در قرآن و روایات معصومان(ع)، امید به رحمت خداوند و سرانجام نیکو، از جهات گوناگون مورد تأکید واقع شده و یأس و ناامیدی به شدت نهی شده است.
به گزارش سرویس دین و اندیشه خبرگزاری دانشجویان(ایسنا) قرآن کریم، ناامیدی از رحمت الهی را گمراهی می‌داند و می‌فرماید: «چه کسی جز گمراهان از رحمت پروردگارش نومید می‌شود؟» همچنین در جایی دیگر نومیدی از رحمت خداوند را فقط شایسته کافران می‌داند و می‌فرماید: «همانا جز گروه کافران، کسی از رحمت خدا ناامید نمی‌شود1".
در کلام معصومین(ع) نیز درباره اهمیت و ارزش امید و پرهیز از هرگونه ناامیدی سخن گفته شده است.
امام علی(ع) فرمودند: " بزرگترین بلا، ناامیدی است2".
آن حضرت همچنین می‌فرمایند: " در شگفتم از کسی که ناامید می‌شود، در حالی که استغفار را با خود دارد3".
امام صادق (ع) در توصیف شرایط و ویژگی‌های یک انسان امیدوار و ناامید فرمود: " طوری به خدا امید داشته باش که امیدت تو را بر ارتکاب گناهان جرات نبخشد و به گونه‌ای از خدا بترس که ترست تو را ناامید از رحمت الهی نکند4".
همچنین مولای متقیان علی(ع)، نومیدی، را موجب تفریط و تقصیر عنوان فرمودند5".
امام ششم شیعیان همچنین نومیدی از رحمت خدا، را سردتر از زمهریر دانستند و فرمودند: " آساینده‌ترین آسایش، ناامیدی از مردم است6".
پیامبر مکرم اسلام(ص) در روایتی می‌فرمایند: "خدای تبارک و تعالی فرمود: ای فرزند آدم! ... مردم را از رحمت خدای متعال نومید مگردان، در حالی که خودت به او امید داری7".
ایشان همچنین فرمودند:" روز قیامت، خداوند نومید کنندگانِ (از رحمت حق) را در حالی بر می‌انگیزد که سیاهی چهره‌شان بر سفیدی آن غالب است، پس به آنها گفته می‌شود: آنان نومید کنندگانِ از رحمت خدا هستند8".
امام علی(ع) در باره اوصاف شخص ناامید این چنین فرمود: ناامیدی، صاحب خود را می‌کشد. هر ناامیدی، ناکام است.
امام حسن عسگری(ع) نیز در این باره فرمودند: " خدا همان است که در هنگام نیازمندی‌ها و سختی‌ها، توسط هر کس که امیدش از غیر او قطع شده است، مورد توجّه قرار می‌گیرد10".
منابع:
1- یوسف، آیه 87
2- «غرر الحکم، ح 2860»
3- «نهج البلاغه، حکمت 87»
4- «بحار الأنوار، ج 70، ص 384»
5- «بحار الأنوار، ج 77، ص 211»
6- «بحار الأنوار، ج 72، ص 338»
7- «صحیفة الرضا - علیه السلام -، ص 43، ح 14»
8- «بحار الأنوار، ج 2، ص 55»
9- «غرر الحکم، ح 6842»
10-«بحار الأنوار، ج 3، ص 41»
انتهای پیام
نظرات