آگرواکولوژی، کاربرد علوم اکولوژیک در مطالعه، طراحی و مدیریت نظام ­های زراعی پایدار است. هدف آگرواکولوژی بهبود نظام­ های زراعی و کشاورزی با تقلید از طبیعت و فرایندهای طبیعی است؛ بنابراین می­ تواند باعث بهبود روابط زیستی و تعاملات میان اجزای تنوع زیستی زراعی باشد.

اصول اساسی آگرواکولوژی شامل بازیافت مواد مغذی و انرژی در یک مزرعه است. آگرواکولوژی بسیار دانش محور است و براساس فنون و تکنیک­ هایی است که نه از بالا به پایین و بلکه از سطح مزرعه و دانش تجربی آغاز می ­شود. روش ­های آگرواکولوژی نیازمند تنوع بخشی به کارهای صورت گرفته در مزرعه در ارتباط با تنوع گونه­ هایی است که با هم در ارتباط هستند (شامل حیوانات هم می­ شود). یکی از مزایای آگرواکولوژی، وابستگی آن به آورده ­ها یا نهاده ­هایی است که به صورت محلی به دست می ­آیند.

به گزارش ایسنا، در پژوهشی که توسط محمدرضا محمد شفیعی- استادیار دانشکده مواد دانشگاه آزاد اسلامی واحد نجف آباد و فیروزه ترابی- دکتری زیست شناسی مرکز تحقیقات دمش سپاهان با موضوع «آگرواکولوژی و احیای کشاورزی در جهان پسا کرونا» انجام شد، در خصوص آگرواکولوژی،که کاربرد علم اکولوژی در نظام ­های کشاورزی است، مطالبی ارائه و نشان دادخ شد که چگونه آگرواکولوژی، می ­تواند باعث توسعه مدل ­هایی بسیار پربازده و پایدار در زمینه تولید مواد غذایی در شرایط پسا کرونا داشته باشد.

نویسندگان این مقاله با بیان اینکه آگرواکولوژی، یک رویکرد سیستمی قدرتمند است که با توجه به نحوه انجام کشاورزی می ­تواند فرصت­ هایی را برای بهبود بهداشت محیط و سلامت انسان فراهم کند، می گویند: «مدت ها قبل، متخصصان آگرواکولوژی هشدار داده ­اند که کشاورزی صنعتی از لحاظ زیست محیطی بسیار محدود شده و در برابر آفات، بیماری­ ها و تغییرات آب و هوایی بسیار آسیب پذیر است. این روزها با همه­ گیری بیماری کووید ۱۹، بیش از همیشه، نشان داد که سلامت انسان، حیوانات و اکولوژی ارتباط بسیار نزدیکی با هم دارند. آگرواکولوژی، با محدودکردن منطق ه­ای تولید و مصرف مواد غذایی، بهترین سیستم کشاورزی را ارائه می­ دهد که قادر به مقابله با چالش­ های آینده ناشی از مشکلات زیست محیطی از جمله کووید۱۹ است.»

این محققان در بررسی آگرواکولوژی و سیستم غذایی جدید در شرایط کووید ۱۹، می گویند: «واضح است که COVID-۱۹ شکنندگی اجتماعی-اکولوژیکی سیستم های غذایی جهانی- صنعتی را نشان داده است. نتایج این بیماری همه ­گیر در زنجیره های کشاورزی و تأمین غذا نگرانی­ ها را در مورد کمبود گسترده مواد غذایی و جهش قیمت­ها افزایش می دهد.»

آگرواکولوژی با ارائه اصول چگونگی طراحی و مدیریت سیستم ­های کشاورزی که به بهترین وجه قادر به مقاومت در برابر بحران ­های آینده اعم از شیوع آفات، بیماری­ های همه گیر، اختلالات آب و هوایی یا بحران­ های اقتصادی- راهی پیش رو را نشان می ­دهد. آگرواکولوژی بهترین سیستم کشاورزی است که می­ تواند با ارائه سطح بالایی از تنوع و انعطاف­ پذیری ضمن ارائه عملکرد مناسب و خدمات اکوسیستم، با چالش­ های آینده کنار بیاید. آگرواکولوژی می­ تواند راهی را برای بازسازی کشاورزی پس از کووید 1۹ نشان دهد و می­ تواند با تقویت اقدامات در ۵ حوزه اصلی، پایه و اساس یک سیستم غذایی جدید را ایجاد کند، که امکان بازنگری در رابطه بین کشاورزی، طبیعت و سلامت انسان و اینکه چگونه می­ توان دوباره کشاورزی را برای جلوگیری از اختلالات زنجیره تأمین در آینده احیا کرد نشان می ­دهد.

این محققان می گویند: در این زمینه ۵ حوزه اصلی وجود دارد که شامل غلبه بر سموم آفت کش، توسعه ماتریکس طبیعت، احیای مزارع کوچک، سیستم اکولوژیکی تولید حیوانات و افزایش کشاورزی شهری است.

نویسندگان این مقاله نتیجه گیری می کنند که آگرواکولوژی به یک جنبش جهانی تبدیل شده است که توسط دهقانان، کشاورزان و فعالانی که به دنبال حق حاکمیت مواد غذایی، اصلاحات ارضی، ایجاد مدل­های تعاونی و حمایت از تنوع زیستی هستند، حمایت می ­شود.

آنها معتقدند که آگرواکولوژی، بینشی متفاوت از نحوه تولید و مصرف غذا دارد و در ایجاد سیستم­ های غذایی عادلانه نقش دارد. یکی از آموزه ­های این بیماری همه ­گیر کنونی نیاز فوری تولید محصولات غذایی توسط تولیدکنندگان کوچک، دهقانان و کشاورزان شهری است.

به گفته این پژوهشگران نکته کلیدی در اینجا این است که آیا بحران به وجود آمده توسط کووید۱۹ انگیزه ­ای برای تغییر کشاورزی صنعتی برای گذار به سمت سیستم­ های غذایی مبتنی بر کشت کشاورزی اکولوژیکی فراهم می­ کند؟ تغییر تحول در کشاورزی باید با تغییر از اقتصاد بازار به اقتصاد همبستگی، از سوخت­ های فسیلی به انرژی­ های تجدید­پذیر، از شرکت ­های بزرگ به تعاونی­ ها همراه باشد. چنین دنیای جدیدی باید توسط جنبش های اجتماعی، شهری و روستایی متحد هدایت شود و آگاه باشد که بازگشت به روشی که کشاورزی قبل از همه گیری­ ها داشته، گزینه مناسبی نیست. در عوض، آنها به طور فعال در تبدیل مزارع محلی به یک دارایی حیاتی برای تأمین غذا و ارتقا استقلال، در حالی که قلمروهای کشاورزی پایدار و سالم را درگیر می­ کنند، مشارکت خواهند کرد.

انتهای پیام