این مترجم در پی درگذشت نجف‌ دریابندری در گفت‌وگو با ایسنا درباره روش ترجمه و علت ماندگاری آثار این مترجم پیشکسوت اظهار کرد: آقای دریابندری از مترجمانی بود که به زبان فارسی احاطه کامل داشت و به خاطر همین احاطه بود که با وجود ضعف‌هایی در شاخه‌های مختلف کارش، به دلیل فارسیِ خوب، داشتن استخوان‌بندی محکم در نگارش و این‌که چه در سطح بالا و چه زیر متوسط، مفهوم می‌نوشتند و جمله‌بندی‌های‌شان رسا بود، خواننده شیفته نثر ایشان می‌شد و مطالب را می‌خواند.

او با بیان این‌که آقای دریابندری طنز خوبی هم داشتند گفت: ایشان از عهده آثار طنزآمیز به خوبی برمی‌آمدند، این‌ها ویژگی‌هایی بود که باعث می‌شد وقتی جوان بودیم اگر اثری را با ترجمه دیگری خوانده بودیم یا اصلا علاقه‌ای به خواندن آن اثر نداشتیم وقتی ترجمه ایشان از آن اثر می‌آمد، آن را می‌خواندیم چون از ایشان یاد می‌گرفتیم. این از ویژگی‌های برجسته آقای دریابندری بود و در کمتر مترجمی دیده می‌شد.

مترجم «در انتظار گودو» افزود: متاسفانه اکثر مترجمان ایرانی به دلیل آشنا نبودن با متون کلاسیک فارسی، احاطه نداشتن به زبان نگارش و آشنا نبودن با سبک‌های مختلف ضعف‌هایی از این نظر دارند و ترجمه‌هایی که از آن‌ها می‌خوانیم جملات بسیاری دارند که اصلا مفهوم نیست و نمی‌فهمیم مترجم چه نوشته و نویسنده در اصل چه گفته است اما آثار دریابندری با همه ضعف‌هایی که داشت، به خاطر مفهوم بودن کلامش کار را جذاب می‌کرد و خواننده را از خواندنش خسته نمی‌کرد.

اصغر رستگار همچنین بیان کرد: من ارتباط شخصی با ایشان نداشتم، یکی دو بار در جلساتی که ایشان صحبت می‌کردند حضور داشتم. البته دوستانی داشتم که با ایشان دوستی نزدیکی داشتند و از خصوصیت‌های شخصیتی ایشان شنیده‌ام ولی با ایشان ارتباط مستقیم نداشتم اما آثارشان برای من جذاب بود حتی اگر اثری را با ترجمه دیگری خوانده بودم، وقتی ترجمه نجف در می‌آمد بدون استثنا دوباره آن را می‌خریدم و می‌خواندم چون یاد می‌گرفتم و به هر حال مدرسه‌ای برای ما بود.

او در پایان گفت: قلم نجف دریابندری برای ما جنبه کلاس داشت و ما از آن چیز یاد می‌گرفتیم، این خیلی مهم است و چیز کوچکی نیست.

انتهای پیام