دکتر لیلا افشار هزارخانی با بیان اینکه پارکینسون یک اختلال دژنراتیو سیستم عصبی است که باعث از بین رفتن نرون ها در جسم سیاه  و هسته های قاعده ای مغز می شود، گفت: این اتفاق باعث کاهش دوپامین می شود و این درحالیست که دوپامین در مغز برای یادگیری، شادی آفرینی و حفظ الگوهای حرکتی بسیار مهم است.

وی افزود: علت بروز بیماری پارکینسون به صورت کامل شناخته نشده، اما دو فاکتور ژنتیکی و محیطی در بروز آن بسیار نقش دارد که از جمله فاکتورهای محیطی می توان به سموم، تروما و داروهایی مانند فنوتیازین، هالوپریدول و متوکلوپرامید اشاره کرد.

وی با بیان اینکه این بیماری عمدتاً بر اساس نشانه های بیماری و از طریق معاینه تشخیص داده می شود، گفت: معمولاً پارکینسون در سن بالا رخ می دهد و در زیر ۵۰ سال جنبه ژنتیکی دارد.

این متخصص مغز و اعصاب عنوان کرد: علائم بیماری پارکینسون به صورت لرزش در دست و پا در حالت استراحت و نیز کندی حرکات است که در مراحل اولیه بیماری لرزش کم و در یک طرف بدن وجود دارد، اما با پیشرفت آن علائم در همه بدن مشاهده می شود.

افشار هزارخانی با بیان اینکه تاکنون درمان قطعی برای پارکینسون کشف نشده اما از داروهایی مثل لوودوپا و آگونیست های دوپامین برای درمان استفاده می شود، گفت: این دارو باعث افزایش دوپامین می شود.

وی افزود: گاهی در درمان بعضی بیماران از روش جراحی، توانبخشی و کاردرمانی نیز می توان استفاده کرد.

وی اظهار کرد:  مطالعات نشان داده که شاید ورزش و خوردن قهوه هم بتواند بروز بیماری پارکینسون را کمتر کند، اما هنوز این مسئله به طور کامل اثبات نشده است.

انتهای پیام