هر نوع مرجعيتي بر سر ترجمه بگذاريم، فردا تحت عنوان دلسوزي، هزار جور سانسور و غيره براي ما به وجود مي‌آيد. عبدالله كوثري ـ مترجم ـ با بيان اين موضوع به خبرنگار بخش ادب خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، در ادامه در مورد ايجاد نظامي كارآمد براي ترجمه گفت: با هيچ چيز كه حالت رسمي در كار ادبيات و علم ايجاد كند، موافق نيستم؛ زيرا كساني كه درنهايت مي‌نشينند و تصميم مي‌گيرند، سلايق شخصي‌شان به ميان مي‌آيد. پس اين مساله بايد آزاد باشد كه هر مترجمي كتابي را كه مي‌پسندد و مي‌تواند، ترجمه كند. اگر اين محدوديت‌ها را قرار دهيم، فردا چيز ديگري دوباره وبال گردنمان شده ، به اسم مبتذل بودن و فلان و بهمان، جلوي خيلي كتابها را مي‌گيرد. وي افزود: الان كه چنين چيزي نيست، بگير و مگير داريم؛ حالا بياييم به سازماني اجازه دهيم كه كتابي برايمان انتخاب كنند؟ به نظرم اين كار بايد در خود جمع نويسندگان، مترجمان و خوانندگان حل شود. اگر كتابي بد است، خوانده نخواهد شد و اين، مهمترين صدمه‌اي است كه به ناشر و مترجم يا نويسنده مي‌خورد. اين نظامها ضررش بيشتر از سودش است. اين مترجم ايجاد مرجعي دولتي يا غيردولتي را براي ترجمه منتفي دانست و اظهار داشت: اگر بخواهيم چنين نظامي را براي ترجمه‌ها تدوين كنيم، دفتر و دستك و هزينه‌هاي عظيمي را مي‌طلبد و آن وقت تازه مفيد هم نيست؛ آنچه ما مي‌توانيم انجام دهيم، همان چيزي است كه در دنيا اتفاق مي‌افتد. اينجا مثل بسياري چيزهاي ديگر، وضع ترجمه هم آشفته است. دليلش هم اين است كه ما هنوز ياد نگرفته‌ايم كاري را كه بلد هستيم، انجام دهيم. وي يادآور شد: ما هفت هزار ناشر در كشور داريم، چندتايشان واقعا اهل كتاب بوده و كتاب را مي‌شناسند و آنها كه نمي‌شناسند چقدر از اهل نظر مشورت مي‌خواهند؟ پس اين مساله بين مترجمان، نويسندگان و ناشرانمان حل شود؛ تا اين آشفتگي كه در بازار ترجمه وجود دارد مرتفع شود. مترجم “پوست انداختن“ با تاكيد بر اين مطلب كه ما بايد نقد را جدي بگيريم، در ادامه عنوان كرد: خوانندگان ما نبايد بي‌اعتنا بمانند. اگر خواننده‌اي كتابي را خواند و ديد نمي‌فهمد و ترجمه‌اش نارساست، اگر مقاله‌اي نمي‌نويسد، لااقل به خود ناشر اين قضيه را منعكس كند. كوثري در پايان گفت: ترجمه ابتدا بايد مثل كالايي در بازار عرضه و تقاضا عرضه شود. انتهاي پيام