مینو پدرام در گفت‌وگو با ایسنا، درباره تفاوت جنس پارچه‌ی لباس برخی ورزشکاران کاروان ایران در المپیک نیز اظهار کرد: وقتی عکس لباس‌ها را دیدم، احساس کردم پارچه آن، نوعی بافت خاص دارد که این نوع پارچه اصلا مناسب دوخت لباس رسمی نبود. گرچه مدل آن کلاسیک بود، اما پارچه‌اش مناسب لباس رسمی نبود و شاید دلیل آن نیز عجله در تهیه لباس‌ها بوده است و احتمالا با کمبود پارچه مواجه و مجبور شدند از پارچه دیگری برای دوخت لباس‌ها استفاده کنند.

او ادامه داد: در هر صورت، زبان انسان برای نقد لباس ورزشکاران المپیک کوتاه است و آنقدر محدودیت زمان در این مورد وجود داشته که شاید بهتر از این نمی‌شد کاری انجام داد؛ اما به عقیده من، جنس و رنگ پارچه جای کار بیشتری داشت.

این مدرس دانشگاه درباره لباس ورزشکاران ایرانی در مراسم رژه المپیک، اظهار کرد: کیفیت کار قابل قبول بود و نکته‌هایی داشت که می‌توان از آن چشم‌پوشی کرد، زیرا زمان آماده‌سازی این لباس‌ها بسیار محدود بود. در هر صورت، در این مدت زمان محدود، آبروی کشور خریده شد.

پدرام با بیان این‌که امیدوارم این موضوع درس عبرتی برای مسوولان کشور باشد تا هر کاری را به متخصص بسپارند و از قبل، برای انجام آن برنامه‌ریزی کنند، گفت: در برخی موارد، پای هویت فرهنگی و ملی ما در میان است و در این مورد نیز باید برای این کار فراخوان داده‌ و طرح‌ها داوری می‌شد.

این کارشناس لباس درباره ورزشکاران برخی کشورها که لباس‌های بومی خود را در مراسم رژه المپیک ۲۰۱۶ پوشیده بودند نیز اظهار کرد: من برای استفاده از لباس بومی در مراسم رسمی مخالفم. ما نیز در کشور، قومیت‌های مختلفی داریم و نمی‌توانیم یک دست لباس واحد را برای رژه انتخاب کنیم. البته اگر چند نفر در جلوی کاروان ایران به‌شکل نمادین از لباس اقوام ایرانی استفاده کنند، جای تأمل دارد؛ اما این‌که ورزشکاران لباس بومی و اقوام را بپوشند، شکل فانتزی پیدا می‌کند و از حالت رسمی خارج می‌شود.

انتهای پیام