ساخت آبريزگاه در ملاء عام و در كنار مراكز فرهنگي، حاكي از آن است كه عوامل شهرداري، نه از لحاظ شهرسازي اطلاعاتي دارند، ‌نه از لحاظ زيبايي‌شناسي چيزي مي‌دانند و نه رفتارهاي انساني را مي‌شناسند. دكتر محمدتقي رضايي حريري ـ مدرس دانشگاه تهران و عضو ارشد مركز تحقيقات ساختمان و مسكن ـ با بيان اين مطلب در گفت‌و‌گو با خبرنگار بخش هنرهاي تجسمي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، با اشاره به ساخت سرويس‌هاي بهداشتي در مراكز پر رفت و آمد، مجاورت مراكز فرهنگي ـ هنري و منظر بيروني بوستان‌هاي شهر تهران، ‌تشريح كرد: در هيچ كجاي دنيا، هيچ‌گاه آبريزگاه‌ها را بر سطح زمين به صورت سوله و در ملاء عام مكان‌يابي و احداث نمي‌كنند، بلكه در فضايي متناسب، زير زمين و در كنار ايستگاه‌هاي مترو طراي و اجرا مي‌كنند. وي با اشاره به مصداقهايي در اين زمينه در تهران قديم، عنوان كرد: ميدان توپخانه چهار آبريزگاه و بازار قديم تهران نيز آبريزگاههاي زيرزميني داشت. حريري معقتد است: حالت چهره انساني كه قصد دارد به چنين مكاني وارد شود، نبايد در معرض ديد همگان باشد. عضو هيات علمي دانشكده هنرهاي زيباي دانشگاه تهران تصريح كرد: در صورتي كه به ضرورت قرار باشد آبريزگاهي بر سطح زمين تعبيه شود، ضروري است با معماري زيبا، مواد مناسب، سبك شيك و در فضايي پرت به دور از منظر عموم كه بوي آزاردهنده براي رهگذران نداشته باشد، و دست كم به صورت يك المان ساخته شود. وي ساخت سرويس بهداشتي شبيه سوله را در مجاورت موزه‌ هنرهاي معاصر و عكسخانه شهر را بدون هيچ‌گونه توجيه منطقي ارزيابي و بر ضرورت شناخت علمي شهرسازي، اجتماعي، ‌انساني و زيبايي‌شناسانه در اجراي چنين امري تاكيد كرد. انتهاي پيام