به گزارش ایسنا و به نقل از کمیته ملی پارالمپیک، سیامند رحمان اول فروردین ۱۳۶۷ در شهرستان اشنویه ( استان آذربایجان غربی) متولد و در سالهای کودکی به فلج اطفال مبتلا شد.

از دوران کودکی روحیه ای شاد و مثال زدنی داشت و در مدرسه، با همان اندک توانایی راه رفتن، فوتبال، تنیس روی میز و والیبال بازی می کرد و از نشستن و سکون بیزار بود.
پس از مدتی تمرینات ورزشی اش را در رشته بدنسازی به صورت جدی تری دنبال کرد و به پیشنهاد دوستان به اردوی تیم ملی وزنه برداری رفت تا از او تست گرفته شود و سیامند که تا آن روز در رشته وزنه برداری فعالیت نکرده بود، موفق شد وزنه ۱۲۰ کیلوگرمی را بالای سرببرد و توجه مربیان را به خود جلب کند و اینگونه شد که سیامند جوان در بیست سالگی ( سال ۱۳۸۷)  به اردوی تیم ملی راه یافت.
در همان سال تیم ملی وزنه برداری جانبازان و معلولین برای مسابقات جهانی نیوجرسی آمریکا ( ۲۰۰۸) آماده می شد  و سیامند نیز در حالی که تنها ۱۵ روز با تیم تمرین کرده بود، در اولین رویداد برون مرزی اش شرکت کرد و توانست به نشان طلا دست یابد و ضمن شکستن رکورد جوانان جهان به میزان ۷۲.۵ کیلوگرم، لقب قوی ترین وزنه بردار جوان دارای معلولیت را نیز از آن خود کرد.

این نشان طلا آغاز راهی پرافتخار بود که جوانی گمنام و بی نام و نشان را به ستاره ای بی بدیل در آسمان ورزش ایران و جهان تبدیل کرد.
سال ۲۰۱۰، سالی پر افتخار برای وزنه بردار جوان ایرانی بود و توانست به ۳ نشان طلا در مسابقات جهانی مالزی، پاراآسیایی گوانگجو و بین المللی لیبی ، نشان نقره در مسابقات جهانی مالزی و نشان برنز در مسابقات بین المللی لیبی دست یابد.
تدوام افتخارات این پدیده ی دنیای پارا پاور لیفتینگ در سال ۲۰۱۱ نیز ادامه داشت و منجر به کسب دو نشان طلا در مسابقات جهانی امارات و مسابقات بین المللی اردن شد.
سال ۲۰۱۲ اما نقطه عطفی برای زندگی ورزش او بود؛ قهرمان جهان آماده می شد تا برای اولین بار در مهم ترین رویداد ورزشی افراد دارای معلولیت شرکت کند و این بار پارالمپیک لندن در انتظار افتخار آفرینی او بود و سیامند رحمان توانست با مهار وزنه های ۲۷۰ و ۲۸۰ کیلوگرمی و با اختلاف ۳۰ تا ۴۰ کیلوگرم از حریفان، اولین نشان طلای پارالمپیک را برای خود به ارمغان آورد و در حالی که برای ثبت رکورد رویایی ۳۰۱ کیلوگرمی در کتاب گینس آماده می شد، پیش از آن که روی تخته رود، وزنه برداری کره ای به رای داور اعتراض و رسیدگی به شکایت وی وقفه ای ایجاد کرد که بدن قهرمان طلایی سرد شد و نتوانست رکورد مورد نظر را به ثبت برساند، اما این مساله نتوانست شیرینی کسب اولین مدال طلای پارالمپیک را برای او و کاروان ایران کمرنگ کند.
پس از این افتخار بزرگ، سیامند توانست در سال ۲۰۱۴ در دومین حضور خود در بازی های پاراآسیایی اینچئون، دومین نشان طلای مسابقات پاراآسیایی را نیز بدست آورد و در همین سال در مسابقات جهانی امارات نیز به نشان طلا دست یافت.
قطار موفقیت های سیامند جوان همچنان در حال حرکت بود و توانست در سال ۲۰۱۵ در مسابقات قزاقستان به دو نشان طلا هم در بخش آزاد و هم در بخش منطقه آسیا دست یابد و با کسب نشان طلای مسابقات جهانی ۲۰۱۶ فزاغ امارات خود را برای دومین تجربه پارالمپیکی اش آماده می کرد.

چهار سال انتظار به پایان رسیده بود و سیامند در صدد بود تا کار نیمه تمام لندن را تمام کند. حالا فقط مدال طلا برایش مهم نبود و می خواست رکورد رویایی اش را به ثبت برساند و سرانجام موفق شد با ثبت رکورد ۳۱۰ کیلوگرم، ضمن دست یابی به نشان طلای ارزشمند پارالمپیک، این رکورد تاریخی را در کتاب گینس به ثبت برساند.

حالا سیامند چهره ای است که بیش از پیش در جهان مطرح شده و علاقه مندان بیشماری از اقصی نقاط جهان دارد و در اندیشه ثبت رکورد تاریخ ساز دیگری در بازی های پارالمپیک توکیو ۲۰۲۰ است.

قوی ترین مرد دارای معلولیت جهان در سال ۲۰۱۷ نیز خوش درخشید و توانست مدال طلای مسابقات جهانی مکزیک را بر گردن آویزد و تداوم افتخاراتش در مسابقات منطقه آسیا که به میزبانی ژاپن در سال ۲۰۱۸ برگزار شد نیز ادامه یافت و باز هم طلایی شد.

سومین و آخرین حضور سیامند رحمان در بازی های پاراآسیایی نیز در سال ۲۰۱۸ اتفاق افتاد و این بار جاکارتا میزبان قوی ترین پارالمپین دنیا بود.

در این مسابقات نیز که با حضور پر شور طرفداراین این قهرمان نام آور همراه بود، سیامند با ثبت رکورد ۲۹۵ کیلوگرم توانست سومین نشان طلای خود را از بازی های پاراآسیایی بدست آورد و هت تریک کند.

آخرین حضور این قهرمان بی بدیل نیز در مسابقات قهرمانی جهان قزاقستان در سال ۲۰۱۹ اتفاق افتاد که منجر به کسب نشان طلا شد و در حالی که همه برای تماشای رقابت دیدنی او در بازی های پارالمپیک توکیو ۲۰۲۰ لحظه شماری می کردند، سیامند، فرزند قهرمان ایران، در شامگاه یکشنبه، یازدهم اسفند ماه 1398 بر اثر ایست قلبی دار فانی را وداع گفت.

بدون شک آوازه ی نام آوری و افتخار آفرینی های او تا ابد در اذهان دوستداران و طرفدارانش در اقصی نقاط جهان باقی خواهد ماند و راز این ماندگاری، نه تنها به سبب افتخاراتش، بلکه به خاطر اخلاق خوب و رویکرد مردمی او نیز خواهد بود.

یادش گرامی و روانش پیوسته شاد.

انتهای پیام