شهريار عدل معتقد است:‌ از آن جا كه بعضا فرهنگ جامعه‌ي ايراني، بناهاي قديمي را نمي‌پسندد، براي جلوگيري از تخريب خانه‌هاي تاريخي بايد كاري كرد كه با ثبت آن‌ها در فهرست آثار ملي، داراي ارزش‌ مالي زياد شوند. عضو ايكوموس ايران در گفت‌وگو با خبرنگار بخش ميراث فرهنگي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، درباره‌ي تخريب‌هايي كه اين روزها در بناهاي تاريخي رخ مي‌دهد يا احتمال مي‌رود كه رخ دهد، بيان كرد:‌ مردم در جوامع اروپايي و آمريكايي بعضا آثار تاريخي را دوست دارند، ولي جامعه‌ي ما بعضا اين مسأله را نمي‌پذيرد، به‌طوري كه مي‌بينيم، بيشتر مردم ايران نمي‌خواهند در خانه‌ي پدري بمانند و تمام آرزوي‌شان اين است كه يك خانه‌ي جديد بسازند. اين موضوع از سال‌هاي بسيار دور در فرهنگ ما وجود داشته است. او گفت:‌ بناهايي كه ما مي‌سازيم، به‌جز مساجد و اماكني از اين نوع، براي كوتاه‌مدت ساخته‌ي مي‌شوند، نه يك زمان طولاني، همچنين مي‌بينيم در ايران وقتي 30 سال از عمر يك بنا مي‌گذرد، به آن كلنگي مي‌گويند. بنابراين بعضا فرهنگ جامعه‌ي ايراني، اثر و بناي قديمي را نمي‌خواهد و نمي‌پسندد. وي با اعتقاد به اين‌كه بسياري از كساني كه مأمور هستند قانون ثبت آثار تاريخي را رعايت و اجرا يا خانه‌هاي تاريخي را مشخص كنند، خودشان در آپارتمان‌هاي مدرن زندگي مي‌كنند، اظهار كرد: مردم انتظار دارند، وقتي به آن‌ها گفته مي‌شود، خانه‌شان در فهرست آثار ملي ثبت شده است، از ارزش‌ آن كاسته نشود. در حالي كه مي‌بينيم، اگر خانه‌اي تا روز پيش، مثلا دوميليارد تومان ارزش مادي داشت، قيمت آن پس از ثبت در فهرست آثار ملي بسيار كاهش مي‌يابد. آيا همان بازرسي كه مأمور كارشناسي بناي تاريخي بوده، حاضر است با خانه‌ي خودش چنين كاري را انجام دهند؟ عدل ادامه داد: نتيجه‌ي اين كار يا بي‌قانوني مي‌شود كه صاحبان بناها و باغ‌ها، درخت‌ها را آب نمي‌دهند و پاي آن‌ها گچ و آهك مي‌ريزند تا خشك شوند و از بين بروند يا اين‌كه به ديوان عدالت اداري مراجعه مي‌كنند و ديوان نيز به سود آن‌ها رأي مي‌دهد. وي با ارائه اين پيشنهاد ‌كه دولت چيزي در برابر ثبت اين بناها به صاحبان ملك بدهد، بيان كرد: آن چه دولت در عمل مي‌دهد، در برابر ارزش آن ملك، ناچيز است. مثلا مي‌گويند، ماليات ندهيد؛ ولي مگر ماليات چقدر است كه ارزش يك ملك چند صد ميليوني يا دو سه ميليارد توماني را داشته باشد؟ اين در حالي است كه در فرانسه‌، هلند‌، بلژيك‌، آلمان و لوكزانبورگ، اگر خانه‌اي از دوره‌ي صفوي وجود داشته باشد، قيمت آن چهار يا پنج برابر مي‌شود. همچنين مالكان چنين بناهايي احساس برتري مي‌كنند كه خانه‌ي آن‌ها به 500 سال پيش تعلق دارد، نه احساس حقارت. اين كارشناس حوزه‌ي ميراث فرهنگي گفت:‌ اين موضوع در ايران وجود ندارد. بيشتر مردم مي‌گويند، بايد اين خانه‌ها را حفظ كرد، به شرطي كه خانه‌ي من نباشد و اين تفكر اشكال ساختاري دارد. سازمان ميراث فرهنگي، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي يا هر وزارتخانه‌ي ديگري، تمام خانه‌هاي بالاي 100 سال را نمي‌تواند بخرد. عدل در پايان با تاكيد بر اين كه براي جلوگيري از تخريب، ارزش مالي خانه‌هاي تاريخي حفظ شود، گفت: ما بايد براي بيداري جامعه بكوشيم و كاري انجام دهيم تا ارزش مالي اين نوع خانه‌ها افزايش يابد تا مردم شوقي براي حفظ آن پيدا كنند. دست كم كاري كنيم كه اگر قيمت خانه‌هاي تاريخي بالا نمي‌رود، پايين هم نيايد. انتهاي پيام