به گزارش ایسنا، احسان محمدی با این مقدمه در عصر ایران نوشت: «بعد از مصیبتی که مهدی طارمی و تیم مدیریت وقت خلق کردند، ترک باشگاه توسط بازیکنان مطرحی چون رامین رضاییان، وحید امیری، محسن مسلمان، صادق محرمی، فرشاد احمدزاده و...، حمله‌های کی‌روش به برانکو، خط‌ زدن هنوز باورنکردنی سیدجلال حسینی از تیم ملی، مصدومیت بازیکنان کلیدی، مشکلات بودجه‌ای و... آنها سه‌شنبه شب توانستند در یکی از هیجان‌انگیزترین مسابقات چند سال اخیر فوتبال ایران با پیروزی مجموع ۲-۱ مقابل السد قطر به فینال لیگ قهرمانان راه یابند.

۱۰ نکته در خصوص این بازی را با هم مرور کنیم:

۱- برانکو ایوانکوویچ: تصور این موفقیت بدون پروفسور کروات تقریباً محال است. او که به نرم‌خویی شهرت دارد، بازیکنانش را به کوسه‌های تشنه خون تبدیل کرده است؛ کوسه‌هایی که بوی جام را از کیلومترها دورتر حس می‌کنند و سرسخت، پرنفس، جنگنده‌اند. آماده هرگونه فداکاری. حفظ ریتم یک تیم در طول چند فصل توسط برانکو یک شاهکار بی‌بدیل است. عباس قانع گزارشگر پرهیجان فوتبال گفت:«پرفسور تویی بقیه اداتو درمیارن!»

۲- علیرضا بیرانوند: در دو بازی رفت و برگشت بهترین بازیکن زمین شد و اگر بتواند فینال را فتح کند، ممکن است حتی به عنوان بهترین بازیکن سال فوتبال آسیا انتخاب شود؛ دروازه‌بانی که پنالتی کریستینانو رونالدو را در جام‌ جهانی مهار کرد، چرا نباید این رویا را داشته‌ باشد؟

او در دقایق پایانی نیمه اول ضربه سرنوشت‌ساز حسن الهیدوس را گرفت و در ثانیه‌های پایانی بازی ضربه سر ژاوی را! «گلادیالُر» لقبی است که این روزها برازنده اوست. مثل همه ستاره‌های ورزش آرزو می‌کنیم راهش را گم نکند.

۳- سیامک نعمتی: ۲۸ آذر ۹۶ وقتی ضربه پنالتی‌اش مقابل صنعت‌ نفت آبادان را در جام‌ حذفی به تیر کوبید و قرمزها حذف شدند، اشک ریخت. کمتر از یک سال بعد با گل زیبایش پرسپولیس را به فینال لیگ قهرمانان بُرد! فوتبال همین است. مثل یک دلبر زیبای بی‌رحم! نیمی تلخ، نیمی شکر. او در ۲۴ سالگی یکی از مفیدترین بازیکنان فوتبال ایران است. کم‌حرف، خلاق، موثر... سیامک به تنهایی «نعمتی» است برای پرسپولیس!

۵- عادل فردوسی‌پور: «سلام خدمت شما بینندگان عزیز و مهربان و باوفا.» او گزارشش را با این جمله شروع کرد. نوعی قدردانی از مردمی که در یکی، دو روز گذشته برایش سنگ تمام گذاشتند.

فردوسی‌پور بی‌هراس از آن که متهم به هواداری از پرسپولیس شود‌، یک گزارش پرشور را ارائه کرد. «جونم بیرانوند»، « حالا بعد از چیطوری کریس، چطوری ژاوی» و... از جملات ماندگار این گزارش شد. او بعد از سوت بازی گفت: «متشکریم برانکو!» این جمله را بگذارید کنار سوت پایان بازی ایران - آنگولا در جام جهانی ۲۰۰۶ که گفت: «خداحافظ جام‌جهانی و خداحافظ برانکو!»... ۱۶ سال بعد همه چیز عوض شده‌ است انگار!

۶- هواداران: پرسپولیس گرچه در این فصل با کمتر از ۱۳ بازیکن در سه جام می‌جنگد اما آنها هزاران هوادار عاشق دارند که تیم‌شان را تنها نمی‌گذارند. ورزشگاه احتمالاً از آسمان بیشتر شبیه یک قطره خون بود. سرخِ سرخ. اما نحوه بلیت‌فروشی و باقی‌ ماندن هزاران هوادار بلیت به دست پشت درهای ورزشگاه دل‌آزار بود... کاش... نه! باید عادت کنیم به این مدیریت فشل!

۷- ژاوی: وقتی می‌گوییم «بازیکنان ما هیچ چیز کمتر از ستاره‌های دنیا ندارند» کافی است بازی شب گذشته ژاوی هرناندس را در ذهن مرور کنیم. در ۳۸سالگی موتور محرکه تیم السد بود. هم موقعیت ساخت و هم ترسناک‌ترین ضربه سر را به سمت دروازه پرسپولیس شلیک کرد تا عادل فردوسی‌پور بگوید «لامصب پیر هم نمیشه!» او گر چه ناکام زمین را ترک کرد اما نشان داد یک بازیکن طراز اول تا چه اندازه متفاوت است.

۸- پول!: صعود به فینال لیگ قهرمانان فقط یک افتخار برای فوتبالی نیست که سالهاست در عرصه ملی و باشگاهی در تمنای کسب یک جام قهرمانی است. از آخرین باری که کاپیتان یک تیم ایرانی یک جام معتبر آسیایی را در تیم ملی بزرگسالان یا باشگاه ها بالای سر برده‌است سال‌ها می گذرد. آن قدر که کمتر کسی یادش می‌آید!

اما این صعود برای پرسپولیس آورده مالی هم داشت. تا اینجا یک میلیون و صدهزار دلار یعنی معادل چهارده میلیارد و سیصدمیلیون تومان درآمد داشته‌اند. آنها اگر فینال را ببرند حتی ممکن است این عدد را به ۵۰ میلیارد تومان برسانند؛ عددی که شاید برای همیشه قرمزها را از شر بدهی‌هایی که مثل زگیل به دست و پای باشگاه چسبیده نجات بدهد!

۹- یک تیم: کادر فنی و بازیکنان این تیم شایسته هر تحسینی هستند. آنها در روزهای «نمی‌شود» و «نمی‌توانیم» خون «امید» را به جامعه‌ای که به دلسردی خو کرده تزریق کردند.

سیدجلال حسینی،‌ حسین ماهینی،‌‌ امید عالیشاه، علیرضا بیرانوند، محمد انصاری، شجاع خلیل‌زاده، بوژیدار رادوشوویچ، گادوین منشا، محسن ربیع‌خواه، شایان مصلح، کمال کامیابی‌نیا، احمد نوراللهی، سیامک نعمتی، علی علیپور، آدام همتی، احسان الوان‌زاده، بشار رسن، حمید طاهرخانی، ابولفضل درویش‌وند، محمدامین اسدی، سعید حسین پور، احسان حسینی ...

۱۰- فوتبال: در سرزمینی که عرصه‌های دیگر آن قادر به شاد کردن دل مردم نیستند، همه این بار روی دوش فوتبال افتاده است؛ فوتبالی که مدام متهم می‌شود به فساد، ناپاکی، سیاسی، دست‌های پنهان و... از سوی کسانی که خودشان البته یوسف پاکدامن نیستند!

با این ورزش در ایران مهربان باشید. این دلخوشی مردمی است که جیب‌هایشان خالی است اما قلب‌های وفادارشان به عشق این سرزمین تند می‌زند.»

انتهای پیام