مرتضي فخري معتقد است، برخلاف سياه‌نمايي‌ها، داستاننويسي در سال‌هاي اخير گام‌هاي بلندي برداشته است.
اين داستا‌نويس برگزيده‌ي جايزه‌ي ادبي رمان متفاوت (واو) در گفت‌وگويي با خبرنگار بخش ادب خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، در پاسخ به اين سؤال كه از كي به صرافت داستان نوشتن افتاده است، گفت: راستش از وقتي كه اولين 20 را در زنگ انشا گرفتم، به داستان‌نوشتن علاقه‌مند شدم. آن هنگام كلاس پنجم ابتدايي بودم و اين وسوسه از آن سال‌ها در من ايجاد شد.
او معتقد است، يك نويسنده بايد هميشه خود را در كارگاه داستاننويسي ببيند تا بتواند از تكرار رهايي پيدا كند.
نويسنده‌ي رمان «مهبوط» كه در هشتمين دوره‌ي جايزه‌ي رمان متفاوت (واو) به عنوان برگزيده معرفي شد، از اين كتاب به عنوان هشتمين اثر داستاني‌اش ياد كرد و در توضيحي درباره‌ي نگارش اين اثر گفت: «مهبوط» نگاهي خاص به زندگي دارد، به نوعي مي‌توان گفت زندگي و غايت، غايت و زندگي؛ رمان خاصي است و بيش‌تر صحنه‌هايش را با وضو نوشته‌ام.
او در پاسخ به اين سؤال كه جايزه گرفتن چطور است، اظهار كرد: چيز خوبي است، اگر به نويسنده براي كار بيش‌تر انگيزه بدهد. از طرفي براي كسي كه خودش را در اوج ببيند و از كار دست بكشد يا فشل شود، بسيار خطرناك است.
فخري در اظهارنظري درباره‌ي جايزه‌ي ادبي «واو» و توضيحي درباره‌ي قوت و ضعف آن، اظهار كرد: از اين لحاظ كه جايزه‌اي بي‌حاشيه است، مي‌توان بيش‌تر به آن اعتماد كرد.
او همچنين درباره‌ي وضعيت داستاننويسي گفت: برخلاف سياه‌نمايي‌هاي برخي‌ها، داستاننويسي در سال‌هاي اخير گام‌هاي بلندي برداشته است. البته از طرفي متأسفانه دوستاني كه به دنبال فرم‌اند، قصه‌گويي را از ياد برده‌اند و يا به آن توجهي ندارند و آناني كه به دنبال قصه‌گويي‌اند، به فرم بي‌توجه‌اند.
مرتضي فخري در ادامه درباره‌ي آثاري كه در دست تأليف دارد، متذكر شد: رمان‌هاي گوركن و ليليا و اتاق سيصد و سي و سه و سي گاو آماده‌ي چاپ است. همچنين دارم كارهاي مطالعاتي رماني را انجام مي‌دهم كه شايد نامش برگزيده باشد.
انتهاي پيام
نظرات