انتخابات 7 اسفند در حالی از راه می‌رسد که یک جریان، چشم امید به «حضور بسیار گسترده مردم» در انتخابات دارد و جریان دیگر، آرزو می‌کند که حضور مردم در انتخابات حداقلی باشد تا بتواند به مدد رأی‌دهندگان سنتی، مجلس را در دست گیرد.
به گزارش ایسنا، «عصر ایران» با این مقدمه نوشت: در واقع انتخابات 7 اسفند، فراتر از انتخاب افراد برای عضویت در مجلس شورای اسلامی و مجلس خبرگان، انتخاب بین دو مسیر برای آینده کشور است و از این رو اهمیت خاص و راهبردی دارد.
آنچه نتیجه انتخابات و فراتر از آن، آینده ایران را رقم می‌زند، «تعداد رأی‌دهندگان» است، به گونه‌ای که نتیجه انتخابات را می‌توان از میزان حضور مردم، حدس زد.
از این‌رو جا دارد در این روزهای آخر منتهی به انتخابات، چند نکته را با یکدیگر مرور کنیم و دیگران را نیز به آن تشویق کنیم تا در فردای 7 اسفند و سال‌های بعد از آن، حسرت و حرص نخوریم.
1. حتما در انتخابات شرکت کنیم و اطرافیانمان را نیز دعوت به حضور کنیم
جملاتی مانند «مگر اوضاع چه فرقی می‌کند؟»، «اینها همه مثل هم هستند» و ... بهانه‌هایی بنی‌اسرائیلی برای شانه‌خالی‌کردن از مسئولیت است. بله، ممکن است افراد آرمانی ما در بین کاندیداها حضور نداشته باشند ولی واقعا آیا فرقی بینشان نیست؟ مثلا بین روحانی و جلیلی - دو کاندیدای رقیب در انتخابات ریاست جمهوری گذشته - فرقی نبود و روی کار آمدن هر کدامشان، دو آینده متفاوت رقم نمی‌زد؟ آیا محمدرضا عارف با مرتضی آقاتهرانی و کوچک‌زاده فرق ندارد؟ ندیدن این تفاوت‌ها و نتایج حاصل از روی کار آمدن، تجاهل نیست؟ به راستی ما به جز گام‌های کوچکی مانند شرکت در انتخابات، چه راه حل عملی برای اصلاح آرام و طولانی‌مدت امور داریم؟
2. لیستی رأی دهیم
ممکن است در لیست‌ها نام افرادی باشد که شخصا نمی‌شناسیمشان اما قواعد بازی سیاسی ایجاب می‌کند که اگر به تهیه‌کنندگان فهرست و سرلیست اعتماد داریم، این اعتماد را به سایر افراد نیز تسری دهیم چرا که وقتی لیستی رأی می‌دهیم، فراتر از افراد، داریم به یک خط فکری و جریان سیاسی رأی می‌دهیم.
3. لیست را کامل بنویسیم
اگر لیستی رأی می‌دهیم، نام تمام اعضای لیست را بنویسیم. هر جای خالی، در واقع تقدیم یک کرسی به جریان رقیب است. این گونه نباشد که فقط چند نفر بالای لیست را بنویسیم و بقیه را رها کنیم و به این ترتیب، افرادی از لیست رقیب بالا بیایند. طولانی‌ترین لیست‌ها در تهران است (30 نفر برای مجلس شورای اسلامی و 16 نفر برای مجلس خبرگان) و نوشتن نام 46 نفر، تنها حدود 5 دقیقه طول می‌کشد. اختصاص 5 دقیقه برای وطن، حداقل کاری است که می‌توانیم برای آینده فرزندانمان انجام دهیم.
4. لیست را همراه خودمان ببریم
حفظ‌کردن نام همه کاندیداها، به‌ویژه در شهرهای پر نماینده، کار راحتی نیست. از حالا، لیست مورد نظر را تهیه کنیم و موقع رأی‌دادن همراه داشته باشیم. خیلی‌ها درست لحظه نوشتن رأی یادشان می‌آید که لیست مورد نظر را به یاد ندارند! فهرست نصب‌شده در محل اخذ رأی نیز نه بر اساس لیست‌های سیاسی که به ترتیب حروف الفباست و جالب اینکه عده‌ای از همان ابتدای فهرست الفبایی، شروع به نوشتن اسم افراد می‌کنند. ضمنا مراقب لیست‌های جعلی احتمالی باشیم و لیست مورد نظر خود را از منابع معتبر تهیه کنیم.
5. تا ظهر رأی دهیم
سعی کنیم قبل از ظهر رأی دهیم. هم شعبه‌های رأی‌گیری خلوت است و هم خیالمان راحت می‌شود که اگر تا عصر و شب کاری برایمان پیش آمد، رأیمان را داده‌ایم. جای ریسک نیست.
6. شناسنامه‌مان دم دست باشد
از وقتی که کارت ملی باب شده، کمتر با شناسنامه سر و کار داریم و شاید خیلی‌هایمان یادمان نباشد که شناسنامه‌مان را کجا گذاشته‌ایم. از حالا سراغ شناسنامه‌هایمان برویم تا مبادا در روز انتخابات، پیدایش نکنیم. باز هم جای ریسک نیست.
7. حواسمان به برگ رأی و صندوق‌ها باشد
کمتر اتفاق می‌افتد ولی چون دو انتخابات خبرگان و مجلس شورای اسلامی همزمان است، ممکن است اشتباه کنیم و در برگه رأی خبرگان نام مجلسی‌ها را بنویسیم یا بالعکس. همچنین حواسمان باشد که صندوق‌های هر کدام نیز جداست و رأی خبرگان را در صندوق خبرگان و رأی مجلس شورای اسلامی را در صندوق خودش بیندازیم.
7 اسفند نزدیک است و همه ما می‌توانیم بعدها افتخار کنیم که در انتخاب مسیر جدید کشور، سهیم بوده‌ایم. ما در این روز با تعیین اینکه چه افراد و جریانی باشند و چه افراد و جریانی نباشند، آینده فرزندانمان را رقم می‌زنیم.
انتهای پیام
نظرات