پزشک متخصص قلب «گابریل گارسیا مارکز» سه ماه پس از درگذشت این نویسنده بزرگ کلمبیایی اعلام کرد، علت اصلی مرگ وی ذات‌الریه یا سرطان غدد لنفاوی نبوده است.

به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، «خورخه اوسگوئرا موگل»، متخصص بیماری‌های قلبی که طی سال‌های پایانی عمر «گابو» وی را هفته‌ای دو-سه مرتبه ویزیت می‌کرد، اخیرا گفته است این رمان‌نویس فقید برنده نوبل ادبیات سالم بوده و تنها کهولت سن موجب مرگش شده است.

این در حالی است که گفته می‌شد خالق «صد سال تنهایی» سال‌ها با بیماری سرطان غدد لنفاوی دست‌ و پنجه نرم می‌کرده و بر اثر ابتلا به بیماری‌های ریوی و عفونت‌ ادراری در بیمارستان بستری بوده است.

این پزشک مکزیکی که به مدت چهار سال وضعیت مارکز را تحت نظر داشت، در این‌باره گفت: گارسیا مارکز به دلیل مشکل ریوی در بیمارستان بستری شد. وقتی من تصمیم به بستری کردن او گرفتم، «دونا مرسدس» (همسر مارکز) برای حل مشکلی آمریکا را ترک کرده بود، بنابراین باید او را متقاعد می‌کردم که در بیمارستان بستری شود تا بهبودی در وضعیتش حاصل شود. او سابقه مشکلات غدد لنفاوی داشت و اگر از من بپرسید که آیا خطر بازگشت چنین بیماری برای او بود، جوابم مثبت است. وقتی مشکلات عفونی در دوران سالخوردگی بروز می‌کند، ضربان قلب نامنظم می‌شود و اگر مشکل نارسایی قلب پیش بیاید، کلیه‌ها و ریه‌ها هم تحت تأثیر قرار می‌گیرند.

این پزشک متخصص در ادامه افزود: به عنوان یک دکتر این اجازه را ندارم که در مورد وضعیت بسیاری از بیمارانم صحبت کنم، اما به‌دلیل مشکلات حافظه‌ای که گارسیا مارکز داشت،‌ او ارتباطش با زندگی را از دست داده بود.

اوسگوئرا همچنین درباره «گابو» گفت: وی در روزهای پایانی عمرش هویت اشخاص را تشخیص نمی‌داد. اما همچنان حس طنزپردازی و خوش‌مشربی‌اش را حفظ می‌کرد.

گابریل گارسیا مارکز از بزرگترین چهره‌های ادبیات اسپانیولی‌زبان و آمریکای لاتین محسوب می‌شد که در سال 1982 به جایزه‌ی نوبل ادبیات دست یافت. وی به عنوان پیشتاز سبک رئالیسم جادویی شهرت داشت که در بیمارستان شهر مکزیکوسیتی در 87 سالگی درگذشت.

«صد سال تنهایی» که نمونه بارز رئالیسم جادویی است، معروفترین اثر مارکز محسوب می‌شود. «پاییز پدرسالار»، «عشق سال‌های وبا»، «خاطره دلبرکان غمگین من» و «گزارش یک مرگ» از دیگر رمان‌های معروف این نویسنده‌ی برجسته هستند. آثار این نویسنده تاکنون به زبان‌های بسیاری ترجمه شده‌اند.

انتهای پیام