خواندن قرآن در اردوگاه ممنوع بود، آن هم در شرايطي كه تنها مونس و آرام بخش ما در آن دنياي ظلماني قرآن بود. به گزارش سرويس «فرهنگ و حماسه» خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا)، حسن نادري از آزادگان كشورمان با اشاره به مطلب فوق مي‌گويد: در يكي از شب‌هاي زمستان حدود ساعت هشت، يكي از اسرا به نام مهدي،‌ در حالي كه پتويي بر روي سرش كشيده بود، با خواند قرآن با خدا راز و نياز مي‌كرد. نگهبان آسايشگاه ناگهان در را باز كرد و با شنيدن صداي قرآن و مشاهده او،‌ با مشت و لگد به جانش افتاد و از اينكه امشب مجرمي را براي معرفي به افسر اردوگاه پيدا كرده است خوشحال هم بود. مهدي را بيرون بردند و در محوطه اردوگاه تمام لباس‌هايش را از تنش درآوردند. سوز سرماي زمستان به حدي بود كه تا مغز استخوان‌ نفوذ مي‌كرد ولي نگهبانان كه بويي از انسانيت و رحم و شفقت نبرده بودند، يك سطل آب سرد بر روي او ريختند و سپس بدن نحيف و رنجورش را زير ضربات سنگين كابل گرفتند و آنقدر او را زدند كه خسته شدند و عراق از سر و صورتشان سرازير شد اما باز هم او را رها نكردند. ما از دور شاهد اين صحنه‌هاي فجيع و دلخراش بوديم و ديديم كه او چون كوهي استوار در برابر ضربات آنان پايداري كرد و در واقع حسرت يك آه را نيز بر دلشان نشاند. انتهاي پيام