نمایش «دی زنگور» به نویسندگی فرامرز غلامیان و کارگردانی هیام احمدی یکی از آثار پذیرفته‌شده در بخش آیین‌ها و بازی‌های نوزدهمین جشنواره آیینی و سنتی است.

غلامیان نویسنده و سرپرست گروه نمایش «دی زنگرو» در گفت‌وگویی با ایسنا، درباره حضور این اثر در جشنواره آیینی و سنتی گفت: ما مدتی است از آبادان به اصفهان مهاجرت کرده‌ایم و به همین دلیل از طرف انجمن نمایش اصفهان در جشنواره شرکت کرده‌ایم اما آیین جنوب ایران را به نمایش می‌گذاریم.

او درباره آیین نمایشش توضیح داد: «دی زنگرو» به معنای مادر سیاه‌رو است. در گذشته‌های دور در مناطق جنوبی کشور وقتی ماه‌گرفتی اتفاق می‌افتاد، مردم اعتقاد داشتند که یک خرچنگ سیاه خیلی بزرگ به نام «دی زنگرو» در حال خوردن ماه است و برای این‌که خرچنگ را بترسانند با آیین خاصی مراسم «دی زنگرو»  را برگزار می‌کردند. در این مراسم اهالی با قاشق، چنگال، ملاقه و دیگ به کنار دریا می‌رفتند و شروع به خواندن ترانه همراه با نواختن ریتم زیبا و خاصی می‌کردند.

این هنرمند با بیان این‌که در نمایش «دی زنگرو» خلاقیت و نوآوری انجام داده‌اند افزود: در این نمایش علاوه بر آیین «دی زنگرو» به معرفی آیین‌های «حنا» و «زار» نیز می‌پردازیم.

به گفته او، در خلاصه‌ای از داستان این نمایش آمده است: «حنا در جنوب ایران از قداست خاصی برخوردار است و آن را نشانه خوشبختی و خوش‌یمنی می‌دانند و از آن در مراسم حنابندان استفاده می‌کنند. در این نمایش در جشن حنابندان ظرف حنا دزدیده می‌شود که این نشانه بدیمنی است. جشن خراب می‌شود و برادر عروس به نام "شکالو" تصمیم می‌گیرد برای بازگردادن ظرف حنا به مراسم خواهرش و پیدا کردن دزد حنا راهی مسیری پرخطر و پرماجرا شود که در این مسیر در مراسم «زار» شرکت می‌کند و "بابا زار" به او می‌گوید که جانوری به نام «دی زنگرو» ظرف حنا را برداشته است و او پشت دریاهاست و ...».

غلامیان در ادامه به تاثیرگذاری جشنواره آیینی و سنتی در احیای آیین‌های کشور اشاره کرد و گفت: آیین‌ها، آداب و رسوم هر ملت، عناصر سازنده فرهنگی جامعه محسوب می‌شوند و تنوع و تعداد این آیین‌ها دلیل غنای فرهنگی یک جامعه است. در روزگارِ بحرانِ هویت، یکی از راه‌های حفظ هویتِ فرهنگی بازگشت به آیین‌ها و آداب و رسوم سنتی و فولکلوریک است.

او افزود: سرزمین ایران از دیرباز به عنوان یکی از گهواره‌های تمدن مطرح بوده و خصوصا بعد از حضور دین اسلام در این سرزمین غنای فرهنگ ایرانی صدچندان شده است. پرداختن به تدوین، جمع‌آوری و حفظ آثار بومی می‌تواند برای آیندگان ثمربخش بوده و به نوعی حافظ و احیاگر آیین‌های بومی می‌شود. وجود جشنواره‌هایی همچون جشنواره آیینی و سنتی می‌تواند در زنده نگه داشتن هویت و اصالت ایرانی اسلامی یاری‌گر بوده و چنین کارکردی برای یک تمدن بزرگ بیشترین ارزش را دارد.

این نویسنده با بیان این‌که "در آبادان نمایش‌های آیینی اجرا می‌شود و استقبال مردم خوب است " ادامه داد: کارهای صحنه‌ای و خیابانی در جنوب، شمال، غرب و شمال غرب و شمال شرق ایران بیشتر نمایش‌های آیینی است. به طور کلی من کمتر آیینی از شهرهای مرکزی ایران دیده‌ام و این موضوع در جدول کارهای تاییدشده خیابانی هم دیده می‌شود. در جنوب دریا و بیابان آیین‌های بسیاری را با خود آورده‌اند.

غلامیان در ادامه صحبت‌هایش گفت: آیین‌ها به دلیل این‌که با حرکات فرم، موسیقی  و نواهای زیبا ومنحصر به فرد اجرا می‌شوند، با استقبال بسیار زیادی همراه می‌شوند. خوشبختانه جدا از جشنواره آیینی و سنتی، بعضی از جشنواره‌ها نیز کارهای آیینی و سنتی را در جدول اجرایی قرار می‌دهند مانند جشنواره تئاتر خیابانی مریوان، جشنواره مبارک تهران و جشنواره فجر.

او در پایان افزود: نمایش‌های آیینی و سنتی به دلیل تعداد بالای بازیگران و گروه موسیقی بسیار هزینه‌برند و اگر جشنواره‌ها کمک‌هزینه گروه‌ها را زیادتر کنند و یا مبلغی را که در فراخوان ذکر شده است کامل پرداخت کنند، کمک بسیار بزرگی به گروه‌های تئاتر آیینی و سنتی خواهد شد.

انتهای پیام