به گزارش ایسنا و به نقل از مؤسسه خیریه محک، درمان سرطان، طولانی مدت است و گاه فرد مبتلا باید سال‌ها برای رسیدن به قله سلامتی تلاش کند. در این میان، این بیماری عوارضی هم با خود به همراه دارد که درمان آنها از نظر جسمی و روانی بسیار حائز اهمیت است. معلولیت یکی از این عوارض است. روان‌شناسان این مؤسسه تلاش می‌کنند تا کودکانی که در مسیر درمان با عارضه معلولیت مواجه می‌شوند، با انگیزه، روحیه و گام برداشتن در مسیر بازتوانی سختی‌ها را پشت سر گذاشته و بتوانند فارغ از معلولیت پیش آمده، به اهدافشان فکر کنند و زندگی با کیفیتی داشته باشند.

«مازیار ماضی» یکی از همان قهرمان‌های محک است که پس از پیروزی بر سرطان، با وجود معلولیت توانست عنوان جوان‌ترین ورزشکار اعزامی ایران به کره جنوبی در بازی‌های آسیایی ۲۰۱۴ را کسب کند و جزو ۴ شناگر برتر آسیا شود.

مازیار، ۱۳ سال داشت که به بیماری سرطان مبتلا شد. پسر فعال و ورزشکاری که هرگز فکر نمی‌کرد درد زانویش به یک تومور بدخیم ختم شود. توموری که در مسیر زندگی یک ورزشکار حرفه‌ای رزمی، ژیمناستیک و واترپلو می‌توانست پایان آرزوها و موفقیت‌ها باشد اما آغازی شد برای یک تغییر. ورزشکار محک به مناسبت روز جهانی معلولان، فراز و نشیب‌های مبارزه با سرطان را از نقطه صفر برایمان روایت می‌کند؛ درست جایی که درد زانویش شدت گرفت و علی رغم مراجعه به پزشک و انجام آزمایش‌های متعدد بیماری تشخیص داده نشد.

مازیار می‌گوید: «پس از انجام آزمایش پاتولوژی در دو آزمایشگاه مختلف، پاسخ هر دو آزمایش شکستگی استخوان زانو بود. برای همین پایم را گچ گرفتند و عدم تحرک سه ماهه، موجب رشد و گسترش بیشتر بیماری شد. درست زمانی که تومور تمام زانویم را درگیر کرده بود، به دلیل وخامت بیماری وارد مرحله شیمی‌درمانی شدم. از سوی دیگر برداشتن استخوان زانو و استفاده از پروتز به جای آن مؤثرترین شیوه درمانی بود که متخصصان به ما معرفی کردند.»

مازیار سه دوره شیمی‌درمانی سخت را پشت سر گذاشت و برای عمل جراحی خودش را آماده کرد، تا اینکه با خبر بدی رو به رو شد. او ادامه می‌دهد: «پدرم در حال انجام مقدمات عمل جراحی بود ولی موضوعی که نمی‌دانستم چیست،‌ حالش را دگرگون کرد؛ قرار شد برای مشورت به چند متخصص دیگر هم مراجعه کنیم. من دلیل این همه حال بد پدر و مادرم را نمی‌دانستم اما در همان عالم نوجوانی فکر کردم، پزشکان از درمانم قطع امید کرده‌اند. نگران آینده بودم و تا زمانی که پدرم درخصوص آنچه پزشکان به او گفته بودند، با من صحبت نکرد، نگرانی‌ام کمتر نشد. پزشکان گفته بودند استخوان مصنوعی یا پروتز ممکن است موجب عود مجدد بیماری شود. پدرم گفت برای درمان لازم است پایم را از دست بدهم. پدرم به گریه افتاد، من هم. نمی‌خواستیم این اتفاق بیفتد اما چاره‌ای نبود؛ دلخوشی‌ام این بود که از درد و رنج حاصل از بیماری سرطان نجات پیدا خواهم کرد. سرانجام پس از ۸ ساعت عمل جراحی، در دنیای جدیدی چشم به جهان گشودم.»

فرزند محک باور دارد، محدودیت در ذهن ماست

مازیار به دلیل وخامت بیماری‌ مراحل اولیه درمان از جمله عمل جراحی را در استان محل سکونت‌شان به سرعت پشت سر گذاشت و در آن روزها بود که با محک آشنا شدند. به قول او، زندگی‌اش با آمدن محک تغییر کرد: «به جز هزینه‌های درمان و پای مصنوعی که محک پرداخت کرد، من و خانواده‌ام به دلگرمی برای ادامه مسیر نیاز داشتیم. باید یک نفر به ما می‌گفت که زندگی تمام نشده و راه جدیدی پیش روی‌مان قرار دارد؛ روان‌شناسان محک همین کار را کردند. کمکم کردند تا درسم را ادامه دهم و با وجود آنکه شرایط جسمی‌ام مثل قبل نبود، اما بار دیگر توانستم به دنیای ورزش برگردم.»

مازیار با اشاره به این موضوع می‌گوید: «اراده خوبی پیدا کرده بودم و با کمک خانواده‌ام، دوست روزهای سختم شاهین ایزدیار، قهرمان تیم ملی شنای معلولان ایران، زیر نظر بهترین مربی آسیا آموزش دیدم و عضو تیم ملی شنای معلولان شدم. پس از مدتی با شرکت در مسابقات داخلی رکوردهای مختلفی را ثبت و سپس به بازی‌های آسیایی راه پیدا کردم. شاید برای‌تان جالب باشد بدانید من با شناگران عادی هم مسابقه دادم و توانستم رکوردهایم را جابجا کنم.»

مازیار ده‌ها مدال طلا و نقره دارد و همچنان منتظر پایان کروناست تا بتواند دوباره به میدان مبارزه برگردد. او پیش از پاندمی کرونا به کودکان مبتلا به سرطان تحت حمایت محک و مؤسسه کودکان مبتلا به سرطان استان خراسان که دچار نقص عضو می‌شوند، با روایت خاطرات دوران درمان خود امید و انگیزه می‌داد. همچنین تا کنون تعدادی از این کودکان را به مربی‌ها و تیم‌های مختلف ورزشی معرفی کرده تا آنها هم مثل او بتوانند به موفقیت برسند. او امیدوار است با بازگشت سلامتی به جهانمان بتواند به کودکان بیشتری کمک کند تا مسیر زندگی‌شان را پیدا کنند.»

او در پایان می‌گوید: «در این مسیر افراد زیادی به من کمک کردند. خانواده‌ خودم، خانواده‌ام در ورزش و خانواده‌ام در محک. من با حضورم در کنار کودکان مبتلا به سرطان موفقیت‌هایم را یک بار دیگر دوره می‌کنم و با این حساب جایی برای ناامیدی باقی نمی‌ماند. از این رو می‌خواهم در روز جهانی معلولان این پیام را به گوش افراد دچار این عارضه برسانم که محدودیت در ذهن ماست و اگر آن را کنار بگذاریم هیچ کاری در این دنیا نیست که نتوانیم انجام دهیم. این تمام حقیقتی است که موجب شکل‌گیری تصویر جدیدی از زندگی‌ام شد. تصویری که امروز شما از مازیار ماضی مشاهده می‌کنید.»

انتهای پیام