امیرحسن چهلتن معتقد است سانسور سبب شده تا رمان معاصر با سختی منتشر شود و اجازه ورود به سینما را نیابد.

این نویسنده در گفت‌وگو با خبرنگار ادبیات خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، درباره دلیل کم شدن فیلم‌هایی که با اقتباس از ادبیات ساخته می‌شوند،‌ گفت: مسأله عمده رمانِ معاصر سانسور است. وقتی رمانی به زور منتشر می‌شود، دیگر چه انتظاری داریم که بتواند به سینما راه پیدا کند؟ از سوی دیگر این وظیفه رمان نیست که جوری نوشته شود که به سینما راه پیدا کند.

او اضافه کرد: برخی رمان‌های خوب ما با مکافات از سد سانسور رد می‌شوند و بنابراین همین ملاحظه سبب می‌شود که این رمان‌ها مخاطبانی بیش از چندهزار نفر نداشته باشند و مسلما اجازه داده نمی‌شود که این رمان‌ها با تبدیل شدن به فیلم مخاطبانی صدهزارتایی پیدا کنند.

چهلتن درباره تجربه خودش از اقتباس کارهایش گفت: تا به حال چند بار پیش آمده که درباره رمان‌های من بخواهند اقتباسی انجام بدهند اما وقتی رفته‌اند و این موضوع را مطرح کرده‌اند‌، گفته‌اند که اسم او را نیاورید. این اقتباس‌ها درباره رمان‌هایی چون «تالار آیینه» و «تهران شهر بی‌آسمان» بوده که هم در سینما و هم در تلویزیون می‌خواسته انجام شود.

این نویسنده همچنین درباره دلیل استقبال نکردن سینماگران از ساخت آثار اقتباسی گفت: سینما یک سرمایه‌گذاری هنگفت است و آن‌ها نمی‌آیند ریسک کنند. سینما اجزای بسیار زیادی دارد، شاید کارگردان بخواهد ریسک کند، اما سرمایه‌گذار‌، تهیه‌کننده یا بازیگر‌ شاید نخواهد چنین ریسکی کند. من فکر می‌کنم مسأله اصلی ما سانسور است؛ چون رمان‌های مهم معاصر ما را نویسندگانی نوشته‌اند که از نظر وزارت ارشاد مسأله‌دار هستند و به این نویسنده‌ها اجازه نمی‌دهند که مخاطب گسترده پیدا کنند.

این داستان‌نویس در ادامه درباره این‌که آیا کم‌مایه بودن سینمای امروز و ناآشنایی سینماگران با ادبیات، علت بی‌توجهی به اقتباس ادبی نیست‌، گفت: دلیلِ کم‌مایه بودن سینما هم ممنوعیت است. چقدر می‌شود یک‌سری موضوعات را نوشت؟ نوعی فیلم فارسی مد شده است و همین سبب شده است که دیگر میدان برای میان‌مایه‌ها باز شود. چرا تقوایی 70 ساله تنها چند فیلم ساخته است؟ آدم‌های جدی نمی‌توانند کار کنند و میان‌مایه‌ها و کم‌سوادها کار می‌کنند؛ این در حالی است که از سینماگر تا کارگردان و بازیگر و ... باید کتاب بخوانند، اما آن‌ها نه تنها رمان‌های ایرانی نمی‌خوانند، بلکه با رمان فرنگی هم آشنا نیستند و تا وقتی سانسور وجود دارد، ما نمی‌توانیم امیدوار باشیم که آثار داستانی معاصرمان به سینما راه پیدا کند و مخاطبان بسیار بیابد.

انتهای پیام