به گزارش ایسنا، درابتدای مراسم یادمان مصطفی‌کمال پورتراب - تئوریسین موسیقی ایران - که همزمان با چهلمین روز درگذشت این استاد موسیقی در خانه هنرمندان ایران برگزار شد، مجید رجبی معمار - مدیرعامل خانه هنرمندان - با بیان این‌که خانه هنرمندان قصد داشته تندیس «سرو هنر» را به مصطفی‌کمال پورتراب اهدا کند، اظهار کرد: ما در حال برنامه‌ریزی برای اهدای این تندیس به این استاد بزرگ بودیم، اما تقدیر الهی این‌گونه بود که پورتراب از میان ما برود.

او ادامه داد: یکی از چیزهایی که اهل معرفت بر آن تأکید می‌کنند، داشتن عمر نافع است و من زمانی که به زندگی استاد پورتراب نگاه می‌کردم، می‌دیدم که او برای استفاده از تمام لحظات عمرش دغدغه داشت. همه با افتخار می‌گویند که شاگرد او هستند. پورتراب در کنار فعالیت‌های علمی، اهل ورزش بود، تا سن ۹۲ سالگی افتادگی نداشت و بسیار ساعی و فعال بود که این موضوع درس بزرگی برای تمام ما است.

سپس پویان آزاده - یکی از شاگردان پورتراب - قطعه‌ای را با پیانو نواخت.

محمد سریر - آهنگساز و رئیس شورای عالی خانه هنرمندان - نیز پورتراب را یکی از جریان‌های اصلی نشر موسیقی در دهه‌های متمادی دانست و گفت: من درباره پورتراب در زمینه‌های مختلف، زیاد سخنرانی کرده‌ام؛ اما هیچ‌گاه نتوانستم از مشخصات، توانایی‌ها و ظرفیت‌های او بگویم. هنوز زود است اثرات او را به‌صورت جامع و کامل در جامعه ببینیم.

او اظهار کرد: صراحت در اظهار نظر، یکی از شاخصه‌های او بود که گاهی همه را ناراحت می‌کرد، من نیز گاهی ناراحت می‌شدم و سعی می‌کردیم این موضوع را در جلسات جمع کنیم، زیرا ما به این نوع صراحت عادت نداریم؛ اما پس از گذشت سال‌ها متوجه می‌شدیم حق با او بوده است و صراحت پورتراب واکنشی را در ما ایجاد کرده تا یاد بگیریم. او با شاگردان خود نیز این‌گونه بود.

رئیس شورای عالی خانه هنرمندان با بیان این‌که پورتراب مانند یک پدر در اندیشه اصلاح و تفهیم موسیقی بود، ادامه داد: او نمی‌خواست برای خودش تبلیغ کند. آثار تألیفی او یک دایره‌المعارف موسیقایی و اخلاقی کاملی است.

سریر از بردباری به‌عنوان یکی دیگر از شاخصه‌های پورتراب نام برد و بیان کرد: او چندماه پیش از فوتش، به زمین خورد و دستش از چند جا شکست. دکتر عمل و بیهوشی را برای او خطرناک و احتمال زنده ماندن او را کم می‌دانست؛ اما پورتراب گفت که من را عمل کنید. او یک روز پیش از عمل جراحی از من دعوت کرد تا به منزلش بروم و گفت، در صورت نبودش چه کارهایی را انجام دهم. آن دیدار آنقدر خوب بود که من یادم رفت می‌خواهند او را عمل کنند. پورتراب ۲۴ ساعت پس از عمل جراحی از بیمارستان بیرون آمد و هرچه به او اصرار کردند بمان، گفت من شب باید به کنسرت بروم. این نگاه عرفانی او به زندگی برای من از همه‌چیز آموزنده‌تر بود.

در ادامه «گروه آوازی تهران» به سرپرستی میلاد عمرانلو قطعاتی را اجرا کرد.

عمرانلو که پیش از این شاگرد پورتراب بوده، در میان اجرای قطعات گفت: خاطره‌ای از استاد پورتراب دارم که سال‌هاست آن را به دوش می‌کشم. زمانی که در سال ۸۸ ما از مسابقات آسیایی بازگشتیم و به فرودگاه ایران رسیدیم، دیدم که استاد پورتراب در آن وقت از شب، به استقبال ما آمده است. من چهره او را در آن حالت هیچ‌گاه فراموش نمی‌کنم و آموزه‌های او را هیچ‌گاه از یاد نمی‌برم.

سپس لوریس چکناواریان - آهنگساز و رهبر ارکستر - پشت تریبون رفت و با بیان این‌که اعتقاد دارد نبودن در دنیا وجود ندارد، اظهار کرد: هیچ‌چیز در دنیا به اندازه سر سوزنی گم نمی‌شود، ما گاهی می‌بینیم گاهی نمی‌بینیم. پورتراب نیز گم نشده است و شاید در میان ما حضور دارد.

این هنرمند ادامه داد: آدم نباید خودش را جدی بگیرد، همه‌چیز از خدا می‌آید و به خدا بازمی‌گردد و اگر خدا همراه‌تان نباشد، آثارتان پس از مرگ ماندگار نمی‌شوند. پورتراب خودش را جدی نمی‌گرفت، اما کارش را جدی می‌گرفت. او روح والا و بزرگی داشت و جزو معدود افرادی بود که به علم توجه داشت، زیرا هنر بدون علم ارزش ندارد، ۹۹ درصد علم است و یک درصد هنر که باید از طرف خدا الهام شود تا یک اثر آسمانی خلق شود و در آسمان جا بگیرد، وگرنه زمینی می‌ماند و جایگاهش زمین خواهد بود.

چکناواریان بیان کرد: افراد زیادی هستند که شهرت دارند، اما کسی پس از مرگ به سراغ آن‌ها نمی‌رود؛ اما پورتراب این‌گونه نبود، او دل بزرگ و ثروتی واقعی (علمش) را داشت که میان شاگردانش تقسیم می‌کرد و به یک نفر ساز می‌داد و به یک نفر علم می‌داد. او همچنان هست، کارهایش هست و شاگردان او باقی می‌مانند.

این آهنگساز، پورتراب را به درختی تشبیه کرد که میوه می‌دهد و گفت که پیش او سر خم می‌کند.

محمد میرزمانی - رئیس هیات‌ مدیره خانه موسیقی - نیز در سخنانی، بیان کرد: بزرگ‌ترین وجه پورتراب، بعد علمی او است. او به افراد بسیاری کمک کرده است، اما من زندگیم را مدیون او هستم و از سال ۱۳۵۳ که با او آشنا شدن تا همین الان حمایت او را احساس می‌کنم. روز خاکسپاری او نیز احساس کردم، دست پدر از روی دوشم برداشته شده است و ضعیف شده‌ام؛ اما بعد از آن روز، حمایت و زنده بودن او را احساس می‌کنم.

او که عصر ۱۱ مردادماه در تالار شهناز خانه هنرمندان سخن می‌گفت، اظهار کرد: چند سال پیش، از طرف شورای استفتاء دفتر یکی از مراجع تقلید از برخی هنرمندان دعوت کرده بودند تا درباره مسائل موسیقی صحبت کنند. اساتید بزرگی در آن جلسات رفت‌وآمد داشتنند و آقای پورتراب نیز بود. هر کسی نکته‌ای می‌گفت، اما جالب اینجا است که پورتراب پس از این جلسات، مقاله‌ای را تدوین کرد. این موضوع برای من جالب بود که می‌دیدم برای پورتراب مهم است که جایگاه موسیقی در جمهوری اسلامی تعریف شود.

در ادامه، قطعاتی مانند «والس در دو مینور»، «قطعه‌ای در چهارگاه» و «قطعاتی برای فرشته» از ساخته‌های مصطفی‌کمال پورتراب توسط یک کوارتت زهی به اجرا درآمد.

پری زنگنه - خواننده - نیز در سخنانی کوتاه درباره پورتراب، گفت: درخت‌ها ایستاده می‌میرند، مثل درخت وجود مصطفی‌کمال پورتراب. وقتی نهال بود شاخه‌ها و برگ‌های فراوان داد تا به درختی بزرگ، سایه‌سار و پر از برگ تبدیل شد. سایه او همیشه بر سر هنرجویان پاینده باشد. سبز باد یاد این استاد بزرگ.

پخش فیلم مستندی درباره زندگی مصطفی‌کمال پورتراب شامل گفت‌وگو با خود او و دوستان و نزدیکانش، در چهار قسمت از دیگر برنامه‌های این مراسم بود.

به گزارش ایسنا، چهره‌هایی مانند عبدالحسین مختاباد، محمدرضا نوربخش، کامبیز روشن‌روان و علیرضا شفقی‌نژاد نیز این مراسم حضور داشتند.

انتهای پیام