غلامعلی پورعطایی، نوازنده دوتار و خواننده آوازهای عارفانه و عاشقانه خراسان در بستر بیماری است.

به گزارش خبرنگار بخش موسیقی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)،‌ نوازنده پیشکسوت دوتار خراسان که او را با قطعه «نوایی نوایی» خوب می‌شناسیم، این روزها حال خوبی ندارد و بیمار و منزوی در منزلش بستری است.

اهالی تربت‌جام او و نوای دوتارش را خیلی خوب می‌شناسند؛ خودش می‌گوید: «دوتار ساز دل است. هیچ‌کس از عبارت دوتارنوازی استفاده نمی‌کند و همه می‌گویند؛ دوتارزنی. دوتار را می‌زنند، ولی بقیه ساز‌ها را می‌نوازند. دوتار یک جور فریاد است اما این زدن به معنای خشونت نیست. بیشتر جوشش و عصیان روح است. روال دوتار‌زدن اینگونه است که از یک دعوا شروع می‌شود و به آشتی ختم می‌شود.»

پورعطایی را فرنگی‌ها هم خوب می‌شناسند. علاوه‌بر اجرا در شهرهای مختلف ایران، صدای دوتار را به گوش بسیاری از جهانیان هم رسانده است. در خیلی از فیلم‌ها و سریال‌ها هم ساز زده و حتی با بهرام بیضایی و واروژ کریم مسیحی همکاری کرده است.

او را در بسیاری از جشنواره‌های داخلی دیده‌ایم، شاهد اجراهایش روی صحنه بوده‌ایم و نوای دوتارش را به خوبی شنیده‌ایم، اما حالا پورعطایی کمر درد شدید گرفته و به سر دردهایعجیب دچار شده است. به تنهایی نمی‌تواند قدم بردارد و در خانه‌اش در تربت جام بستری است.

پسرش در این‌باره گفت: شرایط پدرم بسیار اسف‌بار است. اوضاع جسمی‌اش خوب نیست و از چند ناحیه درد دارد. متاسفانه نمی‌تواند راه برود و باید حتما کمکش کنیم تا قدم بردارد. این روزها در رختخوابش است و حدود 3 ماه می‌شود که درگیر بیماری شده است، ولی یک ماهی می‌شود که بیماری شدت گرفته است.

هادی پورعطایی ادامه داد: تاکنون به بیمارستان‌های مشهد برای مداوا مراجعه کردیم، ولی آنها هنوز تشخیص درستی ندادند و همچنان در حال انجام آزمایش‌های مختلف هستند. فکر می‌کنم بهتر است، پدرم به بیمارستان‌های تهران منتقل شود تا بیماری‌اش به صورت جدی‌تر بررسی شود. متاسفانه حال پدرم روز به روز بدتر می‌شود.

وی در پاسخ به سوالی مبنی بر اینکه آیا مسوولان تاکنون از غلامعلی پورعطایی عیادت کرده‌اند یا خیر، گفت: همه مسوولان در جریان بیماری او هستند، اما متاسفانه خیلی در حق پدرم اجحاف می‌کنند. پدر من بیش از 50 سال از عمرش را به صورت تخصصی صرف هنر کرده است، اما دریغ از اینکه تماسی از خانه موسیقی بگیرند یا شهردار تربت‌جام و مدیران ارشاد استان احوالی بپرسند. مسوولان واقعا کم‌لطفی می‌کنند و ما از همه آنها گله داریم.

او با بیان اینکه پدرش چند سال است عضو خانه موسیقی است، گفت: درست نیست که پدرم این‌چنین گوشه نشین و منزوی شود. مسوولان خانه موسیقی به موسیقی مقامی بها نمی‌دهند. در حالی که موسیقی مقامی ریشه فرهنگی عمیق دارد. یک بار نشد آنطور که شایسته پدرم باشد، از او تجلیل کنند. آقایان در خانه موسیقی نشستند و هر از چندگاهی از خودشان تجلیل می‌کنند.

هادی پورعطایی با بیان اینکه هزینه‌های درمان پدرش نیز بسیار بالا است، ‌افزود:‌ متاسفانه هیچکس برای موسیقیدانان مقامی ایران احترام قائل نمی‌شود. چرا باید امثال قلیچ انوری(هنرمند ترکمن صحرا)، ماشاالله بامری و قسمت خانی در اوج بی‌خبری از دنیا بروند و اصلا هیچ‌کس نفهمد که این اسطوره‌ها از دنیا رفته‌اند. اما کافی است از انگشت دست موسیقیدانان کلاسیک ایران خون بیاید؛ خودتان می‌دانید که چه موج خبری به راه می‌افتد.

فرزند غلامعلی پورعطایی بخش دیگری از صحبت‌هایش را به گلایه از پژوهشگران موسیقی اختصاص داد و گفت:‌ متاسفانه این پژوهشگران از هنرمندان موسیقی مقامی پله ساخته‌اند و خیلی به ما خیانت کردند. می‌آمدند و تحقیقاتی می‌کردند و بعد در کتاب‌هایشان می‌نوشتند که این‌ها دهاتی‌اند.

او با گلایه از محمدرضا درویشی و جهانگیر نصر اشرفی(دبیران جشنواره موسیقی نواحی) گفت: یادم است در یکی از جشنواره‌ها همین آقایان ما را دهاتی صدا می‌زدند و وقتی برای جشنواره‌ای به تهران آمده بودیم، دبیر جشنواره از مدیر هتل معذرت‌خواهی کرد و گفت که ببخشید این میهمان‌های اجق وجق را آورده‌ام. جالب است، برای کتاب نوشتن‌ها و پژوهش‌هایشان پیش ما می‌آیند و دست آخر ما می‌شویم، اجق وجق.

به گزارش ایسنا،‌ غلامعلی پورعطایی متولد سال 1320 و بازنشسته آموزش و پرورش است.

انتهای پیام