به گزارش ایسنا، معمولا در کنار ابزار بلند چوبی که به آن پارو گفته می‌شود، می‌ایستند و با لباس سفیدی که تن شان کرده‌اند بین این پا و آن پا جابجا می‌شوند. گاهی پاروی چوبی که خمیر نان را رویش پهن می‌کنند، از شدت قدرت دست‌های شاطر بالا و پایین می‌رود و پایین پیشبند سفیدی که به تن کرده است، مثل یک دست لباس مجلسی چرخ می‌خورد. تا حالا به این حرکت شاطرها در نانوایی دقت کرده‌اید؟

«رقص شاطری» از رقص‌هایی است که مطربان تخت حوضی در مجالس جشن و شادی و عروسی عرضه می‌کردند و علاقه‌مندان و خواستاران بسیاری داشته است.

علی بلوکباشی در کتاب « درفرهنگ خود زیستن و به فرهنگ‌های دیگر نگریستن» آورده است:  رقص شاطری به اندازه‌ای زیبا و گیرا بود که در مجلس جشن و سرور معمولا چند بار به درخواست مهمانان و تماشاگران تکرار می‌شد و مقبولیت این رقص از نشانه‌های اهمیت و حرکات موزون و زیبای شاطر در پشت پاروی پزندگی و توجه خاص مردم به این نان و پیشینه بود.

در رقص‌ شاطری که در مجالس جشن انجام می‌شد، مردی بلندبالا و خوش اندام  روی «تخت حوض» یا میان مردم می‌آمد. این مرد یا شاطر و یا هنرمندی بود که به کار پزندگی و شاطری و چَم و خَمِ آن آشنا بود. او پشت پارویی خیالی می‌ایستاد و همچون شاطری که می‌خواهد نان بپزد، همراه با نوای ساز موسیقی، پیشبندی سفید به کمر خود می‌بست. چانه‌ای از خمیر تغار تصوری می‌برید و در میان دو کف دست تاب می‌داد و  سر پارو می‌انداخت و با حرکت موزون تن، چانه را پهن می‌کرد و به آن پنجه و ناخن می‌زد.  سپس پارو را در تنور می‌برد و با قِردادن کمر، خمیر نان را کش می‌داد و می‌خواباند. آنگاه سیخی فرضی در دست می‌گرفت و مانند نان درآوردی کار کشته، سیخ را در تنور می‌برد و با لرزش تند دست و تمامی اعضای بدن نان را از ریگ جدا می‌کرد و از تنور در می‌آورد و به مشتری که یکی از تماشاچیان بود، می‌داد.

این رقص با حرکات و تکان‌هایی نرم و ظریف و با کلی اطوار و ادا همراه بود. نوازندگان هم با نواختن آهنگ‌های شاد و ملایم و متناسب با رقص و حرکات شاطر او را همراهی می‌کردند.

انتهای پیام