هاشم طلاییان در گفت‌وگو با ایسنا درباره هنر خوشنویسی و وضعیت آن در جامعه اظهار کرد: وضعیت هنر و به‌خصوص هنر خوشنویسی در جامعه مطلوب نیست و این بدان معنا نیست که مردم استقبال نمی‌کنند بلکه آن‌چنان که باید و شاید مردم به وظیفه‌ی هنر و به زیبایی‌های یک هنر شناخت ندارند.

وی ادامه داد: من فکر می‌کنم که ما در جامعه‌ای زندگی می‌کنیم که از هزاران سال پیش تمدن و فرهنگ ایران به هنر ایرانی بوده است؛ اما در طول دوران این هویت تا حدودی تغییر کرده و از سوی خیلی از مسؤولان دستخوش کوتاهی‌نگری‌ها شده است. چرا با این همه تمدن عظیم ایران که نشئت گرفته از فرهنگ و هنر ایرانی است، ما وزارتی به نام وزارت هنر نداریم؟ و هنر را در بخشی از وزارت ارشاد قرار دادیم که وزارت ارشاد هم شامل بخش‌های متعددی می‌شود که هنر در آن دیده نمی‌شود.

این استاد خوشنویسی با بیان این‌که یکی از تهی‌دست‌ترین اقشار جامعه‌ی ما، هنرمندان ما هستند، تصریح کرد: اقتصاد هنرمندان ضعیف است و دلیل آن این است که ما به هویت خودمان توجهی نمی‌کنیم. چند سالی است که تلاشی در زمینه زبان فارسی شده و در زمینه فردوسی، فردوسی‌شناسی، شاهنامه و بزرگداشت‌های فردوسی برنامه‌های عظیمی برگزار می‌شود که این‌ها حرکتی برای رشد زبان فارسی است؛ چون هویت فارسی‌زبانی ما در فردوسی است. چرا نباید کتابی با عنوان فردوسی وجود داشته باشد؛ مگر نه این است که ما این همه کتاب‌های عربی برای تدریس داریم. این‌ها همه نقدی بر فرهنگ و هویت ماست.

طلاییان خاطرنشان کرد: هر خوشنویسی را که نگاه کنید، می‌بینید با وجود سن بالایش، آلزایمر ندارد و کلی صحبت می‌کند، بدون اینکه لکنت زبان داشته باشد؛ چون ذات خوشنویسی همین است. این کش و قوس‌ها و تمرکزهایی که انسان دارد، خیلی مهم است.

وی افزود: ما حتی یک همایش خوشنویسی‌شناسی یا تاثیر خوشنویسی بر روح و روان در کشور نداریم. این‌ها در جامعه ما نیست و من فکر می‌کنم، اگر می‌خواهیم خوشنویسی را احیا کنیم و اگر می‌خواهیم به مردم بشناسانیم که خوشنویسی چه تاثیری بر روح و روان و زندگی‌شان دارد، فارغ از یک هنر باید سلسله همایش‌های علمی برگزار شود. اگر همایش‌های علمی برگزار شود، مردم گرایش پیدا می‌کنند و نه صرفا برای این‌که خط بهتری داشته باشند، ‌بلکه برای این که تمرکزشان بالا رود، آلزایمر نگیرند و آرامش داشته باشند. مقصود من این است که فراموشی نداشته باشند و انسان‌های متمدن و متشخصی باشند و این چیزی است که جامعه به آن نیاز دارد.

این استاد خوشنویسی اضافه کرد: هنر خوشنویسی به دلیل این‌که بر روح و روان فرد تاثیر می‌گذارد، مقدس است و آن همان تاثیری است که فرد را متعالی می‌کند و روح فرد را جلا می‌دهد؛ اما اکنون در جامعه جای این نکات خیلی خالی است و مسؤولان امر هم توجهی به این‌ مساله ندارند؛ خلاصه اینکه وضعیت هنرمندان ما و به‌خصوص خوشنویسان ما چه از نظر اقتصادی و چه از لحاظ اجتماعی اصلا جایگاه خوبی ندارد و در شأن جامعه‌ی ایران نیست.

طلاییان با تاکید بر این‌که اگر قطر و عربستان هنری که ما ایرانیان داریم را می‌داشتند، دنیا را فتح می‌کردند، عنوان کرد: خوشنویسی در حال به فراموش سپرده شدن است و این خیلی تاسف‌بار است؛ البته مردم خیلی به هنر خوشنویسی علاقه‌مندند اما این هنر شناخته شده نیست و هنرمندی که می‌خواهد به نوعی ایرانی بودن و هنری بودن خودش را ثابت کند و هویت ایرانی را به منصه ظهور بگذارد، هیچ تریبون و پولی در اختیار ندارد و حمایتی هم از او صورت نمی‌گیرد. 

وی با اشاره به این‌که هنرمندان خوشنویسی در مضیقه هستند، عنوان کرد: هنرمند خوشنویسی در جامعه ما غیر از اینکه که بخواهد نمایشگاهی داشته باشد یا در بازار چند اثر بفروشد، کار دیگری نمی‌تواند انجام دهد.

این هنرمند خوشنویسی در پاسخ به سوالی درباره آسیب زدن تکنولوژی‌های جدید به هنر خوشنویسی، گفت: هنر جایگاه خودش را دارد و حتی اگر کسی یک کاری را فتوشاپ کند، ضربه‌ای به هنر نزده‌ است؛ چون هیچ انسانی در عالم نیست که بین یک کار اصل و فتوشاپ، صفر تا صد قائل نشود و فکر نمی‌کنم تکنولوژی ضربه‌ای زده باشد؛ چون کار اصل جایگاه خودش را در دنیای امروز دارد و کسی که دنبال کار اصل است، برایش هزینه می‌کند و به عنوان مثال خود بنده علاقه‌ای به کار چاپی ندارم؛ چون آن حس و حال را به من منتقل نمی‌کند و از دیدنش لذت نمی‌برم.

انتهای پیام