ضیاء موحد می‌گوید: همه ملت‌هایی که در جوار هم هستند از یکدیگر تاثیر پذیرفته‌اند و بر همین مبنا حداقل در حوزه مضمون‌پردازی شعر فارسی و عرب از همدیگر تاثیر گرفته‌اند.

این شاعر و منطق‌دان در گفت‌وگو با خبرنگار ادبیات ایسنا‌، درباره تاثیرگذاری ادبیات فارسی و عرب بر هم، گفت: تاثیر این دو زبان بر همدیگر زیاد است. در تاریخ ادبیات می‌بینیم که بسیاری از شاعران ادبیات عرب ایرانی بوده‌اند. اما مساله این نیست؛ چون این طبیعی است که ملت‌های کشورهای مجاور از همدیگر تاثیر پذیرفته‌ باشند، اما در حوزه شعر، مهم بحث زبان و تحولات زبانی است وگرنه شاعران بسیاری مضامین خود را از دیگر شاعران گرفته‌اند.

او نمونه این موضوع را برخی از شعرهای متنبی و سعدی شیرازی دانست و اظهار کرد: اتفاقا اخیرا کتابی به اسم «بهارستان سخن» نوشته عبدالحمید آیتی و حکیمه دسترنجی را می‌خواندم که در آن‌جا شعری از جامی نقل شده است که اقلا سه شعر دیگر شاعران عینا مضمون این شعر را به خدمت گرفته بود ولی هیچ‌کدام لطافت شعر حافظ را ندارند.

موحد با اشاره به این‌که شاعران ایرانی بسیاری از مضامین ادبیات عرب را گرفته و با زبان شعری خود آن را پرورده‌اند نمونه بارز این کار را مضامین قرآن کریم دانست و گفت: شعر زیبای «بنی‌آدم اعضای یکدیگرند» سعدی حدیثی از پیغمبر (ص) است که تقریبا همین است. با این حال اصولا در شعر چیزی که مهم است نه مضمون بلکه زبان و بیان شعری است چون در شعر زبان وسیله خبری نیست، بلکه شیئی هنری است.

او درباره گرفتن وزن عروضی از شعر عربی نیز گفت: آقای ابوالحسن نجفی در تحقیقاتی که در این زمینه انجام داده به این نتیجه رسیده است که عروض فارسی از ابتدا به غلط از روی عروض عربی نوشته شده است. چون عروض فارسی با عروض عربی فرق دارد. آقای نجفی در تحقیقات جدید نشان می‌دهد که ما در فارسی حدود 600 وزن داریم اما عروض عربی بسیار محدود است.

انتهای پیام