به گزارش ایسنا، رینوس میشل، پایه گذار "توتال فوتبال" که فیفا به او لقب "مربی قرن" داده، جمله معروف "فوتبال، جنگ است" را هم از خود برجای گذاشته است؛ جنگی که بین طرفداران، مربیان، بازیکنان و حتی ملت‌های مخلتف وجود دارد و فراتر از مستطیل سبز است. یکی از جبهه‌های جنگی دنیای فوتبال در جامعه مربیان رخ می‌دهد که نمونه بارز آن در فوتبال انگلیس اتفاق می‌افتد. درگیری‌هایی که به نظر می‌رسد قانون نانوشته فوتبال انگلیس است و اگر مربی‌ای قصد موفقیت در این کشور را دارد باید برای خودش دشمن خوبی پیدا کند. از دشمنی‌های بزرگ فوتبال انگلیس می‌توان به تقابل فرگوسن و ونگر، مورینیو و کونته، مورینیو و ونگر و چندین و چند مورد دیگر اشاره کرد که همه این مربیان دوران موفقی در فوتبال انگلیس داشتند.

در فوتبال ایران هم این پدیده کم و بیش وجود دارد اما با ورود کارلوس کی‌روش که دستیار سرالکس فرگوسن بوده و به خوبی در کنار بهترین مربی تاریخ منچستر یونایتد آبدیده شده است، تقابل مربیان در ایران وارد مرحله جدیدی شد. کی‌روش در دوران حضورش در ایران بارها با مربیان مختلف داخلی و خارجی وارد چلنج شد اما رقیب خوبی پیدا نکرد تا اینکه اختلاف نظرها و درگیری‌های لفظی او با برانکو ایوانکوویچ، سرمربی تیم پرسپولیس آغاز شد.

اینکه این اختلاف نظرها از کجا آغاز شد و در مدت دو سال و اندی که دو قطبی کی‌روش و برانکو به وجود آمده، چه حرف‌هایی بین این دو نفر رد و بدل شده، موضوعی است که باعث می‌شود این گزارش از هدف اصلی خود دور شود. در این گزارش سعی شده به دستاوردهایی که دوقطبی کی‌روش – برانکو برای فوتبال ایران داشته است، پرداخته شود.

هم کی‌روش و هم برانکو در دوران مشترکی که در فوتبال ایران حضور داشتند، بهترین تیم‌های تاریخ فوتبال ایران را پایه‌ریزی کردند؛ از کی‌روش که بهترین نتیجه تاریخ فوتبال ایران در جام‌جهانی روسیه، آن هم در گروهی سخت کسب کرد تا برانکو که بهترین تیم تاریخ پرسپولیس را با دست‌ خالی ساخت و الان خودش را برای قهرمانی در آسیا آماده می‌کند.

شاید در ابتدا که این دو مربی با هم اختلاف نظر پیدا کردند، اهالی فوتبال نگران آسیب دیدن تیم‌ملی و پرسپولیس بودند اما اگر به کارنامه این دو نفر پس از آغاز جدالشان نگاه کنند، جز موفقیت چیزی در آن دیده نمی‌شود.

در این مدت، برانکو با پرسپولیس دو بار پیاپی مقتدرانه قهرمان لیگ برتر شده، دو بار پیاپی به نیمه نهایی لیگ قهرمانان آسیا رسیده و امسال هم برای اولین بار توانست به فینال لیگ قهرمانان برسد؛ آن هم در شرایطی که پرسپولیس از دو پنجره نقل و انتقالاتی محروم بود و این تیم مجبور شد با بازیکنان محدود و جوانان جویای نامش با رقبای قدرتمند غرب آسیایی‌اش رقابت کند.

آن طرف میدان هم، کی‌روش برای نخستین بار ایران را دو بار پیاپی به جام‌جهانی رساند، تیم‌ملی را سال‌ها به عنوان تیم نخست آسیا معرفی کرده، بهترین نتیجه تاریخ ایران در جام‌جهانی را در جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه در گروهی که اسپانیا (قهرمان جهان)، پرتغال (قهرمان اروپا) و مراکش (قهرمان آفریقا) حضور داشتند، کسب کرد و تا دقیقه آخر بازی مقابل پرتغال شانس صعود به دور حذفی این رقابت‌ها را داشت.

دستاوردهای این دو مربی نشان می‌دهد که برای اینکه در رقابت با یکدیگر کم نیاورند، تمام تلاششان را کردند تا تیمشان بهترین نتیجه را کسب کند؛ رقابتی که شاید در برخی روزها به دشمنی هم کشیده شد اما در نهایت باعث پیشرفت، نتیجه‌گیری و حتی سود مادی فوتبال ایران با توجه به نتایجی که پرسپولیس و تیم‌ملی کسب کردند، شده است. رقابت بین کی‌روش و برانکو حتی موجب شده تا آن‌ها حاضر شوند ماه‌ها عقب افتادن حقوقشان را تحمل کنند اما در رقابت با هم پا پس نکشند.

شاید مهم‌ترین اتفاقی که این روزها برای فوتبال ایران رخ داد، صعود پرسپولیس با هدایت برانکو ایوانکوویچ به فینال لیگ قهرمانان آسیا بود. صعودی تاریخی که هوداران پرسپولیس باید بخشی از آن را مدیون اوسیانو کروز، دستیار کی‌روش باشند. کروز پیش از جام جهانی با کنایه به باشگاه‌های ایرانی گفته بود که ۷ سال از آخرین حضور ایرانی‌ها در فینال لیگ قهرمانان آسیا می‌گذرد، پس بهتر از امسال بازیکنانشان را به تیم‌ملی بدهند تا آن‌ها را برای حضور در جام‌جهانی آماده شوند. درست یا غلط، این اظهار نظر اوسیانو باعث افزایش انگیزه برانکو برای رساندن تیمش به فینال لیگ قهرمانان آسیا شد تا حتی با دست‌های خالی هم شده، خلاف صحبت‌های رقبایش را اثبات کند.

از طرف دیگر، صعود پرسپولیس به فینال آسیا باعث شده تا قهرمانی در جام‌ملت‌های آسیا از هدفی تیمی به هدفی  شخصی برای کی‌روش تبدیل شود تا در رقابت با همتای پرسپولیسی‌اش عقب نیفتد چون از حالا به بعد ناکامی تیم‌ملی در جام‌ملت‌ها برای خودِ شخص کی‌روش غیرقابل قبول و شکستی بزرگ است.

تمامی این موارد نشان می‌دهد که فوتبال ایران از دوقطبی کی‌روش – برانکو بیشترین سود را برده و می‌برد پس باید کنار ایستاد و از این دو قطبی لذت برد.

انتهای پیام