به گزارش ایسنا، بیماری پارکینسون یک بیماری دژنراتیو(فرسایشی تخریبی) عصبی است که با لرزش، سفتی عضلانی، تاخیر در شروع عمل ارادی، نقص در راه رفتن و نقص در رفلکس‌های وضعیتی مشخص و مشکلات فیزیکی شروع می‌شود و به طور مستمر پیشرفت می‌کند با پیشرفت بیماری باعث اختلال در گام برداشتن و تعادل فرد می‌شود که این بیماری در سالمندان شایع است.

نقش ورزش در کنترل بیماری

ورزش به عنوان عاملی تأثیرگذار در ارتقای تندرستی این افراد در مراحل اولیه بیماری معرفی شده است و بیماران به انجام فعالیت فیزیکی عمومی خصوصا ورزش‌های تعادلی و قدرتی جهت پیشگیری از افتادن تشویق می‌شوند و با توجه به فقر حرکتی در این افراد و کاهش آمادگی جسمانی ناشی از آن تجویز برنامه های ورزشی در این بیماران ضروری است.

آیا فعالیت های بدنی از شروع بیماری پارکینسون جلو گیری می کند؟

بر اساس این مطلب که از سوی فدراسیون پزشکی ورزشی تهیه شده و در اختیار ایسنا قرار گرفته آمده است: مطالعاتی که نشان دهنده اثرات پیشگیری کننده فعالیت بدنی بر بروز بیماری پارکینسون باشد وجود ندارد، اگرچه شواهدی بر کاهش بروز بیماری پارکینسون در افرادی وجود دارد که فعالیت فیزیکی در سطح بالا انجام داده اند.

آیا فعالیت بدنی علائم پارکینسون را کاهش می دهد؟

بیماران مبتلا به پارکینسون با شدت کم تا متوسط از ظرفیت فیزیولوژی طبیعی برخوردار هستند و تجویز لوودوپا برای تسکین علائم و بهبود کنترل عضلات باعث بهبود فعالیت عملکردی این بیماران می شود، همچنین به طور کلی ورزش های فیزیکی منظم و روزانه باعث بهبود کیفیت زندگی بیماران پارکینسونی می‌ شود و تمرینات ورزشی به کنترل عوارض قرص لوودوپا (دارویی که جهت بیماران پارکینسونی تجویز می شود) کمک می‌کند.

کدام ورزش و یا برنامه در فعالیت بدنی باید استفاده شود؟

ورزش هوازی مثل پیاده روی به مدت دو تا پنج روز در هفته و هر جلسه ۱۰ تا ۶۰ دقیقه با شدت متوسط جهت بیماران مبتلا به پارکینسون پیشنهاد شده است و درمان دارویی بیماری پارکینسون بر توانایی ورزشی بیماران خصوصا در آب و هوای گرم مؤثر است و بسیاری از بیماران مبتلا به پارکینسون بیماری های همراه قلبی و عروقی دارند که می تواند بر ظرفیت و توانایی ورزشی فرد تأثیر گذارد.

بنابراین معاینه توسط متخصص قلب الزامی است و در مراحل پیشرفته بیماری احتمال کاهش فشار خون وضعیتی بیماران زیاد بوده و دراین خصوص تعدیل در تجویز ورزش‌های هوازی ضروری است و باید بدانیم تمرینات قدرتی و تعادلی در کاهش ریسک سقوط بیماران جوان سالم و آن هایی که سابقه سقوط داشته اند تأثیر گذار است.

انتهای پیام