فیلم «قصه‌ها» ساخته رخشان بنی‌اعتماد در حالی در دومین روز جشنواره بین‌المللی فیلم ونیر در بخش رقابتی به روی پرده رفت که با بازخوردهای نسبتا خوبی از سوی منتقدان روبه‌رو شده است.
به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، پس از نمایش فیلم «قصه‌ها» در بخش رقابتی جشنواره ونیز نشریه سینمایی «اسکرین دیلی» به بررسی ساخته جدید بنی‌اعتماد پرداخته و ضمن جسورانه خواندن این اثر سینمایی آن را بیشتر مورد پسندسینمادوستان علاقه‌مند به سینمای کمتر بین‌المللی ایران توصیف کرده است.
در بخش‌هایی ار این نقد آمده است: کارگردان با تجربه ایرانی در فیلم جدیدش «قصه‌ها» به واکاوی در شخصیت‌های متعلق به فیلم‌های گذشته‌اش می‌پردازد تا تلفیقی از زندگی و مشکلات مردم را در تهران امروز به تصویر بکشد؛ اگرچه الزامی برای آْشنایی با ساخته‌های قبلی بنی‌اعتماد برای درک این فیلم وجود ندارد اما آشنایی با مجموعه آثار این فیلمساز درک عمیق‌تری را از آنچه در فیلم می‌گذرد به مخاطب ارائه می‌دهد.
«قصه‌ها» با سبک فیلمبرداری روی دست و با عجله درامی است که به مذاق آن دسته از سینمادوستانی خوش می‌آید که بیشتر به فرم کمتر بین‌المللی از سینمای ایران و آنچه در غرب از سینمای ایران می‌بینیم علاقه‌مند هستند و نکته جالب توجه فیلم روایت آزاد مضامینی چون خشونت خانوادگی، مصرف مواد مخدر و حقوق کارگران ایرانی در قالب یک فیلم صادق ایرانی است.
«لی مارشال» منتقد نشریه اسکرین دیلی فیلم «قصه‌ها» را بیشتر شبیه مجموعه داستان کوتاه می‌داند تا یک داستان بلند سینمایی و دلیل این را که بنی‌اعتماد از کارگردان ایرانی چون کیارستمی، پناهی و فرهادی از شهرت کمتری برخوردار است اصرار وی به ساخت فیلم در ایران و برای مخاطب ایرانی می‌داند که مشکلات خاص خود را نیز دارد.
بنی‌اعتماد که فیلم «قصه‌ها» را هشت سال پس از آخرین اثر داستانی بلندش ساخته آن را به صورت اپیزودهای کوتاه ساخته تا قوانین سخت فیلم بلند ساختن را دور بزند و این احتمال وجود دارد که این فیلم مخاطبان بیشتری نیز در فستیوال‌های جهانی داشته باشد.
یکی از بهترین لحظه‌های فیلم در پایان بخش اول آن رقم می‌خورد که نوعی انتهابندی فراسینمایی محسوب می‌شود، جایی که داستان حول محور مستندسازی است که در تلاش است برای ساختد فیلم درباره مشکلات مردم معمولی ایران مجورز بگیرد. در این جا مخاطب کاملا انتظار دارد که این مستندساز را در حالی که از تاکسی پیاده می‌شود دنبال کند اما برخلاف انتظار دوربین درون تاکسی و با راننده (عباس) می‌ماند و دیالوگ‌هایی میان او و طوبی رد و بدل می‌شود (طوبی مادری است که از مقروض بودن و تلاش بیهوده‌اش برای متقاعد کردن کارفرمایش به منظور پرداخت حق سنوات خود شرمسار است).
یکی دیگر از بخش‌های متصل فیلم در مینی‌بوس روی می‌دهد که در آن طوبی و دیگر کارگران در حالی که به سوی کارخانه می‌روند تا نسبت به عدم پرداخت حق و حقوقشان اعتراض کنند، درباره زندگی و مشکلاتشان بحث می‌کنند.
در صحنه‌های فیلمبرداری‌شده در کلینیک ترک اعتماد زنان که در آن یکی از زنان قربانی خشونت خانوادگی است و همچنین صحنه‌ای که در آن یکی از کارگران اخراجی با نامه‌ای از شوهر سابق همسرش روبه‌رو می‌شود کارگردان تلاش می‌کند تا درماندگی کودکان را در کشمکش‌های والدین نشان دهد که یادآور فیلم «جدایی» اصغر فرهادی است.
نشریه ورایتی نیز با روایت داستان فیلم «قصه‌ها» به تمجید از بازی‌های روان و دیالوگ‌های خوب فیلم می‌پردازد اما استفاده از تصاویری از دوربین دستی مستندساز (حبیب رضایی در فیلم) را غیرضروری و گیج‌گننده می‌داند.
انتهای پیام
نظرات