ميمند، يكي از باستاني‌ترين سكونتگاه‌هاي بشر در ايران و جهان است كه برخي احتمال سكونت از 12 هزار سال پيش را در آنجا مي‌دهند و اكنون نيز سكونت در آنجا پابرجاست و مردم به حيات خود ادامه مي‌دهند. به گزارش خبرنگار بخش ايرانشناسي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) در يزد،‌ روستاي ميمند كه در 36 كيلومتري شرق شهرستان شهر بابك از توابع استان كرمان قرار دارد، مجموعه‌اي از 400 خانه دستكند با بيش از دو هزار اتاق و همچنين مسجد، حسينيه، حمام و مدرسه كه همگي در دل كوه كنده شده‌اند، است. اين گزارش حاكي است به عقيده محققان، هسته‌هاي اوليه اين روستا متعلق به زماني است كه ايرانيان مهر پرست بوده و كوهها را مقدس مي‌شمرده‌اند. آنها تاريكي غارها را براي عبادت برگزيده و مرده‌هاي خود را درون سنگ‌چين‌هاي مدور قرارمي‌دادند. ميمند به دليل دژ طبيعي‌ و تاق‌هاي پيش‌آمد محيطي‌اش در طول تاريخ كمتر دستخوش تحولات كالبدي و اجماعي شده است و بيشتر تغيير در آن، مربوط به چند دهه اخير است. مجموعه‌اي از آثار بسيار قديمي همچون خانه‌ها و آثار دستكند پراكنده، معبد موسوم به اوستا در پيش‌استا، قلعه و ... وجود دارد كه ميمند را از يك روستا به يك مجموعه با تمدن خاص تبديل مي‌كند. خانه‌هاي ميمند و طرح بناي اين مجموعه عظيم صخره‌اي به گونه‌اي است كه مي‌توان گفت، احداث آن با مطالعه قبلي و محاسباتي مناسب و مقبول صورت گرفته، امري كه بر اهميت آن مي‌افزايد. خانه‌ها در سطح شيبدار و در طبقات مختلف به صورت دالان‌هاي افقي بنا شده است. طول اين بريدگي ها كه به آن‌ها «كيچه»‌ مي‌گويند به 6 تا 9 متر مي‌رسد. انتهاي كيچه به فضايي ايوان مانند ختم مي‌شود كه اغلب امور روزمره خانواده‌ها در آن صورت مي‌گيرد. در اطراف هر يك از اين دالان‌ها بين يك تا هفت خانه دستكند وجود دارد. اين منازل در برخي بخش‌هاي روستا در پنج طبقه و به شكل پلكاني و يك در ميان روي هم قرار گرفته‌اند. آنطور كه جز انگشت‌شماري از آنها با يكديگر برخوردي ندارند. داخل خانه‌ها نيز علاوه بر آتشدان و طاقچه‌هايي با اشكال و ابعاد گوناگون كه براي رفع نياز و چيدن وسائل زندگي تعبيه شده، حتي جاي قلاب گهواره يا بستن چيزهاي ديگر نيز در ديوار اتاق به طرز بسيار ماهرانه كنده شده كه دليل ديگري بر سليقه مردم آن روز اين روستا است. طبيعت اطرف ميمند نيز شگفتي‌هاي چشمگيري دارد كه از آن جمله مي‌توان به اشكفت لاشكورگوئيه (غاري به شكل نيم عدسي با دهانه تقريبي 100 مترو عمق حدود 50 متر) و تيرخورين كه صخره‌هايي با تخلخل‌هاي شگفت انگير فراوان دارد، همينطور بيشه بند (پسته كوهي و جنگل‌هاي مر (بادام كوهي ) اشاره كرد. آثار دستكند در روستاهاي ديگري از دهستان ميمند مانند پيش استا، قلعه كمرمرج، و همچنين حمام كرم و پاكش نيز قابل توجه هستند. اهالي ميمند طي سال در سه مكان مختلف زندگي مي‌كنند، چهار ماه در ميمند اقامت دارند، چهار ماه در مرتع دامداري مي‌كنند و چهار ماه در باغات به باغ داري مي‌پردازند. آنچه اين روستا و مردم آن را بسيار ويژه كرده است، مركزيت در ميمند و حيات به سه شيوه مختلف است. محدوديت محيط زيست آن‌ها را وادار كرده كه از مكان قابل دسترس در مدت زمان كوتاه استفاده كامل كنند به صورتي كه براي نسل‌هاي بعد نيز هم آب، هم مرتع و هم محصول باشد. در زمستان همه مردم در ميمند جمع هستند. در بهار به سوي مرتع مي‌روند تا براي دام علوفه كافي در دسترس باشد. در تابستان به باغ در ارتفاعات مي‌روند. آنجا اندكي كشاورزي مي‌كنند و محصول درختان را گرد آوري مي‌كنند. ابزاركارشان اغلب فقط با نيروي بازوي انسان كار مي‌كند، زمينشان بيشتر ديم و آبياري آن محدود به اندك آب رودخانه و قنات است. بدين ترتيب آن‌ها در مرز بين جامعه پاليزبان، دامدار كوچ رو و روستايي هستند. هر يك از اين شيوه‌هاي توليد روابطي به وجود مي آورد و حفظ اين‌ها براي يك واحد بسيار شگفت انگيز است. مردم ميمند هر چند ادعاي نياي مشترك نمي‌كنند، در دره مياني ميمند ادعاي سرزمين مشترك دارند. همه با هم يك سرا دارند و آب آنها از يك چشمه است. همه با هم خويشاوند هستند و براي اتحاد خود اهميت ويژه قائلند. آنچنان مردم اين روستا به يگانگي و همدلي خود مي‌بالند كه در محيط‌هاي شهري نيز توانسته‌اند با پشتيباني از يكديگر موفقيت‌هاي چشمگيري به دست آورند. انتهاي پيام