یکی از کارهایی که در آموزه‌های دینی از آن نهی شده، کسالت و تنبلی است و ائمه (ع) از این خصلت نکوهیده به خداوند پناه می‌بردند.

به گزارش سرویس دین و اندیشه خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، در روایات متعددی از ائمه معصومین بر دوری و پرهیز از تنبلی و تن‌پروری سفارش شده است و این صفت را شایسته یک انسان مومن ندانسته‌اند.

در احادیث و روایات اسلامی بر پرهیز از دو خصلت "بی‏‌حوصلگی و تنبلی" توصیه شده زیرا اگر کم‏ حوصله باشی بر حق شکیبایی نکنی و اگر سست و تنبل باشی حقّی را ادا نکنی.

پیامبر گرامی اسلام حضرت محمد(ص) در تشریح نشانه‌های شخص تنبل می‌فرمایند: نشانه‌های شخص تنبل چهار چیز است: ۱- به قدری از خود سستی نشان می‌دهد که کارش به کوتاهی در کارها می‌کشد. 2- آنچنان در کارها کوتاهی می‌کند که کارها را ضایع می‌نماید. ۳ - ضایع نمودن کارها، او را به گناه می‌کشد. ۴ از انجام وظیفه، دلتنگ می‌گردد1".

امام علی(ع) نیز به تأخیر افکندن کار را از نشانه‌های تنبلی می‌دانند2".

ایشان همچنین درباره این‌که با چه سلاحی باید به مبارزه تنبلی برویم؟ می‌فرمایند: " با عزم و اراده، به مبارزه سستی بروید3".

امام علی(ع) همچنین فرمودند: " مؤمن به آنچه ماندنی است راغب است و از آنچه رفتنی است رویگردان ... از تنبلی به دور است و پیوسته سرزنده و کوشاست4".

منابع روایات:

1- امالی صدوق، ص 636 / حکمت‏نامه جوان: ص 264

2- غررالحکم: 4471 منتخب میزان الحکمة: 492

3- غررالحکم: 5927 منتخب میزان الحکمة: 492

4- بحارالأنوار: 78 / 26 / 92 منتخب میزان الحکمة: 492

انتهای پیام