امروز (شنبه) بیست‌وسومین سالروز درگذشت «ساموئل بکت»، نمایشنامه‌نویس نامدار ایرلندی و برنده نوبل ادبیات است.

به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)،‌ «ساموئل بکت» شاعر، نمایش‌نامه‌نویس و نویسنده‌ی سرشناس ایرلندی برنده‌ی نوبل ادبیات، ‌106 سال پیش در 13 آوریل 1906 در دوبلین دیده به جهان گشود.

این نمایشنامه‌نویس بزرگ از سال ‌1923 تا ‌1927 در کالج ترینیتی دوبلین زبان‌های ایتالیایی، فرانسوی و انگلیسی را آموخت. پس از فارغ‌التحصیلی به پاریس رفت و توسط یکی از دوستان شاعرش به «جیمز جویس» معرفی شد. این آشنایی تأثیر بسزایی در شکل‌گیری استعدادهای او داشت و به او کمک‌های زیادی کرد.

بکت در سال ‌1929 اولین اثر خود را که یک مقاله‌ی نقدگونه در حمایت از جویس بود، با عنوان «دانته برونو، ویکو جویس» منتشر کرد. اولین داستان کوتاه بکت نیز با نام «خیال» به‌چاپ رسید و سال بعد از آن او برای قطعه‌ شعری موفق به دریافت یک جایزه‌ی ادبی نه‌چندان معروف شد.

در سال ‌1931، سرانجام اولین رمان خود را به‌نام «رؤیای زیبای زنان معمولی» نوشت. درحالی‌ که بسیاری از ناشران از چاپ آن خودداری کردند، در سال ‌1993 و پس از مرگش به‌چاپ رسید. این کتاب توانست الهام‌بخش بسیاری از شعرها و و سروده‌های بکت باشد.

او در سال ‌1938 رمان «مورفی» را منتشر کرد و سال بعد،‌ آن را به زبان فرانسوی به‌چاپ رساند. بکت در نمایش‌نامه‌نویسی نیز تبحر داشت و یکی از معروف‌ترین آثار او، «آخرین نوار کراپ» که در سال ‌1958 آن را نوشت، یک نمایش‌نامه است.

همچنین در جنگ جهانی دوم به‌ سبب شجاعت‌هایش در مبارزه با ارتش آلمان، از دولت فرانسه نشان ویژه دریافت کرد.

در سال ‌1946 نوشتن چهارمین رمانش را به‌نام «Mercier Et Camier» آغاز کرد که در بسیاری جهات، گواهی می‌داد معروف‌ترین اثر او، نمایش‌نامه‌ی «در انتظار گودو» در پیش است که اولین اثر بلند بکت به زبان فرانسوی بود.

این نمایش‌نامه معروف‌ترین اثر ساموئل بکت محسوب می‌شود که چهار سال پس از پایان نگارش، در سال ‌1952 به‌چاپ رسید و در سال ‌1953، روی صحنه رفت. نسخه‌ی انگلیسی‌زبان آن در سال ‌1955 نوشته شد و در همان سال، به موفقیت بزرگی در لندن دست یافت.

بکت در سال ‌1969 موفق به دریافت جایزه‌ی نوبل ادبیات شد. از معروف‌ترین نمایش‌نامه‌هایش به «دست آخر» (‌1957)، «من نه» (‌1972)، «فاجعه» (‌1982) و «چی کجا» (‌1983) می‌توان اشاره کرد.

او که در اواخر عمر از بیماری آمفیزم و پارکینسون رنج می‌برد، روز ‌22 دسامبر ‌1989 در سن ‌83 سالگی درگذشت و در پاریس به‌خاک سپرده شد.

بکت در نویسندگی از دانته، جیمز جویس و مارسل پروست الهام گرفت و خود الگوی ادبی نویسندگانی چون «پل آستر»، «جی‌. ام. کوئتزی» و «هارولد پینتر» شد.

انتهای پیام