به گزارش ایسنا، جعفر طهماسبی از پیشکسوتان تخریبچی دوران هشت سال دفاع مقدس درباره شهید عبدالرزاق علی شیری در یادداشتی می نویسد:« عبدالرزاق سال ۶۱ و در عملیات مسلم ابن عقیل(ع) در حالی که رزمنده لشکر ۲۷ محمد رسول الله(ص) بود در بمباران هوایی مقر گردان ها در سومار در اثر اصابت ترکش دستش چپش از کتف جدا شد و به پشت جبهه برگشت. همه می‌گفتند که عبدالرزاق حالا حالاها به جبهه برنمی‌گردد اما ۱۵ روز بعد با آستین خالی توی دوکوهه دیده شد. او ول کن نبود و کسی هم جرأت این را نداشت که در عملیاتی شرکتش ندهد.

کسی باورش نمی‌شد که عبدالرزاق هنوز می‌تواند سینه به سینه دوشکا برود و با نارنجک خاموشش کند. او رزمنده گردان «حنظله» بود. این دلاوری و  در عملیات «والفجر» یک کار دستش داد. در حالی که سه ماه بیشتر از قطع دست چپش نمی‌گذشت تیر دشمن به گردنش اصابت کرد و باز مجروح شد.بعضی رزمنده‌ها یکبار مصرف بودند و با یک اعزام  یا یک مجروحیت به جبهه پشت می‌کردند اما، عبدالرزاق دوباره آمد و این بار در مقر «قَلاجه» همه را حیرت زده کرد.

در مراسم صبحگاه اردوگاه قلاجه قبل از عملیات «والفجر ۴» عبدالرزاق با آستین خالی و قداره به کمر، در حالی که پرچم سرخی به دست داشت ظاهر می‌شد و خودش کمپوت روحیه بود. عبدالرزاق عاشق شهید حاج حسین اسکندرلو بود.

* تفکر متفاوت یک فرمانده

*سالروز شهادت «حسین اسکندرلو»

در نهایت در روز ۱ اسفند ۶۴ با گردان علی اصغر(ع) برای دفع پاتک در «فاو» وارد نبرد شد. تیربار چهارلول دشمن امان همه را بریده بود. وقتی روی خاکریز قفل می‌شد مثل موریانه خاکریز را کوتاه می کرد و تلفات می گرفت. عیدالرزاق دست به کار شد. برای رسیدن به تیربار دشمن باید از باتلاقی که بین ما و دشمن بود می‌گذشت و رد شدن از این همه گل و لای به این راحتی نبود و دشمن کاملا روی مواضع ما دید تیر داشت اما عبدالرزاق ول کن نبود.

*سالروز آغاز عملیات «والفجر۴»

نارنجک به کمر و شمشیر به دست حرکت کرد و دقایقی بعد تیربار دشمن خاموش شد و عبدالرزاق علی شیری هم افتاد. شهید عبدالرزاق علی شیری روز اول اسفند ۶۴ روحش پر کشید و پیکرش در فاو ماند و بعد از ۱۳ سال به وطن باز گشت و در گلزار شهدای امامزاده محمد کرج به خاک سپرده شد.

انتهای پیام