ارادت و پيوند قلبي اسيران به قرآن بسيار زياد بود. در اردوگاه تكريت 11 چند جلد قرآن داشتيم اما در اردوگاه كناري هيچ قرآني وجود نداشت و تنها راه ارتباط ما با اين برادران، درمانگاهي كوچك اردوگاه بود. لذا تصميم گرفتيم به هر صورت ممكن قرآن را به دست آنها نيز برسانيم تا با خواندن اين كتاب آسماني ايمان و روحيه‌ي خويش را افزايش دهند. به گزارش سرويس «فرهنگ و حماسه» خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، ابوالقاسم رنجبر از آزادگان كشورمان با اشاره به مطلب فوق ادامه مي‌دهد: چون نگهبانان اردوگاه هميشه مراقب كتاب‌ها بودند، ‌بنابراين نمي‌توانستيم خود، آن قرآن‌ها را به آنها بدهيم، اما در فرصتي مناسب به صورت مخفيانه مقداري كاغذ، قلم و خودكار از اتاق نگهباني برداشتيم. همراه داشتن قلم و كاغذ ممنوع بود و ما دور از چشم عراقي‌ها شبها سوره‌هاي قرآن را روي اين كاغذها را مي‌نوشتيم. برادران درخواست‌كننده قرآن به صورتهاي مختلف خود را به بيماري مي‌زدند تا به درمانگاه راه پيدا كنند و در آنجا اين كاغذهاي قرآني را به آنها مي‌داديم. آنها نيز پس از حفظ كردن هر كاغذ،‌آن را به ديگري مي‌سپردند و اين روش حفظ و اشاعه‌ آيات الهي تا مدتها ادامه داشت. انتهاي پيام