باقر خنیفر در گفت‌وگو با ایسنا با بیان این‌که این آثار سال‌هاست به حال خود رها شده‌اند، می‌گوید: در این منطقه، سالانه دست‌کم سه دوره بارش باران تگرگ که اسیدی هستند رخ می‌دهد، به همین دلیل به راحتی این آثار تاریخی در معرض نابودی قرار می‌گیرند.

او با اشاره به این‌که تا حدود یک سال و نیم گذشته، روی بیشتر این آثار شیشه بوده است، ادامه می‌دهد: شیشه‌ها را حذف کردند و دلیل‌شان این بود که آن‌ها در انبساط و انقباض دما می‌شکنند، در حالی که بسیاری از مردم در نورگیر خانه‌هایشان از همان شیشه استفاده می‌کنند و در طول این سال‌ها هیچ اتفاقی برای ان‌ها نیفتاده است، ما نسبت به این کار اعتراض کردیم اما هیچ فایده‌ای نداشت.

وی می‌گوید: فقط توانستم برای آثار ستون و سنگ قبرهای دوره عیلامی‌ در «باغ میراث شوش دانیال» پلاستیک تهیه کرده و روی آن‌ها را بپوشانم، اما باید فکری جدی به حال دیگر آثار تاریخی قرار گرفته در محوطه‌های تاریخی شوش کرد، آثاری که بالای تپه‌ها قرار گرفته و نیاز به مرمت دارند، ستون‌های باقی مانده کاخ آپادانا و گاو دو سر، آثار چغازنبیل یا کاخ کنار رودخانه «شائو» اما متاسفانه به هیچ کدام اهمیتی نمی‌دهند.

او با تاکید بر این‌که باران‌های اسیدی چندین سال است آثار تاریخی محوطه را تخریب می‌کنند و میراث فرهنگی با این بهانه که پولی برای هزینه کردن محافظت این آثار ندارند، بیان می‌کند: وقتی که روی آن آثار را می‌پوشاندم مسئولان میراثی آمدند، تشویق کردند، عکس یادگاری انداختند، قدری خندیدند و رفتند.

خنیفر فعالیت مداوم حفاران غیرمجاز در این محوطه‌ی جهانی شوش را از دیگر معضلات این شهر جهانی می‌داند و می‌افزاید: آن‌ها به راحتی روی آثار تاریخی گودال حفر می‌کنند و هر چه به دست‌شان می‌رسد با خود می‌برند، این اتفاق فقط در این محوطه رخ نمی‌دهد، محوطه‌هایی که امروز پر از سوراخ هستند و هیچ دوربین مداربسته‌ای هم در آنها قرار ندارد.

این دوستدار میراث فرهنگی، واریز هزینه‌ی ورودی گردشگران به باغ موزه شوش به خزانه‌ی دولت را در شرایط کنونی وضعیت این محوطه‌ی جهانی؛ کاری اشتباه می‌داند و اضافه می‌کند: باید آن پول برای همین محوطه‌ تاریخی هزینه شود، این بخش به نیرو و راهنما و ایجاد سالن جدید نیاز دارد.

این دوستدار میراث فرهنگی با بیان این‌که پیشنهاد کارشناسان آثار باستانی، استفاده از اسپری نانو در مقابل آسیب‌هایی از نوع باران‌های اسیدی است، ادامه می‌دهد: اگر دست‌کم پول بلیت ورودی موزه به محوطه برگشت می‌خورد،  امکان انجام هر نوع کاری برای حفاظت از این آثار بود.

انتهای پیام