 هنرمند خاورميانه 12 هنرمند شركت كرده بودند و شايد بتوان گفت بيشترين شركت‌كننده را ايران داشت، يك نفر از سفارت‌ ايران و حتا نماينده و كاردار فرهنگي كشورمان حضور نداشت؛ چگونه است كه اين همه نماينده‌ي كشورهاي عربي حضور دارند، اما مسوولان و سفيران ايران نيستند؛ اينها به هر حال غم‌انگيز است. جلالي گفت: چه چيزي مهم‌تر از اين است كه برتيش ميوزيم يك اثر تناولي را نگه‌ مي‌دارد يا به يك مجسمه‌ساز معاصر ايراني سفارش كار مي‌دهد و مي‌خواهد كار او را داشته باشد؟ انتهاي پيام