منیرالدین بیروتی به اعلام نامش به عنوان داور جایزه ادبی «هفت اقلیم» اعتراض کرد.
این نویسنده در متنی که در اختیار بخش ادبیات و نشر خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، قرار داده، نوشته است: «چون دوست دشمن است، شکایت کجا بریم؟ نمی‌دانم هرگز آیا عصری خواهد آمد بر این دیار که دیگر کسی نجواکن این تلخ مصرع سعدی نباشد؟ یا همچنان می‌بایست در چشم‌به‌راهی این عصر مو سفید کنیم و بخت سیاه. من که در یکی دو جا و این‌جا و آن‌جای مصاحبه‌هایی که گاهی انجام داده‌ام، گفته‌ام که با این روند چاپ و نشر نه می‌توان جشن و جشنواره‌ای را جدی گرفت و نه می‌شود اصلا که به داوری همین چند کتاب حالا شکرِ خدا چاپ‌شده نشست و از همان یکی دو بار داوری کردن و به داوری نشستن کتاب‌ها هم پشیمان شده و تأکید هم کرده‌ام که دیگر نه وقتی دارم و نه اصلا حوصله‌ای تا زبانم لال باز داور جشنی شوم و جشنواره‌ای، با هزار حیرت و اندوه شاهد بوده‌ام که اسمم را باز در جشنواره‌ای به عنوان داور نوشته‌اند و این‌جا و آن‌جا هم اعلام کرده‌اند، آن هم بی که من اصلا بدانم و اجازه‌ای داده باشم.
حیرتی آن رفیق آن نادیده‌ای هستم که چرا با این‌که پرسید و بارها هم پرسید و جوابِ نه من را هم شنید، برای داوری باز هم این‌طور بی‌رسمی کرد و اسم مرا هم در میان داوران نشاند؟ نه که با این کار هم خود را و هم اعتبار جایزه‌اش را در نظرم شکست؟ من که نه شکر خدا اعتباری دارم تا بر اعتبار آن جایزه اضافه کنم و نه اسم و رسمی در این عرصه تا لافش را بزنم. با احترام به تمام بزرگانی که داوری این جایزه را پذیرفته‌اند، مخلصانه و محترمانه می‌گویم و یا لابد باید جار بزنم که اسم من در کنار اسم این دوستان و عزیزان به اشتباه ثبت شده است و این بنده کم‌ترین هیچ‌گونه ربط و رابطه‌ای با آن جایزه ندارم و خب لابد می‌بایست که توقع هم داشته باشم که آن رفیقی که نارفیقی کرد و بدعهدی، این شکواییه را همان جایی بگذارد که می‌باید، والا که باز می‌مانیم و نجوای استاد سخن که شکایت کجا بریم؟»
انتهای پیام
نظرات