به گزارش ایسنا، در حدیثی از امام موسی کاظم (علیه السلام) چنین آمده است تلاش کنید اوقات خود را چهار قسمت کنید: قسمتی از آن را برای مناجات با خدا اختصاص دهید و بخشی از آن را برای امور زندگی و معاش خود در نظر بگیرید و بخشی دیگر را برای گفت‌وگو با برادران و افراد مورد اعتماد صرف کنید؛ افرادی که عیب‌هایتان را به شما می‌شناسانند و صادقانه با شما برخورد می‌کنند و قسمتی از اوقات خود را برای بهره‌برداری از لذت‌های حلال اختصاص دهید و بدانید که با این بخش چهارم است که می‌توانید سایر فعالیت‌های خود را نیز انجام دهید.
بر اساس آموزه‌های اسلامی، شادی و نشاط بخش از لذت‌های حلال است در صورتی ارزشمند است که اولا از راه مشروع به دست آمده باشد و ثانیا در خدمت کمال انسان باشد. در این آموزه‌ها، مصادیقی برای شادی بیان شده است.
شوخی
پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) یکی از ویژگی‌های مومنان را شوخ طبعی می‌دانند. برخی از مومنان در ابتدای آشنایی با اسلام گمان می‌کردند همواره باید جدیت ویژه داشته باشند و به همین دلیل از هر گونه خندیدن و مزاح خودداری می‌کردند.
پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) در برخورد با این گروه فرمودند: « من نماز می‌خوانم و می‌خوابم، بعضی روزها را روزه می‌گیرم و برخی روزها را خیر، می‌خندم و گریه می‌کنم، پس کسی که از این شیوه و روش من رویگردانی کند و سبک و شیوه دیگری را اختیار کند از من نیست.»
کی بیشتر خرما خورده؟!
در مطایبه آن حضرت با وصیّ خود، در کتاب معتبر آمده است که روزی حضرت رسول (صلی الله علیه و آله و سلم) با حضرت امیر (علیه السلام) نشسته بودند و با هم خرما می‌خوردند و هر خرما که آن حضرت می‌خورد پنهان از حضرت امیر دانه آن را پیش وی می‌نهاد. چون خرما تمام شد پیش حضرت امیر دانه بسیار جمع شده بود و پیش آن حضرت هیچ نبود.
پس آن حضرت بر سبیل مزاح به حضرت امیر (علیه السلام) گفت: «هر که دانه‌ی بسیار پیش او جمع شده باشد پس او بسیار خورنده است.»
حضرت امیر در جواب فرمود: «هر که دانه‌ها را تناول کرده او خورنده‌ترست!
دیدار برادران ایمانی
یکی دیگر از امور شادی‌آفرین در زندگی یک مومن، دیدار با برادران ایمانی خود است. پیامبر اکرم (ص) خطاب به امام علی (ع) فرمودند: «ای علی! اوقات شادی و نشاط مومن در دنیا سه وقت است: دیدار برادران، افطاری دادن به روزه‌دار و تهجد در پایان شب.»
کار نیک
هر انسانی به صورت طبیعی وقتی به کارهای خوب خود نظر می‌کند و خدماتی را که مخلصانه برای دیگران انجام داده است از نظر می‌گذراند، شاد می‌شود. این نوع شادی و نشاط، از انواع شادی‌های ممدوح و پسندیده است. امام علی (علیه السلام) در نامه‌ای خطاب به ابن عباس نوشت.
از هیچ سخنی بعد از کلام رسول به اندازه این موعظه بهره نبردم: گاه آدمی به چیزی شاد می‌شود که از او نخواهد برید و به چیزی اندوهناک می‌شود که بدان نخواهد رسید؛
پس مبادا نیکوترین چیز که از دنیای خود برخورداری رسیدن به لذتی بود یا به کار بردن خشمی که در سینه داری بلکه باید باطلی را بمیرانی یا حقی را زنده گردانی و باید که شادمانی‌ات به چیزی باشد که از پیش فرستاده‌ای و دریغت بر آنچه به جای می‌گذاری و همت و تلاش خود را برای پس از مرگ قرار ده.
امام صادق (علیه السلام) می‌فرماید: «شادی و نشاط و لذت، زمانی به دست می‌آید که انسان اهل وفا باشد، حقوق دیگران را رعایت کند و در برابر سختی‌ها ایستادگی و پایداری نماید».
انتهای پیام
نظرات