یک فعال اکوتوریسم تأکید کرد: توسعه‌ی لجام‌گسیخته‌ی اکوتوریسم در روستایی مانند سوباتان به‌جز انهدام این منطقه ارمغان دیگری ندارد.

اسرافیل شفیع‌زاده که سال‌هاست گردشگران خارجی را به روستای سوباتان می‌برد، در گفت‌وگو با خبرنگار سرویس گردشگری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)‌، سوباتان را یکی از آبادترین ییلاق‌های منطقه‌ی تالش در گیلان دانست و بیان کرد: این منطقه از نظر تاریخی و جاذبه‌های طبیعی، موقعیت برتری نسبت به دیگر ییلاق‌های تالش دارد و بازار آن یکی از پررونق‌ترین و مهم‌ترین بازارهای منطقه به‌شمار می‌آمده و محل پیوند ساکنان بومی تالش و اقوام شاهسون آذربایجان بوده و این موضوع سبب گسترش تجارت بین منطقه‌ی آذربایجان و ایران بوده است.

او در عین حال با اشاره به مشکلات این روستا از نظر تأمین آب آشامیدنی و برق، پوشش مخابراتی و نبود راه مناسب و اقامتگاه دائمی، اظهار کرد: توسعه‌نیافتگی سوباتان به نبودن امکانات و چشم‌انداز توسعه‌یی و همچنین توجیه نشدن سرمایه‌گذاران ارتباط دارد. ضمن این‌که ساز و کار حقوقی برای توسعه‌ی چنین مناطقی تعریف نشده است و اداره‌هایی مانند منابع طبیعی و حفاظت محیط زیست نیز خیلی با ساخت و ساز در این مناطق موافق نیستند. در عین حال، واگذاری زمین در سوباتان برای یک دوره‌ی زمانی کوتاه اتفاق می‌افتد که این مسأله، مانع سرمایه‌گذاری شده است.

شفیع‌زاده در ادامه به جاذبه‌های طبیعی و ظرفیت‌های گردشگری سوباتان اشاره کرد و افزود: جاذبه‌های این روستا فقط به طبیعت محدود نمی‌شود، بلکه جاذبه‌های مردم‌شناسی و مسائل اجتماعی این منطقه نیز می‌تواند مورد توجه قرار گیرد؛ اما اجرای هرگونه سیاست در سوباتان باید با برنامه باشد و توسعه‌ی لجام‌گسیخته توصیه نمی‌شود.

این فعال اکوتوریسم با تأکید بر لزوم مشارکت دادن مردم در اجرای برنامه‌های توسعه‌یی در سوباتان، گفت: اگر در توسعه‌ی مقاصد گردشگری، مردم را نادیده بگیریم، برنامه‌های مورد نظر موفق اجرا نخواهند شد، چون اساسا در فعالیت‌های اکوتوریستی مشارکت مردم عامل اصلی به‌شمار می‌آید.

وی ادامه داد: البته در حال حاضر مردم محلی روستا با اجاره دادن خانه‌های خود به گردشگران به‌نوعی مشارکت خود را در این فعالیت‌ها‌ آغاز کرده‌اند.

شفیع‌زاده همچنین به تفاوت مفهوم اکوتوریسم با طبیعت‌گردی اشاره کرد و افزود: طبیعت‌گردی یک مفهوم نارسا دارد، یعنی حضور و دیدن طبیعت که معلوم نیست منافع ساکنان محلی را تأمین کند یا نه، در حالی که حقیقت اکوتوریسم، انجام فعالیت‌های گردشگری است که منافع جمعی گردشگران و ساکنان محلی را در عین حفاظت از محیط زیست تأمین می‌کند.

او همچنین با تأکید بر این‌که باید خاصیت و دلیل انتخاب شدن سوباتان به‌عنوان روستای هدف گردشگری بررسی شود، بیان کرد: نباید این انتخاب سبب سرازیر شدن خیل عظیم سرمایه‌ها به این منطقه شود، چون قرار نیست مناطق آرام و دلنشین به مناطقی برای حضور انبوه گردشگران تبدیل شوند و با این کار، لذت درک یک محیط بکر از بین برود، بلکه باید روستاهایی مانند سوباتان به مناطقی تبدیل شوند که منافع توسعه را عاید مردم محلی کنند، رفاه را افزایش دهند و زمینه‌ی اشتغال ایجاد کنند، اتفاقی که در کشور آفریقایی کنیا با برنامه‌ریزی برای قبایل بومی و توجیه و دخیل کردن آن‌ها در فعالیت‌های گردشگری رخ داد.

وی تأکید کرد: اگر مردم محلی شاهد توسعه‌ی لجام‌گسیخته‌ی حاصل ورود گردشگران و بی‌توجهی به باورهای مذهبی و هنجارهای اجتماعی خود باشند، دیگر علاقه‌ای به توسعه‌ی اکوتوریسم نخواهند داشت. بنابراین امیدوارم توسعه‌ی این مناطق روستایی بکر با احتیاط انجام شود، چون حمله از نوع سرمایه‌گذاری یا مسافرت، سوباتان را که منطقه‌ای شکننده است، آسیب‌پذیر می‌کند.

انتهای پیام