كاروانسراي 700 ساله‌ي «خار سياه دون» منهدم و به شكل كامل زير آب غرق شد. اين كاروانسراي ايلخاني، اقامتگاه و مكان عبادت سالكان و پرهيزكاراني بود كه به دليل تجاوزهايي كه در طول سال‌هاي گذشته به بنا و زمين‌هاي اطراف آن شده بود، با بالا آمدن آب در پشت سد كارون 3 در عرض دو روز، بنا ابتدا منهدم و سپس در زير آب غرق شد. به اين ترتيب، ديگر هيچ اثر از اين يادگار دوره‌ي ايلخانيان حتا در زير آب نيز باقي نمانده است. جعفر مهركيان ـ سرپرست هيات كاوش ايذه ـ كه اكنون با تعدادي از باستان‌شناسان در منطقه براي نجات آثار تاريخي تلاش مي‌كند با بيان اينكه كاروانسراي «خار سياه دون» در بهترين نقطه براي گذر از رود كارون بنا شده بود، به خبرنگار بخش ميراث فرهنگي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، گفت: شن و ماسه‌ي زمين اين كاروانسرا در طول سال‌هاي گذشته براي تامين مصالح مورد نياز سد كارون 3 برداشته و پس از آگاهي نسبت به تاريخي بودن بنا، رها شده بود. سازندگان سد پس از رها كردن بنا به سراغ اطراف كاروانسرا رفتند و تا عمق 10 متري ماسه‌برداري كردند. چندي پيش نيز افراد سوداگر و خام‌انديش با لودر به جان بنا افتاده بودند تا شايد نصيبي از اين ميان ببرند. اين آسيب‌ها سبب شد تا با بالا آمدن آب بنا از پي فرو ريزد تا بنايي ديگر به جمع ده‌ها بناي غرق شده در پشت سد كارون 3 افزوده شود. كاروانسراي «خار سياه دون» داراي ميان‌سرا، اتاق‌هايي پيرامون آن و حياطي كه با يك در به آن پيوند داشت و مكان‌هايي براي نگهداري اسب و چهارپايان بود. اين كاروانسرا با ابعاد 50 متر در 24 متر چهار برج توپر در چهار گوشه داشت كه از نظر ايستايي سازه‌ي بنا را مقاوم كرده بود. مهركيان افزود: كاروانسراي «خار سياه دون» يك كاروانسراي بين راهي بود كه همزمان با حكومت اتابكان لر بزرگ، در مسير اصفهان و در كرانه‌ي جنوبي رود كارون از سنگ‌هاي رودخانه‌يي و قواره شده با استفاده از ملات گچ نيم‌كوب، بنا شده بود. وي ادامه داد: در سرزمين بختياري كه قلمرويي از جلگه‌ي خوزستان تا اصفهان و گاه گلپايگان و خليج فارس را در برمي‌گرفت، اين حكومت از سده‌ي پنجم تا دوره‌ي تيموري حيات داشت و به اين‌گونه كاروانسراها قلعه مدرسه گفته مي‌شد؛ قلعه مدرسه‌ها نه تنها يك كاروانسرا، بلكه مكاني براي عبادت سالكان و پرهيزكاران بودند و مانند رباط‌ها در تاريخ معماري اسلامي نقش بازي مي‌كرند. اتابكان نيز يك سوم درآمد دارالحكومه‌ي خود را به مديريت و اداره كردن اين‌گونه كاروانسراها اختصاص مي‌دادند. همچنين نمونه‌ي اين كاروانسراها را علاوه بر ايذه مي‌توان در مسير شوشتر، مسجد سليمان، لردگان تا چهارمحال و بختياري و اصفهان شناسايي كرد. انتهاي پيام