كيوان شيروئي، فارغ‌التحصيل كارشناسي ارشد باستان‌شناسي از دانشگاه تربيت مدرس در سال 1377 پايان‌نامه خود را با موضوع پژوهشي راجع به استقرارهاي روستايي اوليه در زاگرس مركزي بر اساس شواهد باستان شناختي در حوضه آبريز سيمره از هزاره نهم تا هزاره ششم قبل از ميلاد، به راهنمايي علي‌اصغر ميرفتاح به انجام رسانيده است. به گزارش گروه پژوهش ميراث فرهنگي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، وي در اين پايان نامه آورده است: طبيعت هر موجود زنده به گونه‌اي است كه جهت ادامه حيات به غذا وابسته بوده و هر يك از انواع موجودات به طرق مختلف و خاصي به تامين غذاي مورد نياز خود مي‌پردازند. انسان نيز در هر عصر و دوره‌اي به گونه‌اي در تلاش براي تامين معاش خود بوده است. با توجه به آثار و شواهد برجاي مانده از انسان پيش از تاريخ، اين موضوع آشكار شده است كه بيشترين تحول و تلاش در تامين و توليد غذا از منابع دامي و نباتي در دوره نوسنگي (500-1000 قبل از ميلاد) صورت گرفته است. از آنجايي كه اولين جوامع نوسنگي در منطقه خاورميانه شكل گرفته و با توجه به اينكه در ايران استقرار كامل در روستاها (6000-9000 قبل از ميلاد) با توليد غذا همراه بوده است، اين سؤال مطرح است كه در چه ناحيه‌اي از ايران، شرايط طبيعي موجود امكان استقرار و توليد غذا را ميسر ساخته است؟ در پاسخ مي‌توان گفت كه نواحي غرب ايران، به‌ويژه ناحيه مستعد و حاصلخيزي همچون حوضه آبريز سيمره، يكي از مستعدترين نقاطي است كه مي‌توانسته شرايط استقرار و توليد غذا را داشته باشد. شكل‌گيري روستاهاي اوليه‌اي چون گنج دره، گوران، سراب و آسياب در اين ناحيه، شواهدي بر اين مدعا هستند كه شرايط طبيعي حوضه آبريز سيمره، امكانات وسيع معيشتي، در اختيار انسان آن دوره مي‌گذاشته است تا امكان استقرار و توليد غذا فراهم بوده باشد. حوضه آبريز سيمره ازجمله مناطقي است كه مي‌توان آن را جزو نواحي هسته‌يي دانست كه براي ورود به مرحله نوسنگي فوق‌العاده مطلوب بوده است. انتهاي پيام