محمد رحمانیان گفت: از آنجا که نمایش «هامون بازها» پیش از این دو بار به دلیل اصلاحیه و حذفیات فراوان به اجرا نرسیده است، در حال حاضر با خوف و رجاء نمایش را برای به صحنه بردن در 29 تیر آماده می‌کنیم.
به گزارش خبرنگار تئاتر ایسنا، نمایش «هامون بازها» که اقتباسی از فیلم «هامون بازها»ی مانی حقیقی است، قرار است از 29 تیر ماه در تالار وحدت اجرا شود که محمد رحمانیان کارگردان این نمایش صبح 21 تیر ماه در نشستی خبری در تالار وحدت درباره پیشینه این نمایش که در سال‌های 88 و 89 دچار ممیزی‌های شدید شد و چگونگی آماده شدن دوباره‌ی آن سخن گفت.
او همچنین در این نشست از خبرهایی که درباره سابقه همکاری‌اش با کارگردان نمایش «عاشقانه‌های ناآرام» (مریم جلالیان) منتشر شده گله کرد و گفت: من هیچ آشنایی با این خانم نداشته‌ام و حتی یک بار هم او را ندیده‌ام و نمی‌دانم چطور در سابقه کاری ایشان دستیاری و همکاری با من ذکر شده است.
رحمانیان که به همراه جمعی از بازیگران و عوامل نمایش «هامون بازها» در این نشست حضور داشت، پیش از هر چیز بیان کرد: اولین بار نمایشنامه «هامون بازها» را در بهار سال 88 تمرین کردیم که همزمان نگارش متن آن هم آغاز شد. قرار بود این نمایش در اولین سالگرد درگذشت مرحوم شکیبایی روی صحنه رود، ولی به دلایلی که همه به خوبی می‌دانند این اتفاق نیفتاد.
او با اشاره به اینکه بعد از این کار، نمایش «روز حسین» را شروع به تمرین کرد که آن هم به اجرا نرسید، ادامه داد: سال 89 «هامون بازها» را با گروه دیگری تمرین کردم که در آن زمان بازیگرانی از جمله رضا عطاران و شقایق فراهانی هم حضور داشتند و قصد بر این بود که نمایش را به جشنواره فجر سال 89 برسانیم و بعد از آن اسفند ماه در تئاترشهر اجرای عمومی کنیم، اما متأسفانه چند روز مانده به شروع اجرا لیست بلندبالایی از ممیزی و حذفیات ناجور به من داده شد که یکی از آن‌ها حذف کامل یکی از شخصیت‌های نمایش بود.
رحمانیان با تأکید بر اینکه آن میزان ممیزی در نظر گرفته شده کار را نابود می‌کرد و به همین دلیل سال 89 هم «هامون بازها» اجرا نشد، افزود: سال 94 برای سومین بار تمرین نمایش را شروع کردیم و بسیار سخت است که نمایشی را که بارها مورد هجمه‌ی بازبین‌ها و ممیزان قرار گرفته است، بدون اعتماد به نفس و فقط با توکل و توسل جلو ببریم.
کارگردان نمایش «ترانه‌های محلی» اضافه کرد: نمی‌دانم چه پیش می‌آید و آیا خواهیم توانست در 29 تیر این نمایش را بر صحنه تالار وحدت اجرا کنیم یا خیر، اما به هر حال با خوف و رجاء در حال آماده کردن مقدمات کار هستیم؛ البته هنوز بازبینی صورت نگرفته و مجوز نمایش هم صادر نشده است.
وی درباره اجرای نمایشی که به نوعی با فیلم «هامون» داریوش مهرجویی ارتباط دارد، ضمن تشکر از داریوش مهرجویی، مانی حقیقی و رضا مهاجر (عکاس فیلم «هامون») برای همکاری در آماده‌سازی این نمایش گفت: خودم از علاقه‌مندان فیلم «هامون» بودم و همواره به این فکر می‌کردم که چطور یک فیلم با نسل‌های بعد از خود این گونه ارتباط برقرار می‌کند؛ به ویژه قشر روشنفکر مثل روزنامه‌نگاران، نویسندگان و شعرا. البته فیلم مانی حقیقی پاسخ بسیاری از سوالات من را داده بود و همان فتح بابی شد تا سراغ نوشتن نمایشنامه «هامون بازها» و اجرای آن بروم.
رحمانیان افزود: «هامون بازها» نمایشنامه 100 دقیقه‌ای ساده‌ای درباره هفت نفر از کسانی است که یا علاقه شدیدی به این اثر دارند یا از آن متنفر هستند و در واقع به نحوی این فیلم وارد زندگی آن‌ها شده است.
وی در ادامه این نشست در پاسخ به سوال ایسنا مبنی بر اینکه با وجود حذفیاتی که برای اجراهای قبلی اعلام شده بود در سومین تلاش خود برای به صحنه بردن «هامون بازها» چه میزان تغییر در نمایشنامه ایجاد کرده است؟ اظهار کرد: در این نمایشنامه مطلقا مطلبی خلاف دیده نمی‌شود جز اینکه شخصیت‌ها ساخته ذهن من هستند و فکر می‌کنم این بیشترین مشکل دوستان قبلی بود.
او در این‌باره توضیح داد: داستان نمایشنامه از پاییز سال 85 تا 30 تیر 87 را دربرمی‌گیرد و کار در روز تشییع پیکر خسرو شکیبایی جلوی تالار وحدت تمام می‌شود. شخصیت‌های این کار همه آدم‌هایی در شرایط اجتماعی، سیاسی و اقتصادی همین جامعه هستند که در آن زندگی می‌کنند و به نظر می‌رسد همین‌ها مشکل اجرای نمایش بودند.
رحمانیان درباره ممیزی‌هایی که در نمایشنامه‌اش اعمال شده بود گفت: به نظر می‌رسد این ممیزان در ایران زندگی نمی‌کنند چون حذف‌های عجیب و غریبی را به کار وارد کرده بودند. البته به میزان سواد کاری آن‌ها کاری ندارم، اما مثلا در سال 89 یکی از مواردی که باید حذف می‌شد کلمه «چُستَک» بود که من آن را از یکی از نمایشنامه‌های اکبر رادی گرفته بودم و هادی مرزبان هم آن اثر را اجرا کرده بود. این کلمه به معنی «دمپایی» است، اما زیر آن خط کشیده شده بودند که حذف شود و همین مورد نشان می‌دهد که گاهی افراد ممیز چه ذهنیتی دارند.
او سپس خطاب به خبرنگاران افزود: به همین دلیل این بار قصد دارم در اقدامی که مرسوم هم نیست نمایشنامه را برای کسانی که در این نشست حاضر هستند بفرستم تا آن‌ها هم آن را دقیق بخوانند. البته این نمایش بر اساس بازنویسی‌های مداومی که معمولا روی کارهایم انجام می‌دهم دچار تغییرات خاصی نشده است. ضمن اینکه ارتباط مستقیمی هم با فیلم «هامون» دارد و بخش‌هایی از آن روی پرده به نمایش درمی‌آید.
محمد رحمانیان در بخش دیگری از این نشست پس از اشاره‌هایی که به استفاده از موسیقی در نمایش «هامون بازها» کرده بود، درباره اجرای این نوع نمایش‌ها که تلفیقی از موسیقی است و از آن با عناوین مختلفی همچون «تئاتر کاباره‌ای» هم یاد می‌شود بیان کرد: سابقه استفاده من از موسیقی در نمایش به سال‌ها قبل برمی‌گردد و اولین بار در سال 83 در نمایشی به اسم «مسافران» پنج قطعه با همکاری محسن نامجو اجرا شد. بعد از آن هم در سال 87 نمایش دیگری با موضوع بمباران سردشت داشتم که در آن از موسیقی و ترانه استفاده می‌شد، ولی متأسفانه نمایش اول به دلیل آکسسوار سنگینی که داشت(یک سواری سمند) فقط یک شب در تالار وحدت اجرا شد و نمایش دوم هم قرار بود از 24 خرداد 88 روی صحنه رود که در آن زمان شرایط برای این کار مهیا نبود.
وی ادامه داد: پس از آن به خارج از ایران سفر کردم و بعد در سال 90 «ترانه‌های قدیمی» را اولین بار با نام «اینجا تهران است» اجرا کردم. به همین دلیل این نوع اجرا چیزی نبوده که در خارج از کشور و از دیدن نمایش‌های خارجی الهام گرفته باشم.
رحمانیان همچنین درباره اینکه آیا ممیزی کارهای قبلی‌اش باعث شده به سمت این نوع اجرا پیش برود؟ با رد این موضوع گفت: سال 92 اولین کاری که قرار بود پس از مدت‌ها اجرا کنم نمایش «صدام» بود که در طول چهار ساعت اجرا ترانه‌های زیادی داشت و قرار بود نوعی تئاتر موزیکال باشد، اما متأسفانه آن هم اجرا نشد که اگر به اجرا می‌رسید پاسخ سوالات زیادی داده می‌شد. با این حال از شهریور 92 خوشبختانه ممیزی خاصی روی کارها انجام نشده و آثار خوبی را در این مدت از محمد یعقوبی و نغمه ثمینی دیده‌ام.
به گزارش ایسنا، در این نشست هومن برق‌نورد، مهتاب نصیرپور، سها صلاح‌جو، پرستو رحمانیان، آسو کهزادی، اشکان خطیبی و شاه‌ابراهیمی (مدیر هنری نمایش) هم حضور داشتند. همچنین عنوان شد تورج منصوری فیلمبردار فیلم «هامون» نیز در این نمایش همکاری داشته است.
به گفته اشکان خطیبی، او، علی عمرانی و مهتاب نصیرپور تنها بازمانده‌های گروه نمایش «هامون بازها» از سال 88 تا 89 هستند.
انتهای پیام
نظرات