از مسائلی که فرهنگ اسلامی بر آن تأکید کرده و در قرآن و روایات به عنوان خصلتی ارزنده و نیک برای انسان‌ها بیان شده شکرگزاری و سپاس از بابت نعمت‌های الهی است.

به گزارش خبرنگار دین و اندیشه خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، شکرگزاری به درگاه الهی از مهمترین خصوصیات انسان است. گرچه نعمت‌ها و فضل پروردگار بسیار زیاد است و قابل احصاء نیست، امّا همین معرفت و شناخت که بشر بداند از شکر الهی عاجز است مقدمه‌ای بر رویش این فرهنگ در وجود او خواهد بود.

امام علی(ع) در بیان چرایی شکرگزاری و سپاسگزاری از خداوند فرمودند: "نخستین چیزی که بر شما در قبال خدای سبحان واجب است، سپاسگزاری از نعمت‌های او و فراهم آوردن موجبات خشنودی اوست1".

آن حضرت در حدیثی دیگر چنین فرمودند: "شکر، زیور توانگری است و شکیبایی، زیور گرفتاری2".

امام صادق(ع) نیز در باره این که چگونه حق شکر خداوند ادا می‌شود؟ می‌فرمایند: "خداوند متعال به موسی علیه‏‌السلام وحی فرمود که: ای موسی! مرا چنان که باید شکر کن. موسی عرض کرد: پروردگار! چگونه تو را چنان که باید شکر گویم حال آن که هر شکری که تو را می‌گویم خود نعمتی است که تو خود به من ارزانی داشته‏‌ای؟ فرمود: ای موسی! وقتی که بدانی توفیق آن شکر را هم من به تو داده‏‌ام، حقّ شکر مرا ادا کرده‏‌ای3".

امام علی(ع) نیز درباره فواید شکر گزاری قلبی فرمودند: "چون خداوند به بنده‏‌ای نعمتی دهد و بنده در دل شکر آن نعمت را بگزارد، پیش از آن که سپاسگزاری از آن را به زبان آورد مستوجب افزایش آن نعمت گردد4".

منابع روایات:

1- غرر الحکم: 3329 منتخب میزان‌الحکمة: 300

2- الإرشاد: 1 / 300 منتخب میزان‌الحکمة: 300

3- قصص الأنبیاء للراوندیّ: 161 / 178 منتخب میزان‌الحکمة: 302

4- أمالی الطوسیّ: 580 / 1197 منتخب میزان‌الحکمة: 302

انتهای پیام