به گزارش ایسنا، برخی از کشاورزان داراب در استان فارس براساس زمان مرسوم شخم زدن‌ِ زمین‌هایشان، این بار هم  کارشان را ادامه می‌دهند با یک تفاوت ویژه. به جای کم کردن حریم و عرصه‌ی تپه‌ی تاریخی «تل یونجه» این بار پایشان را فراتر گذاشته‌اند و از روی تپه عبور  می‌کنند، شاید با این امید که محوطه تاریخی «تل یونجه» را هم صاحب شوند!

عیسی فولادفر - فعال میراث‌فرهنگی داراب - در گفت‌وگو با ایسنا، این بار از حرکت تراکتورهای کشاورزان از وسط محوطه‌ی تاریخی تُل یونجه خبر می‌دهد.

او با بیان این‌که کشاورزان منطقه که پیش از این در زمان شخم زدن زمین‌های خود در اطراف این تپه باستانی، معمولا به اندازه‌ی نیم متر تا یک متر به «تل یونجه» وارد می‌شدند، این بار ماشین‌آلات سنگین کشاورزی‌شان را درست از وسط تپه عبور داده‌اند.

وی با بیان این‌که این تپه‌ی باستانی، ۲۸ دی ۱۳۷۹ به شماره ۲۹۵۴ در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده، اظهار می‌کند: در زمان‌های مختلف و بنا به اعتقاد کشاورزان، به دلیل مناسب بودن خاک این محوطه برای کشاورزی، هر سال خاکِ بخش‌هایی از محوطه که با بیل مکانیکی کنده شده، به کشاورزان دیگر فروخته می‌شود.

شاید هم محوطه‌ی باستانی و بیضی شکل «تل یونجه» که به دوره‌ی هخامنشی نسبت‌اش می‌دهند به خاطر بدشانسی‌اش بین زمین‌های کشاورزی محصور شده است. محوطه‌ای که همین چند سال قبل به دو بخش تقسیم شد و سال‌هاست به یُمن حضور چند کشاورز که به تعداد انگشتان یک دست هم نمی‌رسند، «تُل یونجه» هر سال کوچک‌تر از قبل می‌شود و کسی نیست جواب آن را بدهد، به جز کشاورزانی که خاکش را بسیار مناسبِ کاشت و برداشت می‌دانند و میراثِ فرهنگی که هنوز حتی برای بررسی‌های اولیه وارد محوطه نشده‌اند.

البته به نظر می‌رسد تنها اقدام میراث فرهنگی برای این محوطه‌ی تاریخی بعد از ثبت ملی‌اش، پنجم تیر امسال رخ داد. وقتی داوود مرادی - مدیر اداره میراث‌فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری شهرستان داراب – بعد از اعلام نخستین هشدارها از وضعیت نامناسب تُل یونجه و کوچک شدن عرصه و مساحت تپه، به ایسنا گفت: «"تُل یونجه" یک محوطه ۶ – ۷ هزار ساله و با ارزش است، اما هنوز حریم مصوب ندارد، آن هم در حالی که بارها نامه‌نگاری شده و میراث استان نیز قول داده تا تعیینِ حریم این محوطه‌ی باستانی مصوب شود، هر چند حتی هنوز فنس‌کشی برای این محوطه نیز انجام نشده است.

تپه‌ی تاریخی «تُل یونجه» در زمین شخصی یکی از کشاورزان است، اما  این‌طور نیست که کشاورزان به طور دائم آن منطقه را شخم بزنند، هر سال جلوی آن‌ها را می‌گیریم، با مالکان آن زمین‌ها جلسه برگزار می‌کنیم تا آن‌ها را از انجام این کار منع کنیم، شاید نتوانیم کاری برای تعیین حریم این محوطه انجام دهیم، اما دست‌کم می‌توانیم برای آیندگان از آن‌ها محفاظت کنیم.»

او حتی گفته بود که «(کشاورزان) دست‌کم  از سه سال گذشته، هر سال کشاورزان به صورت کتبی تعهد می‌دهند و آن را امضا می‌کنند تا از این محوطه‌ی تاریخی محافظت کنند. حتی با میلگرد محدوده‌ی حریم را علامت‌گذاری کرده‌ایم و به کشاورزان اعلام کرده‌ایم در صورتی که میلگردها گم شدند یا از روی یک نقطه جلوتر رفتند، با توجه به این‌که آن‌ها به صورت جی‌پی اس نیز بررسی می‌شوند، اقدام حقوقی انجام می‌دهیم.

 به آن‌ها اعلام کرده‌ایم، کشاوری در اطراف تپه بلامانع است، اما کاشت درخت و درختچه در این محوطه ممنوعیت دارد. در این شرایط از «تُل یونجه» محافظت می‌کنیم، اما کم و کاستی‌هایی نیز وجود دارد، هر چند به دلیل نکشیدن فنس در اطراف تپه، همچنان ممکن است عبور و مروری در تپه انجام شود، مانند حرکت با تراکتور، اما به دلیل نبودن هیچ جاده‌ای در این منطقه که امکان عبور و مرور افراد را مهیا کند، احتمالا مجبور به عبور از کنار این اثر می‌شوند و ردِ عبور آن‌ها حتی با پای پیاده نیز در آن تپه تاریخی باقی بماند.»

انتهای پیام