قصیده «هفتاد و دو خورشید» از دفتر «سرمه در چشم غزل»

غلامرضا شکوهی

سخت است چنان داغ عزیزان به جگرها
کز هیبت آن می‌شکند کوه، کمرها...

در وسعت میدان نگاه تو بپوشند
هفتاد و دو خورشید تو تشریف خطرها...

جز آل علی با که توان یافت، شود جمع،
در خلقت مجموع شما، جمع هنرها؟

در بارش تیر ای همه آیات خداوند!
خوش باد که جز سینه نکردید سپرها...

خونبار شود چشم غروب از تن خورشید
جز سرخ نپوشد به سراپرده سحرها

تا خلوت تنهایی ما پر شود از اشک
بستیم پس از کوچ شما بر همه، درها

آتش به گلوی فلک افتاد که می‌کرد،
تیر از نفس کودک شش‌ماهه گذرها...

این غصّه درید از جگر کوه، گریبان
در خون شده از داغ پسر، چشم پدر، ها...

این آب که تن می‌کشد از کوه به دریا
از شرم لب خشک شما داشت سفرها...

از تیغ و سنان جز لب بُرّنده ندیدم
یارب چه کشیدند در این واقعه سرها؟

حیرانِ تو شد دیدۀ عالم که بر این خاک
در سایۀ خورشید ندیدند قمرها

تعلیم شما بود که جز مکتب اسلام
از اوج شهادت، چه حقیرند دگرها

این حادثۀ سرخ که در نسل شما ماند
تکرار نگردد به قضاها و قَدَرها

غلامرضا شکوهی، شاعر در زمستان سال ۱۳۲۸ در تربت جام متولد شد. او در ۲۰سالگی سرودن شعر را آغاز کرد و در سال ۱۳۵۱ از دانشکده الهیات و معارف اسلامی مشهد در رشته فلسفه فارغ‌التحصیل شد. پس از آن به استخدام آموزش و پرورش درآمد و بیش از ۳۰ سال علاوه بر فلسفه، تمام شاخه‌‏های ادبیات را تدریس کرد. دوران بازنشستگی برای او فرصتی شد تا به جمع‌آوری و چاپ شعرهایش بپردازد.

از آثار شکوهی می‌توان به «سرمه در چشم غزل»، «یک ساغر نگاه»، «آهی بر باغ آیینه» و «صد پرده آواز خاموش» اشاره کرد.

غلامرضا شکوهی در ۱۱ مردادماه ۱۳۹۶ درگذشت.

انتهای پیام