«چند سالی است که صدای «سُرنانوازی» به عنوان یکی از میراث‌های معنوی ایرانیان از رسانه‌ی ملی پخش نمی‌شود، امیدواریم از سال 95 و در لحظه تحویل سال بار دیگر این آوای کهن به گوش شنیده شود.»

به گزارش خبرنگار میراث فرهنگی ایسنا، 50 نفر از هنرمندان حوزه‌ی موسیقی، پژوهشگران و فعالان حوزه‌ها‌ی میراث فرهنگی و موسیقی در نامه‌ای به محمد سرافراز ، رئیس سازمان صدا و سیما درخواست کردند تا آوای کهن «سُرنانوازی» که ریشه در فرهنگ ایرانی دارد، بار دیگر از رسانه ملی پخش شود.

در متن این درخواست آمده است: «همانگونه که آگاهید، سال‌های پی‌ در پی، در هنگام لحظه تحویل سال «سُرنای نوروزی» اثر زنده‌یاد «علی اکبر مهدی پور دهکردی» با دُهُل نوازی علی حیدری از همه شبکه‌های صدا و سیما پخش می‌شد و شادی‌بخش خانواده‌های ایرانیان در آغازِ سال نو بود، اما در چند سال اخیر، به دلایل نامعلوم پخش سرنای نوروزی در هنگام تحویل سال از صدا و سیما قطع شده است.

نظر به این که «سُرنانوازی» در هنگام نوروز یکی از سنت‌های کهن ایرانیان است و ریشه در تاریخ و فرهنگ این سرزمین کهنسال دارد، همچنین این هنر از زنده‌یاد مهدی‌پور برای نسل‌های پی در پی ایرانیان یا آور خاطرات شیرین آغاز سال نوست و همچنین این قطعه به عنوان میراث معنوی ایرانیان شایان حفظ و توجه است.

از این روی از شما به عنوان رئیس رسانه‌ی ملی که وظیفه حفظ و اشاعه فرهنگ و هویت ملی را بر عهده دارد، خواهشمندیم از نوروز سال 1395 پخش «سُرنای نوروزی» در هنگام لحظه تحویل سال که در همه سال‌های پس از انقلاب اسلامی – به جز چند سال اخیر- رویه غالب بوده، از سر گرفته شود.»

به گزارش ایسنا، «سُرنا نوازی» به عنوان «یگانه ساز شادمانی ایرانیان» با صدای «علی اکبر مهدی‌پور دهکردی» بیش از 26 سال پیش و برای نخستین‌بار از رسانه‌ی ملی پخش شد.

این آوا یکی از نمونه‌های ساز اساطیری خوانده می‌شود و آن را ساز شادمانی می‌نامند. در واقع «سُرنا» شکل تغییر یافته "سورنای" است. "سور" معنی شادی و میهمانی و جشن می‌دهد و "نای" هم یک عنوان کلی برای سازهای بادی ایران بوده است. از دیر باز سازهای زیادی با استفاده از این واژه شناخته شده‌اند. مانند کارنای، کرنای، سیه نای، دونای، سورنای و شهنای.

پیشینه سُرنا مانند بیشتر مظاهر تمدن قدیمی، کاملاً روشن نیست. افسانه‌هایی پیرامون آن هست که اختراع جمشید بوده است ولی نیک می دانیم عناصر فرهنگی یک شبه متولد نمی‌شوند و هر کدام از این سازها، به تدریج شکل گرفته‌اند تا به شمایل امروزی برسند. کرنا که سازی مشابه سرناست، با توجه به اسناد محکم جامانده از دستگاه امپراطوری هخامنشی، پیشینه روشن‌تری دارد. ممکن است سرنا نیز در آن دوران خارج از دستگاه حکومتی هخامنشیان در دستان نوازندگان روستایی بوده باشد. قدیمی‌ترین نشانه مربوط به سرنا، یک جام نقره‌ای متعلق به دوره ساسانیان است که نوازنده سرنا بر روی آن نقش بسته است. در ادبیات ایران پس از اسلام نیز بارها و بارها نام سرنا در اشعار مولوی و دیگران شنیده می‌شود.

اسامی امضاکنندگان این نامه در خبرگزاری ایسنا محفوظ است.

انتهای پیام