يک گروه بين‌المللي از دانشمندان آمريکايي و آلماني، براي تهيه فرمولاسيون داروهاي کوچكتر از 100 نانومتر و درنتيجه افزايش قابليت حل داروها، يک روش خشک کردن پاششي ابداع کرده‌اند.

به گزارش سرويس فناوري ايسنا، در دهه گذشته، پيچيدگي مولکولي داروها به شدت افزايش يافته که باعث قابليت حل کم اين داروها شده است و اين بدين معني است که اين ترکيبات را نمي‌توان در بدن انسان استفاده کرد. براي تعيين اين‌که آيا فرمولاسيون‌هاي جديد توان بالقوه‌اي بعنوان داروهاي مناسب دارند، تست‌هاي قابليت حل در مراحل اوليه انجام مي‌شوند.

با استفاده از اين سيستم ميکروسياليت شامل دو کانال تمرکزکننده جريان براي فرمولاسيون دارو و يک کانال هواي فشرده براي تشکيل يک پاشنده، مي‌توان نانوذراتي توليد کرد که قابليت حل دارو را افزايش مي‌دهند.

يکي از روش‌هاي حل اين مشکل کاهش اندازه اين ذرات ترکيبي است. اکنون ديويد ويتز از دانشگاه هاروارد و همکارانش براي ساخت داروهاي کوچکتر از 100 نانومتر، يک افزاره ميکروسياليت ساخته‌اند که شامل دو کانال متمرکز‌کننده جريان و يک کانال هواي فشرده براي تشکيل يک پاشنده(spray) است.

ويتز توضيح مي‌دهد: ما راه‌هاي مناسب براي ساخت نانوذرات دارويي جهت افزايش قابليت دسترسي زيستي را بررسي کرديم. ترسيب سريع از محلول با افزودن يک حلال ضعيف روش ساده‌اي براي ساخت ذرات کوچک است، اما آنها تمايل به چسبيدن بهم دارند و بزرگتر از اندازه نانومتري مطلوب مي‌شوند. براي جلوگيري از چسبيدن آنها به يكديگر، نياز داريم که آنها را سريعا از محلول خارج کنيم و براي انجام اين کار از يک روش خشک کردن پاششي استفاده کرديم.

اين گروه تحقيقاتي با استفاده از داروي دانازول(danazol) اين افزاره را تست کرد. آنها دانازول را در يک حلال آلي حل کردند و آن را در اولين کانال تزريق کرده و حلال ديگر را در دومين کانال تزريق کردند. اين دو حلال در يک نقطه با هواي فشرده مخلوط شده و يک پاشنده را تشکيل مي‌دهند که سبب تبخير حلال‌ها و توليد پودر ريزي از اين ترکيب مي‌شود.

جيسون بارديک از دانشگاه پنسيلوانيا مي‌گويد: اين روش تاثير مثبتي روي ساخت داروهاي جديدي که در مقادير کم قابل‌دسترسي هستند، خواهد داشت. اين تکنيک يک فرآيند خيلي جالب و نسبتا ارزان است.

اين محققان جزييات نتايج کار تحقيقاتي خود را در مجله‌ي Lab Chip منتشر کرده‌اند.

انتهاي پيام