این مستندساز که ۱۳ بهمن ماه مستندش با نام «آوانتاژ» در جشنواره‌ی فیلم فجر رونمایی می‌شود، در نوشتاری که اختصاصا در اختیار ایسنا گذاشته، نوشته است: «متاسفم که بگویم کارتن‌خواب‌ها هیچ دلسوزی ندارند. اگر گرسنه باشند، اگر کثیف و خسته و بیمار باشند اگر بمیرند برای هیچ کس مهم نیست. وقتی از کنار آنها در خیابان رد می‌شویم تصورمان این است که این فرد خودش مسبب همه بدختی‌هایش است، در حالی که من همه را در به وجود آمدن این شرایط مقصر می‌دانم.

اگر او بلد نیست دوباره به زندگی برگردد، ما هم بلد نیستیم با آنها چگونه رفتار کنیم چه بسا اگر بلد بودیم بسیاری از آنها را خود ما نجات می‌دادیم. همانطور که بلدیم وقتی بیمار می‌شویم یا عضوی از بدنمان زخمی می‌شود، با کمک پزشک مصرانه در درمان بیماری خود بکوشیم و انتظار داریم اطرافیانمان نیز ما را در دوره نقاهت یاری کنند، چرا بلد نیستیم با یک کارتن‌خواب همین گونه رفتار کنیم. همین آدمهایی که با احتیاط از مقابل جسم خسته و بیمارشان در خیابان رد می‌شویم اگر تحت حمایت قرار بگیرند ثابت می‌کنند از من و شما تعصب بیشتری برای بهتر زندگی کردن دارند. از من و شما درک درست‌تری نسبت به امیدواری دارند. در "آوانتاژ" دقیقا خواستم بگویم حالا که ما آنها رها کرده‌ایم ببینید بدون کمک ما چگونه شرافتمندانه راه درست را انتخاب کرده‌اند و افسوس که سهم ما در بهبودی آنها تنها همین کف زدنهای توی سالن است. برای خود من بسیار قابل تحسین است ببینم یک انسان به ته رسیده با چنگ و دندان خودش را از قعر سیاهی به بالا میکشاند. مخاطب هم از دیدن چنین انسانی به وجد میآید.

مخاطب هم خودش را در جایگاه او قرار می‌دهد و به درستی درک می‌کند کارتن‌خوابهای فیلم "آوانتاژ" به راستی قهرمانند. قهرمانی چیست جز شهامت زیستن کف خیابان، توی تونل‌های کثیف و پر از بیماری، اما بلند شدن و مبارزه کردن برای فرار از زالویی به نام اعتیاد که به راحتی رهایت نمی‌کند.

قهرمانی چیست جز مبارزه‌ی هر روزه برای غلبه بر وسوسه.  میل بی حد و حصر بیماران به شرافتمندانه زندگی کردن در شرایط سختِ بعد از ترک.

همه ما با درد وسوسه آشنایی داریم پس به خوبی می‌توانیم ببینیم این افراد از چه هفت خوانی گذشتهاند. اگر بخواهم از تجربه شخصی‌ام بگویم این من بودم که از آنها یاد گرفتم و دلم می‌خواست فیلم هم دقیقا همین تاثیر را بر مخاطب بگذارد. قشری که همیشه در حاشیه بوده‌اند حالا در مسند قهرمان روبه روی ما قرار گرفته‌اند. بچه‌های "آوانتاژ" به دلیل همه بی‌اعتمادی ها و قطع امیدهایی که نسبت به جامعه دارند طول کشید تا من و دوربینم را بپذیرند.

برای خود آنها هم جالب بود که من از زاویه‌ی انسانی‌تری قرار است قصه آنها را تعریف کنم. هر فیلمی که درباره اعتیاد ساخته شده سعی کرده گزندگی و سیاهی اعتیاد را نشان دهد، این خوب است اما کامل نیست. ما به اندازه کافی اعتیاد و کارتن خوابی را دیده و شنیده‌ایم، از کودکی تا به امروز ده‌ها کارتن خواب را دیدهایم که چگونه دست در سطل زباله می‌کنند.

در "آوانتاژ" به حافظه تصویری و شناختیِ مخاطب از اعتیاد اعتماد کردم و تاکیدم را بر پروسه‌ی کمتر دیده شدهی درمان و ستایش روحیه امیدواری کاراکترها گذاشتم تا فیلمی شود درباره یک تیم و یک قشر که کاراکترها پازل‌وار شخصیت کارتن‌خواب رو به بهبود را باهم تکمیل می‌کنند. همه باهم  یک نفر را تشکیل می‌دهند.»

فیلم مستند "آوانتاژ" در حالی چهارشنبه ۱۳ بهمن ساعت ۱۳:۳۰ روی پرده برج میلاد خواهد رفت که کارتن‌خواب‌های بهبود یافته تماشاچیان خاص این مستند خواهند بود.

محمد کارت که آثار مستندی چون "خون‌مردگی" "بختک" "معلق" را درکارنامه خود داشت برای ساخت فیلم مستند سینمایی "آوانتاژ"  تندیس بهترین کارگردانی فیلمهای بلند دهمین جشنواره بین‌المللی سینماحقیقت را دریافت کرد.

انتهای پیام